آیا درمانی برای پسوریازیس وجود دارد؟

پسوریازیس یک بیماری مزمن سیستم ایمنی بدن است که رشد بیش از حد و سریع سلول های پوست باعث تجمع بدون ریزش سلولها می شود.  
 

علائم پسوریازیس عبارتند از التهاب، تورم، قسمت های قرمزرنگ همراه با خارش وپوسته پوسته شدن.   
پسوریازیس درهمه افراد مبتلا یکسان نیست ودربیماران مختلف درمان متفاوتی دارد.  با وجود گزینه های درمانی متفاوتی که برای پسوریازیس وجود دارد اما انتخاب درمان باید مناسب وبا توجه به روش زندگی  بیماردرنظرگرفته شود.
 

نحوه درمان پسوریازیس باید با توجه به تفاوت های فردی و میزان تحمل افراد و نحوه زندگی آنها اتخاذ شود.  به افراد مبتلا به پسوریازیس توصیه می شود که اطلاعات کافی درمورد بیماری خود داشته باشند تا بتوانند با تکیه براین اطلاعات در مورد درمان مناسب تصمیم گیری آگاهانه  داشته باشند.   
 

در حال حاضر، چهار نوع درمان اصلی برای پسوریازیس وجود دارد که عبارتند از:
•    درمان موضعی 
•    فتوتراپی 
•    درمان سیستمیکو 
•    درمان بیولوژیک 

 

درمان موضعی برای پسوریازیس
درمان موضعی پسوریازیس برای بیشترافراد مبتلا با تجویزپماد آغاز می شود که برروی محل ضایعات پوستی استفاده می شود.  درمانهای موضعی، که اغلب حاوی استروئید هستند موجب کاهش التهاب و کند شدن روند تکثیر سلولی بیش از حد می شوند.  این پمادها همچنین پوست را مرطوب کرده و با ازبین بردن فلس  و تسکین خارش به بیمارکمک می کند. 
این پماد ها حاوی اسید سالیسیلیک و روغن ماهی، آلوئه ورا، روی، پریتیون و کپسایسین، آنترالین، ویتامین  D3 و ویتامین A هستند.
درصورتیکه علائم پسوریازیس خفیف باشد می توان بیماری را با درمان موضعی  کنترل  کرد.  درمان پسوریازیس نیازبه وقت بسیارو تعداد جلسات زیاد دارد.
  
درمان فتوتراپی برای پسوریازیس
فتوتراپی نیزمانند درمان موضعی،   به طور مستقیم برروی ضایعات پوستی تمرکزدارد.  این روش نوردرمانی ماوراء بنفش هم نامیده می شود وشامل اشعه ماوراء بنفش B (UVB)  و اشعه ماوراء بنفش A (UVA)  است.  این گزینه دردرمان  پسوریازیس بسیارمؤثراست.
برای درمان موفق پسوریازیس ، نوردرمانی باید طبق یک برنامه منظم انجام شود.    
به خاطر داشته باشید که دربعضی موارد درمان UVB ممکن است باعث شود پسوریازیس بدتر قبل ازشود. اگرپوست  قرمز و خارش دارشود نشاندهنده این است که نورکمتری باید به موضع تابیده شود اما درمان باید ادامه پیدا کند.
 

قرار گرفتن درمعرض نورمستقیم خورشید ممکن است همان اثرات فتوتراپی را داشته باشد.  درابتدا روزی پنج تا 10 دقیقه درمعرض نور شدید آفتاب بمانید و کم کم  این زمان را افزایش دهید.  بیاد داشته باشید که قرارگرفتن بیش ازحد درمعرض نور خورشید می تواند باعث آسیب پوستی شود و از کرم های ضد آفتاب برای تمام قسمت های پوست نیز استفاده کنید.  
پیش ازشروع این درمان با پزشک معالج خود مشورت کنید زیرا برخی از داروهای پسوریازیس ممکن است  شما را بیشتر مستعد ابتلا به آسیب براثرنور خورشید کند.
 

