شکستگی استخوان لگن

شکستگی لگن یک آسیب جدی است که دارای پیامدهای جدی است که بسیار تهدید کننده نیز می باشد. خطر شکستگی لگن با افزایش سن بیشتر می شود. 
سالمندان بیش از دیگران در معرض خطر شکستگی لگن هستند، زیرا استخوان ها با افزایش سن ضعیف می شوند. مصرف داروها، بینایی ضعیف و مشکلات تعادلی نیز میزان خطر این شکستگی را افزایش می دهد. 
شکستگی لگن تقریبا همیشه نیاز به جراحی ترمیمی یا جایگزینی دارد که پس از آن فیزیوتراپی نیز انجام می شود. اقداماتی برای حفظ تراکم استخوان و جلوگیری از افتادن لازم است و به این ترتیب از شکستگی لگن پیشگیری کنید. 

نشانه های شکستگی لگن عبارتند از: 

• عدم توانایی برای جرکت بلافاصله پس از شکستگی 
• درد شدید در ناحیه لگن یا ران 
• ناتوانی در تحمل وزن در ناحیه لگن آسیب دیده 
• سفتی، کبودی و التهاب در ناحیه لگن 
• کوتاه شدن پا در قسمت لگن آسیب دیده 
• خارج شدن پا در قسمت آسیب دیدگی لگن 

یک آسیب شدید – مانند تصادف اتومبیل – ممکن است باعث شکستگی لگن شود که این مشکل در هر سنی اتفاق می افتد. در بزرگسالان شکستگی لگن ناشی از افتادن از ارتفاع است. در افرادی که دارای استخوان های ضعیف هستند، شکستگی لگن به سادگی و براثر پیچ خوردگی پا اتفاق می افتد. 

میزان شکستگی لگن به طور قابل ملاحظه ای با افزایش سن بیشتر می شود که علل آن عبارتند از: 

• کاهش تراکم استخوان و توده عضلانی 
• مشکلات بینایی و تعادل که باعث افتادن و آسیب دیدگی فرد می شود. 

دیگر عواملی که خطر شکستگی لگن را افزایش می دهند، عبارتند از: 

• جنسیت – حدود 70 درصد از شکستگی های لگن در خانم ها اتفاق می افتد. خانم ها خیلی زودتر و سریعتر تراکم استخوانی خود را از دست می دهند. بخشی از آن به دلیل کاهش سطح استروژن است که در یائسگی بروز می کند. با این حال مردان نیز گاهی به طور خطرناکی دچار کمبود در سطح تراکم استخوانی می شوند. 
• شرایط پزشکی مزمن – اختلالات غدد درون ریز، مانند پرکاری تیروئید، منجر به شکستگی استخوان می شوند. اختلالات روده که ممکن است میزان جذب ویتامین D و کلسیم را کاهش دهند نیز ممکن است میزان شکستگی استخوان ها را افزایش دهد. اختلال شناختی نیز خطر سقوط را افزایش می دهد. 
• برخی داروها – داروهای کورتیزونی، مانند پردنیزولون، اگر مدت طولانی مصرف شوند، ممکن است باعث ضعیف شدن استخوان ها شوند. برخی داروها نیز باعث خواب آلودگی می شوند و خطر سقوط را افزایش می دهند. 
• مشکلات تغذیه ای – کمبود کلسیم و ویتامین D در رژیم غذایی منجر به کاهش تراکم استخوانی شده و خطر شکستگی استخوان را در سنین بالا افزایش می دهد. 
• اختلالات خوردن – از جمله بی اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی با محروم کردن بدن از مواد مغذی ضروری برای ساخت استخوان به اسکلت بدن آسیب می رسانند. 
• عدم فعالیت بدنی – ورزش های تحمل وزن، مانند پیاده روی، به تقویت استخوان ها و عضلات کمک می کنند و میزان سقوط و احتمال شکستگی را کاهش می دهند. اگر به طور مرتب این ورزش ها را انجام نمی دهید، تراکم استخوانی کمتری خواهید داشت و در نتیجه استخوان های شما ضعیف تر خواهند شد. 
• مصرف الکل و تنباکو – هر دوی اینها عواملی هستند که با فرایندهای طبیعی استخوان سازی تداخل دارند و در نتیجه تراکم استخوان کم می شود. 

