اختلال نقص توجه و بیش فعالی(ADHD)  در کودکان

اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD)  یک بیماری مزمن است که بر روی میلیون ها کودک تاثیر می گذارد و اغلب در بزرگسالی ادامه دارد . ADHD شامل ترکیبی از مشکلات مداوم، از قبیل اشکال در حفظ توجه، بیش فعالی می شود .

کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی  ADHD نیز ممکن است با مشکلاتی از قبیل عزت نفس پایین، اشکال در روابط  و عملکرد ضعیف در مدرسه مواجه شوند . گاهی اوقات علائم با افزایش  سن کاهش می یابد . اگر چه ، در برخی افراد علائم ADHD  هرگز به طور کامل افزایش نمی یابد .

اگرچه اختلال نقص توجه و بیش¬فعالی  قابل درمان نیست، اما می توان با تشخیص زودهنگام و درمان به موقع علائم این عارضه را کاهش داد . درمان اختلال نقص توجه و بیش¬فعالی  معمولا شامل دارو درمانی  و رفتار درمانی می شود
 

ویژگی های اصلی اختلال نقص توجه و بیش فعالی  شامل عدم توجه و بیش فعالی می شود  علائم اختلال نقص توجه و بیش فعالی  ADHD قبل از سن 12 سالگی شروع می شود  و در برخی کودکان، در اوایل سن 3  سالگی ظاهر می شود . علائم این اختلال می تواند خفیف، متوسط ​​یا شدید باشد ، و ممکن است در بزرگسالی نیز ادامه داشته باشد .

اختلال نقص توجه و بیش فعالی  اغلب در مردان بیشتر از زنان رخ می دهد  و ممکن است رفتارها در دختران و پسران متفاوت از یکدیگر باشد . به عنوان مثال، پسران ممکن است بیش فعال باشند  و دختران ممکن است بی سر و صدا و بی توجه باشند .

سه زیرگروه از ADHD اختلال نقص توجه و بیش فعالی :

• عمدتا بی توجه ؛ اکثر علایم تحت بی توجهی قرار می گیرد.
• عمدتا بیش فعال  ؛  اکثر علائم تحت بیش فعالی قرار می گیرد.
• ترکیب این دو موارد ؛ ترکیبی از علائم نقص بی توجه همراه با بیش فعالی است.

بی توجهی

علائم کودکان بی توجه :

• عدم توجه به جزئیات و یا بی دقتی در مدرسه
• داشتن مشکل در انجام وظایف و یا تمرکز در بازی 
• گوش ندادن، حتی زمانی که به طور مستقیم با او صحبت می شود 
• داشتن مشکل در انجام تکالیف مدرسه
• داشتن مشکل در سازماندهی وظایف و فعالیت ها
• اجتناب و یا عدم تمایل در انجام کارهایی که نیاز به تلاش و تمرکز ذهنی دارد ، مانند مشق شب
• گم کردن وسایل مورد نیاز برای انجام وظایف یا فعالیت ، برای مثال، اسباب بازی، وسایل مدرسه، مداد
• به راحتی پریشان شدن
• فراموشی در انجام برخی فعالیت های روزانه

بیش فعالی و تکانشی

علائم کودکان بیش فعالی و پرتحرک:

• بی قراری یا تکان دادن یا ضربه زدن دست و پا ، یا پیچ و تاب خوردن در صندلی
• مشکل در ماندن یا نشستن در کلاس درس و یا در سایر موقعیت ها
• آماده حرکت بودن 
• چرخیدن یا بالا رفتن از جاهایی که مناسب نیست 
• مشکل در بازی و یا انجام فعالیت های بی سر و صدا
• بیش از حد صحبت کردن 
• وسط حرف دیگران پریدن 
• مشکل در انتظار نوبت 
• قطع و یا مزاحمت ایجاد کردن در مکالمات، بازی و یا فعالیت دیگران 

اگر نگرانید که فرزندتان علائم اختلال نقص توجه و بیش فعالی  ADHD را از خود نشان می دهد ، فرزندتان را به یک متخصص اطفال ببرید تا او را معاینه کند . دکتر ممکن است شما را به یک روان پزشک ارجاع دهد  ، اما ارزیابی پزشکی اولیه برای بررسی دیگر علل،  مشکلات کودک حائز اهمیت است .

