التهاب تاندون آشیل

التهاب تاندون آشیل به دلیل استفاده بیش از حد از تاندون آشیل اتفاق می افتد_ نوار بافتی که ماهیچه های ساق پا، واقع  در پشت ساق پا، را به استخوان پاشنه متصل می کند.

این آسیب بیشتر در دوندگانی دیده می شود که به طور ناگهانی شدت یا مدت زمان تمریناتشان را افزایش می دهند. این آسیب را در افراد میانسالی که فقط آخر هفته ها ورزش می کنند، مانند تنیس یا بسکتبال، نیز می توان دید.

در اغلب موارد، التهاب تاندون آشیل را می توان به سادگی در خانه و با استفاده از توصیه های پزشکی درمان کرد.  جهت جلوگیری از بازگشت التهاب باید روشهای مراقبت از خود را رعایت کرد. در موارد حاد، التهاب تاندون آشیل ممکن است به پارگی تاندون ختم شود که به جراحی ترمیمی نیاز دارد.

درد همراه با التهاب تاندون آشیل، معمولا یک درد خفیف در پشت ساق و یا بالاتر از پاشنه پا بعد از دویدن یا انجام دیگر ورزشها است. پس از یک دوی طولانی مدت، بالا رفتن از پله ها و یا دو سرعت ممکن است  دردهای شدیدتر رخ دهند.

ممکن است حساسیت به لمس و یا سفتی ، به خصوص در صبح، تجربه شود که معمولا با فعالیت خفیف بهبود می یابد.

در صورت داشتن درد مداوم در اطراف تاندون آشیل به پزشک مراجعه کنید. چنانچه درد و یا ناتوانی در استفاده از عضله شدید است فورا به پزشک مراجعه کنید، زیرا ممکن است دچار پارگی تاندون شده باشید.

التهاب تاندون آشیل، به دلیل فشار مداوم و یا شدید بر تاندون آشیل ایجاد می شود_ نوار بافتی که ماهیچه های ساق پا، واقع  در پشت ساق پا، را به استخوان پاشنه متصل می کند. این تاندون در هنگام راه رفتن، دویدن، پرش و یا فشار آوردن بر پنجه پا استفاده می شود.

ساختار تاندون آشیل با افزایش سن ضعیف می شود، که این امر احتمال آسیب پذیری آن را بالا می برد_  به خصوص در افرادی که فقط آخر هفته ها ورزش می کنند و یا به طور ناگهانی شدت تمرینات دویدن خود را افزایش می دهند.

• جنسیت. این آسیب بیشتر در مردان رخ می دهد.
• سن. با با لا رفتن سن احتمال رخ دادن این آسیب افزایش می یابد.
• مشکلات جسمانی. صافی طبیعی کف پا فشار بیشتری بر تاندون آشیل وارد می کند. چاقی و سفتی ماهیچه های ساق پا نیز فشار وارده بر این تاندون را افزایش می دهند. 
• شرایط تمرین ورزشی. تمرین با کفشهای کهنه، در هوای سرد، و زمینهای پر تپه احتمال آسیب دیدگی تاندون آشیل را افزایش می دهد. 
• شرایط پزشکی. احتمال التهاب تاندون آشیل در افراد مبتلا به پسوریازیس و یا فشار خون بالا  بیشتر است.
• دارو. انواع خاصی از آنتی بیوتیک ها، به نام فلوروکینولون، امکان التهاب تاندون آشیل را بالاتر می برند.

التهاب تاندون آشیل باعث آسیب پذیرتر شدن این تاندون و افزایش احتمال پارگی آن می شود_ که به جراحی ترمیمی نیاز دارد.

با دیدن اولین علایم به پزشک خانوادگی و یا عمومی مراجعه خواهید کرد. سپس، به پزشک متخصص در طب ورزشی و یا متخصص توانبخشی ( درمانگر فیزیکی ) ارجا داده می شوید. چنانچه تاندون آشیل پاره شده باشد، باید به جراح ارتوپد مراجعه کنید.

سوالات شما از پزشک
پیش از مراجعه پاسخ این سوالات را در برگه ایی بنویسید:

• شروع درد ناگهانی و یا تدریجی است؟
• آیا علایم پس از انجام فعالیت خاص و یا در محدوده ی زمانی معینی بدتر می شود؟
• چه نوع کفشی در طول تمرینات ورزشی به پا می کنید؟
• چه نوع دارو و یا مکملی را به طور منظم مصرف می کنید؟

سوالات خود را از مهم به کمتر مهم بچینید تا در صورت تمام شدن وقت ویزیت، اطلاعات مهم تر را به دست آورده باشید.

*** نترسید از پرسیدن سوال و گرفتن اطلاعات. هر سوالی که باعث نگرانی و یا درگیری ذهنیتان است را بدون لحظه ایی تامل بپرسید تا اطلاعات کافی به دست بیاورید.

سوالات پزشک از شما 

• جای دقیق درد کجا است؟
• آیا درد با استراحت کمتر می شود؟
• برنامه ی ورزشی روتین شما چیست؟
• آیا اخیرا برنامه ی ورزشی خود را تغییر داده ایید؟ و یا فعالیت ورزشی جدیدی را شروع کرده ایید؟
• برای تسکین درد چه می کنید؟

 در طول معاینه فیزیکی، پزشک به آرامی منطقه آسیب دیده را فشار می دهد تا محل دقیق درد، حساسیت به لمس و تورم را مشخص کند. همچنین، او انعطاف پذیری، هم ترازی، دامنه حرکت و رفلکس پا و مچ پا را ارزیابی می کند.