شکستگی لگن میزان استقلال فرد را کم کرده و حتی ممکن است باعث کوتاه شدن عمر شود. حدود نیمی از افرادی که دچار شکستگی لگن می شوند قادر به داشتن زندگی مستقل نخواهند بود. 
اگر شکستگی لگن برای مدت طولانی توانایی تحرک فرد را بگیرد، پیامدهای آن عبارتند از: 

• بروز لخته های خون در پاها و ریه ها 
• زخم بستر
• عفونت مجاری ادراری 
• ذات الریه 

به علاوه از دست دادن توده عضلانی خطر سقوط و آسیب دیدگی را افزایش می دهد. همچنین افرادی که دچار شکستگی استخوان شده اند، بیشتر در معرض ضعف استخوان ها و سقوط های بیشتر هستند – و در نتیجه خطر شکستگی های بیشتر لگن وجود دارد. 

در صورت شکستگی لگن می توانید به جراح ارتوپد مراجعه کنید. 

انتظارات بیمار از پزشک 

پزشک ممکن است سوالات زیر را از بیمار بپرسد: 

• آیا به تازگی افتاده اید یا آسیبی به لگن شما وارد شده است؟
• شدت درد شما چه میزان است؟
• آیا می توانید وزن خود را روی قسمت آسیب دیده قرار دهید؟ 
• آزمایش تراکم استخوان انجام داده اید؟ 
• آیا به شرایط پزشکی دیگری نیز مبتلا هستید؟ 
• در حال حاضر از چه داروهایی استفاده می کنید (از جمله مکمل ها و ویتامین ها)؟ 
• آیا الکل یا تنباکو مصرف می کنید؟ 
• آیا تاکنون تحت عمل جراحی قرار گرفته اید؟ مشکل چه بوده است؟ 
• آیا خویشاوندان نزدیک شما – والدین یا خواهر و برادر – سابقه شکستگی یا پوکی استخوان دارند؟ 
• آیا در حال حاضر مستقل زندگی می کنید؟

معمولا براساس علائم و وضعیت غیر طبیعی لگن و پا پزشک می تواند شکستگی لگن را تشخیص دهد. معمولا اشعه ایکس به تایید تشخیص کمک می کند و محل دقیق شکستگی را نیز مشخص می کند. 
اگر اشعه ایکس شکستگی را نشان ندهد اما درد همچنان وجود داشته باشد، پزشک MRI یا اسکن استخوان را تجویز خواهد کرد و به دنبال ترک خوردگی استخوان خواهد بود. 
اکثر اوقات شکستگی استخوان در یکی از دو موقعیت استخوان های بلند که از لگن به زانو کشیده می شوند (ران)، اتفاق می افتد: 

• گردن فمور – این بخش در قسمت بالایی استخوان ران، درست زیر بخش توپی(سر استخوان ران) مفصل توپ و سوکت واقع شده است. 
• منطقه اینترتروکانتریک – این بخش کمی پایین تر از مفصل ران، در قسمت فوقانی استخوان ران که به سمت بیرون است، قرار دارد. 
• شکستگی لگن نوع سوم – این نوع، شکستگی اتیپیک نیز نامیده می شود و در افرادی اتفاق می افتد که برای مدت طولانی با داروهایی درمان شده اند که تراکم استخوان ها را افزایش می دهند (بیس فسفونات ها). 

درمان شکستگی لگن معمولا شامل جراحی، توانبخشی و مصرف دارو می باشد. 

جراحی

 
نوع جراحی که انجام می شود به طور کل بستگی به موقعیت و شدت شکستگی، چگونگی تراز استخوان ها، سن و سال فرد آسیب دیده و شرایط جسمی وی بستگی دارد. گزینه های جراحی عبارتند از: 

• ترمیم داخلی با استفاده از پیچ – پیچ فلزی وارد استخوان شده تا استخوان شکسته را کنار یکدیگر نگه دارد و به بهبود شکستگی کمک کند. گاهی اوقات پیج ها به یک صفحه فلزی متصل می شوند که پایین استخوان ران قرار می گیرند. 
• جایگزینی جزئی مفصل ران – اگر بخش های انتهایی استخوان شکسته از جای خود خارج شده یا آسیب دیده باشند، جراح سر و گردن فمور را خارج کرده و یک فلز جایگزین آن می کند (پروتز). 
• تعویض کل ران – قسمت فوقانی فمور و سوکت در استخوان لگن با اندام های مصنوعی جایگزین می شوند. تعویض کامل لگن می تواند گزینه خوبی برای فرد مبتلا به آرتریت یا افرادی که قبلا دچار آسیب مفصلی بوده اند و عملکرد این بخش حتی قبل از شکستگی تحت تاثیر قرار گرفته، باشد. 