اگر چه علت دقیق اختلال نقص توجه و بیش فعالی  ADHD مشخص نیست ، اما تلاش هایی برای تکمیل تحقیقات ادامه خواهد یافت . عواملی که ممکن است موجب این اختلال شود ، عبارتند از:

• ژنتیک ؛ این اختلال ارثی است ، و مطالعات نشان داده است که ژن نقش مهمی در این مورد دارد.
• محیط ؛ عوامل محیطی خاص، مانند قرار گرفتن در معرض سرب، ممکن است خطر ابتلا به این اختلال را افزایش دهد.
   

عوامل تشدید کننده این اختلال عبارتند از:

بستگان ، از جمله پدر و مادر یا خواهر و برادر، مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی  ADHD یا سایر اختلال در سلامت روانی 
قرار گرفتن در معرض سموم محیطی ، مانند سرب که به طور عمده در رنگ و لوله های ساختمان های قدیمی یافت می شود .
استفاده از مواد مخدر در زنان ، استفاده از الکل و سیگار کشیدن در دوران بارداری خطر ابتلا به این اختلال را افزایش می دهد.
تولد نوزاد نارس

اگر چه قند می تواند در ایجاد بیش فعالی نقش موثری داشته باشد ، اما هیچ مدرکی دال بر اثبات این موضوع وجود ندارد. 
 

اختلال نقص توجه و بیش فعالی  ADHD  می تواند زندگی را برای کودکان دشوار سازد . کودکان مبتلا بهاین اختلال اغلب دچار مسایل زیر می شوند :

• افت تحصیلی و دعوا با همکلاسی ها
• تمایل به انجام کارهای خطرناک
• تمایل به داشتن عزت نفس پائین 
• مشکل در تعامل با همسالان و بزرگسالان 
• قرار گرفتن در معرض خطر مصرف الکل و مواد مخدر و دیگر رفتارهای بزهکارانه

بیماریهای همزمان

اختلال نقص توجه و بیش فعالی منجر به سایر مشکلات روانی نمی شود . گرچه ، کودکان مبتلا به این اختلال نسبت به سایر کودکان بیشتر در معرض موارد زیر قرار دارند ، به عنوان مثال :

• عدم توانایی در یادگیری، مانند مشکل در درک و برقراری ارتباط
• اختلالات اضطرابی، که ممکن است باعث نگرانی و عصبانیت شود
• افسردگی، که اغلب در کودکان مبتلا به این اختلال رخ می دهد
• اختلال خلقی ، که با تحریک پذیری و مشکلات تحمل سرخوردگی مشخص می شود
• اختلال نافرمانی مقابله ای (ODD)، به طور کلی به عنوان یک الگوی رفتاری منفی، مبارز و دشمن و چهره های مقتدر تعریف می شود 
• اختلال سلوک، توسط رفتار ضد اجتماعی مانند سرقت، مبارزه، از بین بردن اموال و آسیب رساندن به مردم یا حیوانات نشان داده می شود 
• اختلال دو قطبی، که شامل افسردگی و همچنین رفتار جنون آمیز می شود 
• سندرم تورت، یک اختلال عصبی است که با تکانهای عضله یا تیک های صوتی بهمراه است 
   

به طور کلی، در کودک نباید اختلال نقص توجه و بیش فعالی تشخیص داده شود مگر اینکه علائم اصلی این اختلال در اوایل زندگی ( قبل از سن 12 سالگی ) شروع شده باشد  و ایجاد مشکلات قابل توجهی در خانه و در مدرسه کند .

هیچ آزمایش خاصی برای اختلال نقص توجه و بیش فعالی ADHD وجود ندارد، اما معمولا تشخیص شامل موارد زیر می شود :

• معاینه پزشکی، برای کمک به رد سایر علل و علائم احتمالی
• جمع آوری اطلاعات، از جمله هر گونه مسائل فعلی پزشکی، سابقه پزشکی شخصی و خانوادگی  و سوابق تحصیلی
• مصاحبه یا پرسش از اعضای خانواده، معلم فرزندتان و یا سایر افرادی که کودکتان را به خوبی می شناسد ، مانند پرستار و مربی بچه

تشخیص اختلال نقص توجه و بیش فعالی ADHD در کودکان

اگر چه نشانه های این اختلال می تواند گاهی اوقات در کودکان پیش دبستانی و یا کودکان کوچکتر دیده شود ، اما تشخیص این اختلال در کودکان بسیار کوچک دشوار است. زیرا ممکن است مشکلات تکاملی مانند تاخیر در صحبت کردن با این اختلال اشتباه گرفته شود.
بنابراین کودکان در سنین قبل از مدرسه و یا کوچکتر مشکوک به این اختلال باید توسط یک متخصص، مانند یک روانشناس یا روانپزشک، آسیب شناس گفتار، و یا پزشک متخصص رشد کودکان مورد ارزیابی قرار گیرد .

