سندروم گانسر نوعی اختلال ساختگی است که در آن شخص عمدا و آگاهانه مانند یک بیمار روانی یا جسمی عمل می کند، در حالیکه واقعا بیمار نیست. بیماران مبتلا به سندروم گانسر معمولا رفتارهای یک بیمار روحی، مانند اسکیزوفرنی، را تقلید می کنند. سندروم گانسر گاهی جنون زندان نیز نامیده می شود، زیرا اولین بار در بین زندانیان مشاهده شد.
علت رفتارهای تظاهری در افراد مبتلا به اختلالات ساختگی وجود نوعی نیاز درونی است که فرد تمایل دارد به عنوان یک بیمار دیده شود تا به منافع خود برسد، به عنوان مثال یک سود مالی. این افراد در مسیر رسیدن به هدف خود و جلب توجه و همدردی دیگران حتی حاضر به انجام آزمایشات و فرایندهای دردناک و مخاطره آمیز هستند. اختلالات ساختگی نوعی بیماری روحی محسوب می شوند، زیرا با مشکلات عاطفی شدید همراه هستند.
علائم سندروم گانسر چیست؟
افراد مبتلا به سندروم گانسر رفتارهای عجیب و غریب کوتاه مدت، مشابه رفتارهای افراد مبتلا به بیماری های روانی جدی، از خود نشان می دهند. فرد ممکن است گیج به نظر برسد و اظهارات پوچ و بی معنایی بیان کند و توهماتی را گزارش دهد، مانند وجود چیزهایی در اطراف فرد که واقعا وجود ندارند یا شنیدن صداهای مختلف. یکی از مهم ترین علائم سندروم گانسر دادن پاسخ های بی ربط به سوالات ساده می باشد.
به علاوه این افراد ممکن است دچار مشکلات جسمی شوند، مانند ناتوانی در حرکت دادن بخشی از بدن، که این حالت فلج هیستریک نامیده می شود. از دست دادن حافظه نیز یکی دیگر از علائم این اختلال ساختگی است.
علت بروز سندروم گانسر چیست؟
شناخت کمی نسبت به این سندروم وجود دارد، اما این باور وجود دارد که این اختلال نوعی واکنش به اضطراب شدید می باشد. یکی دیگر از عوامل بروز سندروم گانسر اجتناب از قبول یک مسئولیت یا یک وضعیت ناخوشایند است. مشکلات جسمی نیز ممکن است باعث بروز سندروم گانسر شوند. برخی از مشکلات جسمی عبارتند از اعتیاد به الکل، ضربه به سر و سکته مغزی.
اکثر افراد مبتلا به این اختلال، به یک اختلال شخصیت ضد اجتماعی یا اختلال شخصیت نمایشی نیز دچار هستند. اختلال شخصیت ضد اجتماعی نوعی رفتار غیر مسئولانه و تهاجمی است که اغلب شامل بی توجهی به دیگران و ناتوانی در رعایت قوانین اجتماعی می شود.
میزان شیوع این سندروم خیلی کم است. به هرحال مردان بیشتر از زنان به این سندروم مبتلا می شوند و اغلب در اواخر نوجوانی و اولیل بزرگسالی بروز می کند.
تشخیص این سندروم بسیار سخت است، زیرا در این بیماری فرد بیمار صادق نیست، به علاوه بیماری بسیار کمیابی است. پزشک نیز باید مشکلات جسمی زیادی را رد کند تا بتواند با اطمینان وجود این سندروم را در فرد تایید کند، مشکلات جسمی مانند سکته مغزی و ضربه به سر.
هدف اولیه از درمان این بیماری این است که اطمینان حاصل شود فرد به خود و دیگران صدمه نمی زند. اگر علائم شدید باشند لازم است که فرد بستری شود.