اگر خون رسانی به بخش توپ مفصل لگن در زمان شکستگی مختل شده باشد، پزشک جایگزینی جزئی یا کامل ران را توصیه خواهد کرد. نوع آسیب که اغلب شکستگی گردن استخوان ران است و در افراد مسن رخ می دهد، معمولا به خوبی درمان نمی شود. 

توانبخشی 

تیم مراقبت احتمالا یک روز پس از جراحی به بیمار کمک می کند از تخت خارج شده و حرکت کند. فیزیوتراپی در درجه اول بر روی طیف وسیعی از تمرینات تقویتی و جنبشی تمرکز می کند. بسته به نوع جراحی و کمک هایی که در خانه به بیمار می شود، ممکن است بیمار از بیمارستان به مرکز مراقبت های ویژه منتقل شود. 
در مراقبت های خاص و مراقبت در خانه، متخصص کار درمان به بیمار تکنیک هایی را برای انجام کارهای روزمره و شخصی خود آموزش می دهد. کاردرمان در صورت نیاز استفاده از ویلچر یا واکر را توصیه می کند. 

دارو 

حدود 20 درصد از افرادی که دچار شکستگی لگن می شوند، ظرف دو سال پس از اولین شکستگی، دچار شکستگی دوم در ناحیه لگن خواهند شد. بیس فسفونات ها خطر شکستگی دوم لگن را کاهش می دهد. 
اکثر این داروها به صورت خوراکی مصرف می شوند و داری عوارضی هستند که ممکن است تحمل آنها مشکل باشد. برخی از این عوارض عبارتند از ریفلاکس اسید معده و التهاب مری. برای پیشگیری از این عوارض پزشک مصرف درون وریدی بیس فسفونات ها را توصیه می کند. 
بیس فسفونات ها به طور کل برای افراد مبتلا به مشکلات کلیوی توصیه نمی شوند. به ندرت پیش می آید که مصرف طولانی مدت بیس فسفونات باعث درد و التهاب در فک، بروز مشکلات بینایی یا شکستگی آتیپیک لگن شود. 

انتخاب سبک زندگی سالم در اوایل بزرگسالی توده استخوانی را افزایش داده و خطر پوکی استخوان را در سنین بالا کاهش می دهد. به علاوه این اقدامات خطر سقوط کردن ها را کاهش داده و سلامت جسمی را بهبود می بخشد. 
برای پیشگیری از سقوط کردن ها و بهبود سلامت استخوان ها لازم است اقدامات زیر را انجام دهید: 

• دریافت کلسیم و ویتامین D به اندازه کافی. به عنوان یک قانون کلی زنان و مردان 50 سال به بالا باید به میزان 1200 میلی گرم کلسیم و 600 واحد ویتامین D در روز مصرف کنند. 
• انجام تمریناتی برای تقویت استخوان ها و بهبود تعادل. ورزش های تحمل وزن، مانند پیاده روی، به شما کمک می کند تراکم استخوانی را در بیشترین حد خود حفظ کنید. به علاوه ورزش کردن قدرت کلی بدن را افزایش و خطر افتادن ها را کاهش می دهد. آموزش تعادل نیز برای کاهش خطر افتادن بسیار مهم است، زیرا تعادل با بالا رفتن سن کاهش می یابد. 
• اجتناب از سیگار کشیدن یا نوشیدن زیاد الکل. مصرف تنباکو و الکل باعث کاهش تراکم استخوانی می شود. به علاوه نوشیدن بیش از  حد الکل باعث بر هم خوردن تعادل و افزایش خطر سقوط می باشد. 
• ارزیابی خطرات موجود در خانه. فرش های تا خورده را جمع کنید، سیم های لوازم الکتریکی را کنار دیوار قرار دهید و لوازم اضافه و هر چیزی که ممکن است دردسر ساز شود از سر راه بردارید. 
• مراجعه به چشم پزشک. اگر به دیابت یا بیماری های چشمی مبتلا هستید، سالی یک بار یا بیشتر به چشم پزشک مراجعه کنید.
• دقت کردن به داروهای مصرفی. احساس ضعف و سرگیجه عوارض احتمالی برخی داروها هستند و خطر سقوط را افزایش می دهند. در مورد عوارض ربوط به داروها با پزشک خود مشورت کنید. 
• بلند شدن به آرامی. بلند شدن یا تغییر وضعیت خیلی سریع باعث افت فشار خون می شود و باعث می شود احساس لرزش کنید. 
• استفاده از عصا یا واکر. اگر در هنگام راه رفتن احساس ثبات یا تعادل ندارید، در مورد استفاده از این ابزار کمکی با فیزیوتراپ یا کاردرمان خود صحبت کنید.