تصویربرداری
پزشک ممکن است برای ارزیابی وضعیت، یک و یا چند نوع تصویربرداری زیر را انجام دهد:

• تصویربرداری با اشعه ایکس. از آنجایی که اشعه ایکس قادر به تصویرگری بافت های نرم_ مانند تاندون_  نیست، از آن برای حذف کردن دیگر شرایط ایجاد کننده ی این نوع علایم استفاده می شود. 
• سونوگرافی. این دستگاه با استفاده از امواج صوتی، می تواند از بافت نرم _ مانند تاندونها_ و همچنین از تاندون آشیل در حال حرکت تصاویر واقعی بگیرد. سونوگرافی رنگی داپلر می تواند جریان خون در اطراف تاندون ها را نشان دهد.
• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی/ ام آر آی (MRI). با استفاده از امواج رادیویی و یک آهن ربای بسیار قوی، دستگاه های ام آر آی تصاویر بسیار دقیقی از تاندون آشیل می گیرند.

معمولا، التهاب تاندون با درمان خانگی بر اساس توصیه های پزشکی از بین می رود. در صورت شدید و یا مزمن بودن علایم باید به پزشک مراجعه و از دیگر گزینه های درمانی استفاده کرد. 

دارو درمانی
چنانچه  داروهای ضد درد بدون نسخه - مانند ایبوپروفن (Advil, Motrin IB, و غیره ) و یا ناپروکسن – موثر نباشند، پزشک ممکن است برای کاهش التهاب و تسکین درد داروهای قوی تری تجویز کند.

ورزش درمانی
فیزیوتراپیست ممکن است گزینه های درمانی زیر را تجویز کند:

• تمرین. در اغلب موارد و برای تسریع بهبودی، درمانگران تمرینات خاص کششی و تقویتی مخصوص تاندون آشیل و ساختارهای حمایتی آن را توصیه می کنند.  نوع خاصی از تمرینات تقویتی به نام " انقباض بازشونده/برونگرا" تجویز می شود که در آن وزنه ایی به آرامی بالا برده و سپس پایین آورده می شود. این ورزش برای تقویت تاندون آشیل بسیار مفید است.
• اُرتِز. کفشهای خاص که اندکی پاشنه را بالا نگه میدارند، می توانند از فشار وارده بر تاندون، و با داشتن یک بالشتک کوچک از مقدار نیروی وارده بر تاندون آشیل، بکاهند. 

عمل جراحي
چنانچه پس از چند ماه درمان از درد کاسته نشود و یا تاندون پاره شود، پزشک عمل جراحی ترمیمی تاندون آشیل را توصیه خواهد کرد.

• استراحت. ممکن است برای چند روز از انجام حرکات ورزشی منع شوید و یا فعالیت کم فشارتری، مانند شنا، انجام دهید. در موارد شدید، ممکن است به پوشیدن کفشهای مخصوص و حتی استفاده از عصا نیاز باشد.
• یخ. برای کاهش درد و تورم، پس از ورزش و یا در هنگام احساس درد، به مدت 15 دقیقه روی تاندون کیسه یخ بگذارید. 
• فشرده سازی. استفاده از باند های الاستیک فشاری می توانند به کاهش تورم و کاهش حرکت تاندون کمک کنند.
• بالا نگه داشتن. بالا نگه داشتن پای آسیب دیده از سطح قلب به کاهش تورم کمک می کند. در طول شب نیز طوری بخوابید که پا بالاتر از سطح بدن باشد.

• افزایش تدریجی سطح فعالیت. چنانچه به تازگی ورزش را شروع کردید، به تدریج مدت زمان و شدت آن را افزایش دهید.
• سخت نگرفتن. از فعالیت هایی که فشار بیش از حد بر تاندون وارد می کند، مانند دویدن روی تپه، اجتناب کنید. قبل از شروع تمرینات، بدن را به خوبی گرم کنید. چنانچه در حین انجام فعالیتی دچار درد شدید، آن را متوقف کرده و استراحت کنید.
• دقت در انتخاب کفش. کفش باید لج کافی _برای زیرسازی مناسب پاشنه_ و پشتی مناسب _ جهت حمایت و کاهش تنش از تاندون آشیل_ داشته باشد. کفشهای قدیمی و کهنه را دور بریزید و از کفشهای مناسب استفاده کنید. چنانچه کفش خوبی دارید که پشتی حفاظتی ندارد، از پشتی های حفاظتی برای هر دو پا استفاده کنید.
• انجام روزانه حرکات کششی. هنگام صبح و قبل از شروع تمرینات، عضلات ساق پا و تاندون آشیل را کشش بدهید تا انعطاف پذیری خوبی پیدا کنند. این امر برای جلوگیری از عود التهاب تاندون آشیل بسیار مفید است.
• تقویت ماهیچه های ساق پا. ماهیچه های ساق قوی کمک می کنند تا ساق پا و تاندون آشیل فشار تمرین و ورزش را به راحتی تحمل کنند.
• انجام تمرینات متقاطع. فعالیت های سنگین، مانند دویدن و پریدن، را با فعالیت سبک تر، مانند دوچرخه سواری و شنا، ترکیب کنید.