سایر شرایط همانند اختلال نقص توجه و بیش فعالی ADHD

برخی بیماری ها و یا درمان این عارضه ها ممکن است علائمی و نشانه هایی همانند اختلال نقص توجه و بیش فعالی داشته باشند .به عنوان مثال:

• مشکل در یادگیری و یا صحبت کردن
• اختلالات خلقی مانند افسردگی یا اضطراب
• سایر اختلالات روانی
• اختلالات تشنجی
• مشکلات شنوایی یا بینایی
• سندرم تورت
• مشکلات پزشکی که تفکر یا رفتار را تحت تاثیر قرارمی دهد
• اختلالات خواب
• مشکلات تیروئیدی
• سوء مصرف مواد
• آسیب های مغزی
   

درمانهای استاندارد برای اختلال نقص توجه و بیش فعالی در کودکان شامل داروها ، آموزش  و مشاوره می شود . این درمان ها می توانند بسیاری از نشانه های  این اختلال را تسکین دهند ، اما درمان نمی کنند . 

داروهای محرک

در حال حاضر، داروهای محرک (روانی) رایج ترین داروهای تجویز شده برای این اختلال هستند. این داروها به بهبود علائم و نشانه های اختلال نقص توجه و بیش فعالی کمک می کنند .

به عنوان مثال:

• آمفتامین ؛  این داروها عبارتند از دگزامفتامین (Dexedrine)، دگزامفتامین-آمفتامین
•  متیفنیداتی ها ( (Methylphenidates؛ این داروها عبارتند از متیل فنیدات (کنسرتا، Metadate ، ریتالین) 
• داروهای محرک در اشکال پیوسته و آهسته رهش  اثر در دسترس هستند. 

میزان مصرف از کودکی به کودک دیگر متفاوت است، بنابراین باید زمان مناسب را برای بهتر اثر کردن پیدا کرد . ممکن است تا دارو با بدن  تنظیم شود موجب عوارض جانبی قابل توجهی شود . در مورد عوارض جانبی احتمالی محرک ها با دکترتان صحبت کنید.

داروهای محرک و مشکلات قلبی 

در موارد نادر ، مرگ و میر مرتبط با مشکلات قلبی در در کودکان و نوجوانان با مصرف داروهای محرک رخ داده است. امکان افزایش خطر مرگ ناگهانی هنوز ثابت نشده است ، اما در صورت وجود،  در افرادی که مبتلا به بیماری قلبی زمینه ای و یا نقص قلبی باشند ، رخ می دهد .

دکتر فرزندتان باید مطمئن شود که فرزند شما هیچ نشانه ای از بیماری قلبی ندارد و باید در مورد سوابق خانوادگی بیماری های قلبی قبل از تجویز دارو های محرک سوالاتی پرسیده شود .

سایر داروهایی که ممکن است در درمان این اختلال موثر باشد ، عبارتند از:

• اتوموکستین (Strattera)
• داروهای ضد افسردگی مانند بوپروپیون (ولبوترین)
• کلونیدین (Catapres، Kapvay)

خطر اقدام به خودکشی

با وجود آن که ثابت نشده است ، اما نگرانی هایی مبنی بر افزایش خطر اقدام به فکر خودکشی در کودکان و نوجوانان با مصرف داروهای غیر محرک یا داروهای ضد افسردگی وجود دارد. اگر متوجه هر گونه نشانه ای از افکار خودکشی یا سایر نشانه های افسردگی شدید ، حتما با پزشک فرزندتان تماس بگیرید.

بسیار مهم است که مطمئن شوید که کودکتان مقدار مناسب از داروی  تجویز شده را استفاده می کند . والدین معمولا  در مورد مصرف محرک ها وداروهای اعتیادآور نگران هستند . وابستگی در کودکانی که این داروها را به دلایل مناسب و در میزان مناسب مصرف می کنند ، نشان داده نمی شود.

