یک سال اول خیلی مهم است
و اما بیاید قربانیان مختلف را در موقعیت های مختلف مثل روابط افراد در محیط اداری، در خانواده و در جامعه ببینیم و ببینیم چی میشه که یه رابطه برابر را تجربه نمی کنیم چی میشه که احساس راحتی با محیط اطرافمون تجربه نکنیم.
اگر نگوییم همه مسائل، اکثر مسائل به همان یک سال اول کودکی بر می گرده. ابتدا بیایید مفهوم پایه ای به اسم ((همدلی)) که جز پیشرفته ترین توانایی¬های انسان است را تعریف کنیم: توانایی درک حالات و احساسات دیگران را همدلی می گویند یعنی اینکه بتونیم خودمون را جای دیگری بگذاریم و حالشو بفهیمیم. خارج از اسیب های ارگانیکی که می توانند این توانای را از بین ببرند مثلا در اختلالات طیف اوتسم گاهی اسیب در این توانایی به همان یک سال اول مذکور در ارتباط با والدین برمی گرده. اگر نیازهای کودک ارضا نشود و کودک پیوسته ناکام شود آنچه برای کودک می مونه جز تحقیر و ناامنی نیست و فرد قادر به اعتماد به دیگران نیست و ارتباط عمیق را نمی تواند با انسان¬ها داشته باشد و توانایی همدلی کردن با دیگران را از دست می دهد. حال کودکی که این احساس حقارت و ناکامی را متحمل شده یک راه برای جبران این ناکامی پیش روی خود می بیند: که بحثی است که پایه خودشیفتگی را برآن می نهند یعنی فرد خود را به صورت ایده الی می بیند که هیچ عیب و نقصی ندارد و همه باید به او احترام بگذارند و تملق گوی بزرگی پوشالی او باشند. بدیهی است این افراد که خود را کامل می بینند خود را از هر نوع نقصی مبرا می دونند و انچه را در خود نقص احساس کنند با فرایند فرافکنی به دیگران نسبت می دهند و بدین ترتیب پیوسته دیگران هستند که قصد صدمه واسیب به انها را دارند یعنی همان اعتمادی که در سال اول قربانی رابطه ناکام با والدین شده است. این افراد فاقد همدلی و دارای مکانیسم فرافکنی در مقابل انسان های قویتر از خودشون اون عظمت پوشالی خود را به آنها نسبت می دهند و این چنین است که در مقابل قویتر از خودشون تملق گو در مقابل ضعیف تر از خودشون زورگو و هیچ وقت رابطه برابر را که همدلی پایه و اساس آن است را تجربه نمی کنند. بخشی از همین فرایند را می توانیم در خانواده و روابط شوهر و همسر ببینیم انجا که زن به خاطر همین آسیب و برتری تاریخی که نصیب مرد شده است مرد را قدرتمند می بیند و سلطه جو می شود و مرد هم بخاطر موضع بالاتری که احساس می کند زورگوی خانه می شود. یا برویم این رابطه را در محیط اداری ببینیم یا کمی جلوتر بیاییم و این رابطه را داخل جامعه ببینیم مطمئنا همه ما در روابط مان چنین فرایند دردناکی را هم ایجاد می کنیم و هم تجربه می کنیم بدیهی است که مهاجرین هم بیشتر قربانی این خودشیفتگی می شوند.
یک سال اول خیلی مهم است
۱۶ شهریور ۱۳۹۵
نگارنده مقاله: حمید ضرابی