افراد مبتلا به پسوریازیس نباید برای  برنزه شدن درمعرض اشعه ماوراء بنفش قرار بگیرند زیرا استفاده از تخت های برنزه  می تواند موجب آسیب های پوستی و پیری زودرس و افزایش خطرابتلا به سرطان پوست بشود.
ترکیب فتوتراپی با برخی از داروهای پسوریازیس ممکن است روند درمان را کندتر کند و عوارضی مانند  تهوع، خارش، و قرمزی پوست نیزدارد.
 

نوع دیگری از فتوتراپی با استفاده از لیزرانجام می شود.  درمان با لیزر پالسی،  رنگ سلولهای خونی را که به ضایعات پسوریازیس کمک می کند، از بین می برد.  این نوع از درمان با لیزر برای 15 تا 30 دقیقه  هرسه هفته یکبار انجام می  شود.   ضایعات اغلب بعد از چهار تا شش جلسه ازبین می روند اما در 10 روز اول بعد از درمان پوست کبود می شود. همچنین ممکن است موضع زخم شود.

 

درمان سیستمیک برای پسوریازیس
برخلاف درمان موضعی و نور، که مناطق خاصی از پوست  را هدف قرار می دهند، درمانهای سیستمیک با استفاده از داروهایی است که روی سیستم ایمنی کل بدن تاثیر می گذارد.  اگر شما علائم متوسط تا شدید پسوریازیس داشه باشید کاندید مناسبی برای درمان سیستمیک هستید.  
دربرخی موارد اگر پسوریازیس  به فتوتراپی پاسخ نداده باشد، درمان سیستمیک برای بیمارشروع خواهد شد.  درموارد دیگر، درمان سیستمیک با نوردرمانی ترکیب می شود.   
درمان های سیستمیک با تجویزداروهای خوراکی یا تزریقی انجام می شود.  انواع درمانهای سیستمیک برای پسوریازیس عبارتند از: داروهای سرکوب کننده ایمنی مانند سیکلوسپورین، داروهای antimetabolite مثل متوتروکسات، یا یک دارو رتینوئید مانند ترتین.
داروهای سیستمیک برای رسیدن به اثر کامل معمولاً باید هفته ها و ماه ها مصرف بشوند.  دوزداروها بسته به شدت علائم  و دیگرعوامل شخصی متفاوت است.       
درمان های سیستمیک با خطرعوارض جانبی  و تداخل  دارویی همراه است.  
 
درمان بیولوژیک برای پسوریازیس
جدیدترین نوع درمان برای پسوریازیس، درمان بیولوژیک است که داروهای آن مبتنی بر پروتئین های ساخته شده از سلول های زنده آزمایشگاهی هستند.  همچون درمان سنتی سیستمیک، درمان بیولوژیک برسیستم ایمنی بدن اثرمی گذارد، اما بر خلاف درمان سیستمیک،  درمان بیولوژیک در واقع مناطق خاصی از سیستم ایمنی بدن را هدف قرار می دهد.  انواع مختلف درمان بیولوژیک اهداف مختلفی دارند.  برخی ازآنها ازفعالیت سلول های ایمنی به نام سلولهای  T پیشگیری می کنند، درحالی که برخی دیگرفعالیت پروتئین هایی به نام فاکتور نکروز دهنده تومور آلفا ، اینترلوکین 12 و اینترلوکین 23  را که همه آنها  دررشد پسوریازیس بسیارمهم هستند،  مسدود می کنند.
درافراد مبتلا به پسوریازیس فعال تر، درمان بیولوژیک کمک قابل توجهی به کاهش علائم و کاهش ورم مفاصل پسوریاتیک می کند.
با این حال، درمان بیولوژیک  گزینه خوبی برای همه بیماران بخصوص برای افرادی با سیستم ایمنی ضعیف نمی باشد. علاوه براین، قبل از تجویز درمان بیولوژیک غربالگری سل لازم است.  
 

درهنگام مصرف داروی بیولوژیک بصورت تزریق عضلانی و یا  وریدی،  احتمال بروز واکنش درمحل تزریق یک عارضه جانبی است.  سایر عوارض جانبی شامل عفونت های تنفسی و علائم شبیه سرماخوردگی می باشد. 
علاوه بر این، احتمال عوارض جانبی نادر ولی جدی  شامل اختلالات سیستم عصبی  مانند اسکلروز متعدد ، تشنج، التهاب عصب چشم، اختلالات خونی، و برخی از انواع سرطان وجود دارد.