بنابراین، یکی از عواملی که می تواند سازگاری زناشویی را تحت تاثیر قرار دهد وجود تعارض بین زوجین است (حسینی نسب، بدری گرگری و قائمیان اسکویی، 1388). محققان نشان داده اند که تاثیرات منفی تعارض (خشم، نفرت، ناراحتی و ترس) در تعاملات زوجین، با میزان خشونت و درگیری مرتبط است (بوک والا، سوبین و زدانیوک ، 2005). این ارتباطات مخرب یا تعاملات منفی بین زوجین منجر به کاهش رضایت در رابطه و افزایش احتمال طلاق می شوند (آماتو، هاهمن-ماریوت ، 2007). البته مهم تر از وجود تعارض، شیوه های حل تعارض زن و شوهر است که عامل تضاد یا تداوم زندگی زناشویی است. چنانچه تحقیق آبراهام و براین (2000) نشان می دهد، سبک مدیریت تعارض مشارکتی با هر دو رضایت زناشویی و رضایت از همسر همبستگی ثبت بالایی دارد. هر زمانی که یکی یا هر دو همسر از سبک مدیریت تعارض رقابتی استفاده می کردند، سطح پایین رضایت زناشویی گزارش می کردند.
عدم توافق در هر رابطه زناشویی طبیعی است. پژوهش ها نشان داده اند که اگر زوج ها بتوانند به شیوه مثبتی تعارضات را مدیریت کنند و توانایی حل آن را داشته باشند، وجود تعارض فراوان آسیب زا نیست (سیفرتز و شوارتز ، 2010). وجود تعارض در روابط انسان ها به ویژه زوج ها امری شایع است (شفیعی نیا، 1381). بنابراین تعارض همیشه منفی نیست، بلکه روشی که زوج ها برای مدیریت تعارض خود بکار می برند، ممکن است بر رابطه تاثیر منفی داشته باشد (گاتمن و سیلور ، 1999). زوجینی که می توانند تعارضات موجود در رابطه را به کارگیری روشهای مثبت و استفاده کمتر از تعاملات منفی مدیریت کنند، فضایی ایجاد می کنند که در آن فرصت بیشتری برای خودافشایی و توافق در مورد مشکلات وجود خواهد داشت (جوهانسون ، 2003).
با در نظر داشتن موارد فوق استروس ، هامبی، سیو بونی-مک کوی (1990) یک مفهوم سازی چند بعدی از خشونت و راهبردهای حل تعارض در زوجین، ارائه داده اند که از تاکتیک های منفعلانه همچون بحث و گفتگوی آرام تا حملات فیزیکی خشن در نوسان است. این مفهوم سازی مشتمل بر پنج بعد می باشد: مذاکره ، پرخاشگری روانشناختی ، حمله جسمانی ، اجبار جنسی و صدمه (کاولت، کورال، استوس ، 2007).
مقیاس مذاکره اقداماتی را در بر می گیرد که نشان دهنده تلاش برای بحث یا روش های حل تعارض به شیوه مسالمت آمیز و غیر خشونت بار است. بعد پرخاشگری روانشناختی آیتم هایی را در بر می گیرد که نشان دهنده اقدامات آسیب زای کلامی و هیجانی در برابر همسر است. مقیاس حمله فیزیکی به استفاده از خشونت فیزیکی برای مدیریت تعارض ها اشاره دارد. مقیاس اجبار جنسی آیتم هایی را شامل می شود که نشان دهنده اجبار جنسی و روانی همسر برای داشتن فعالیت های جنسی ناخواسته است و در نهایت مقیاس صدمه میزان درد، آسیب بافت یا استخوان و نیاز به مراقبت پزشکی به عنوان پیامدی از اعمال خشونت بار را مورد اندازه گیری قرار می دهد (پناغی، دهقاني، عباسي، محمدي و ملكي، 1391).
نتایج پژوهش های گوناگون بر نقش برجسته تعارض زناشویی در بروز دلزدگی زناشویی تاکید داشته اند (بیردیت، براون، اوربوچ و مک لوان ، 2010؛ ساداتی، مهرابی زاده هنرمند، سودانی، 1393؛ حکیمی تهرانی، فاتحی زاده، و باغبان، 1391؛ محسن زاده، نظری و عارفی، 1390). باری ، لاورنسی، لانگر (2008) در تحقیق خود نشان دادند که تعارض زناشویی با سلب امکان موقعیت های صمیمانه در روابط، در تسریع فرایند دلزدگی زناشویی موثر است. بیکر (2009) که نشان دادند رفتار های مخالف دلزدگی زناشویی با سلامت روانی و دلزدگی زوجین با افسردگی رابطه معناداری دارند همخوان می باشد. علاوه بر آن، نتایج برخی از پژوهش ها نشان داد که بین رضایت زناشویی، ابعاد تعارض زناشویی و راهبردهای حل تعارض رابطه وجود دارد (نلسون ، 2014)؛ و راهبردهاي حل تعارض قادر است رضايت مندي زناشويي را پیش بینی نماید (ديباجي فروشاني، امامي پور، محمودي، 1388).
با توجه به تاثیرات مخرب دلزدگی زناشویی در امر خانواده وازدواج پراختن به آن و شناسایی پیشایندهای آن ضرورت چشمگیر دارد. نتایج حاصل از این پژوهش، می تواند چشم اندازی روشن و عملی برای مشاوران و روان درمانگران مخصوصاً زوج درمانگران وخانواده درمانگران فراهم نماید. به علاوه، نتایج پژوهش می تواند مبنای نظری و عملی مناسبی برای کاهش دلزدگی زناشویی در موسسات مختلف آموزشی و درمانی از قبیل مراکز مشاوره در دانشگاهها، کلنیک ها و غیره مورد استفاده قرار گیرد. بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف پیش بینی دلزدگی زناشویی براساس تاکتیک های حل تعارض در زوج های متقاضی طلاق صورت می گیرد
