برای کنار گذاشتن تشخیص اختلال دو قطبی ، تنها سراغ پرسش از خلق بالا برویم و دو نشانه کلیدی دیگر ،یعنی تحریک پذیری و فعالیت مفرط را فراموش کنیم .
فردی که روحیه متغیری دارد و می‌گوید اغلب یا خیلی شاد است یا خیلی غمگین را مبتلا به اختلال دو قطبی بدانیم .
فردی که به دلیل اضطراب شدید یا وسواس ،به طور مرتب از نگرانی هایش صحبت میکند و اطمینان بخشی میخواهد و از طرفی بسیار بیقرار است و اغلب راه می‌رود را دچار نشانه های مانیا ، پرحرفی و فعالیت مفرط بدانیم .
فردی که همواره روحیه شاد داشته و پر حرف وولخرجو بسیار دست و دلباز بوده را دچار اختلال دو قطبی بدانیم .
فردی که تجربه مکرر علائم هایپو مانیا را ذکر میکند را دچار اختلال قطبی بدانیم ،در حالیکه این علائم همواره تنها در زمان سو مصرف مواد یا دارو بروز کرده است !
فردی که با مصرف داروی ضد افسردگی دچار تشدید علائم بالینی میشود را دچار اختلال دو قطبی بدانیم !
فرد افسرده ای که با مصرف لیتیوم بهبودی یافته را مبتلا به اختلال دو قطبی بدانیم !