با دقت داروها مصرف شود ؛ کودکان و نوجوانان نباید بدون نظارت مناسب مسئول داروهای ADHD خود باشد.
دارو ها را در خانه و در یک ظرفی که قفل می شود ، نگهداری کنید ؛  مصرف بیش از حد داروهای محرک خطرناک و کشنده است.
این داروها را با کودک به مدرسه نفرستید ؛ داروها را در اختیار پرستار مدرسه یا دفتر مدرسه بگذارید .

رفتار درمانی اختلال نقص توجه و بیش فعالی ADHD

کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی اغلب از طریق رفتار درمانی و مشاوره که توسط یک روانپزشک، روانشناس، مددکار اجتماعی انجام می شود ، درمان می شوند. برخی کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی ممکن است دچار بیماری های دیگری مانند اختلال اضطراب یا افسردگی باشند . در این موارد، مشاوره هر دو اختلال را بررسی می کند .

نمونه هایی از این درمان ها عبارتند از:

• رفتار درمانی ؛  معلمان و والدین می توانند استراتژی های تغیی در رفتار را آموزش دهند .
• روان درمانی ؛  این اجازه می دهد تا کودکان بزرگتر مبتلا به ADHD اختلال نقص توجه و بیش فعالی در مورد مسائلی که آنها را خسته می کند ، صحبت کنند و الگوهای رفتاری منفی و راه های مقابله با این اختلال را یاد بگیرند.
• آموزش مهارت های فرزند پروری ؛ این روش به والدین یاد می دهد چگونه با کودکشان رفتار کنند.
• خانواده درمانی ؛  خانواده درمانی می تواند به والدین و خواهر و برادر  کمک کند تا یاد بگیرن چگونه  با استرس در مقابل فردی که دچار این اختلال است ، زندگی کنند.
• آموزش مهارت های اجتماعی؛ این مهارت می تواند به کودکان کمک کند تا رفتارهای اجتماعی مناسب را یاد بگیرند.

از آنجا که اختلال نقص توجه - بیش فعالی پیچیده است و هر فرد مبتلا به ADHD منحصر به فرد است، توصیه برای کار با هر کودک سخت است . اما برخی از پیشنهادات زیر ممکن است محیطی ایجاد کند که کودک در آن احساس موفقیت کند.

کودکان در خانه

محبتتان را به کودکتان نشان دهید ؛ کودکان نیاز به قدردانی و شنیدن این که آنها را دوست دارید ، هستند . تنها تمرکز بر جنبه های منفی رفتاری فرزند می تواند به رابطه شما آسیب برساند و اعتماد به نفس و عزت نفس را تحت تاثیر قرار دهد . اگر فرزندتان هم به سختی محبت شمارا می پذیرد به او لبخند بزنید و یا او را در آغوش بگیرید . 

اوقات زیادی را با فرزندتان سپری کنید ؛ سعی کنید بخش هایی از شخصیت فرزندتان را را که چندان هم دشوار نیست ، بپذیرید . یکی از بهترین راه ها برای انجام این کار سپری کردن زمان با آنها است . این زمان باید خصوصی باشد و هیچ کودک یا فرد دیگری در آنجا نباشد . سعی کنید به کودک خود مثبت تر توجه کنید .

راه هایی را برای بهبود اعتماد به نفس و احساس نظم و انضباط بیابید ؛  کودکان مبتلا به ADHD اغلب بهتر کارهای هنری ، موسیقی یا کلاس رقص  و یا کلاس های هنرهای رزمی مانند کاراته و یا تکواندو را انجام می دهند . اما از آنها نخواهید فعالیت های که فراتر از توانایی هایشان است را به زور انجام دهند . همه کودکان دارای استعدادهای خاص هستند  که می تواند پرورش یابد . موفقیتهای کوچک و مکرر به ایجاد اعتماد به نفس کمک می کند .

از کلمات ساده و مهربانانه برای خطاب فرزندتان استفاده کنید ؛ آرام و شمرده شمرده با کودکتان صحبت کنید . 

سعی کنید یک برنامه منظم را برای وعده های غذایی و خواب را برنامه ریزی کنید ؛  از یک تقویم بزرگ برای علامت گذاری فعالیت های ویژه ای که می خواهید در آینده انجام دهید ، استفاده کنید . کودکان مبتلا به ADHD به سختی نظم وانظباط را می پذیرند . 

مطمئن شوید که فرزندتان استراحت می کند ؛ از خستگی زیاد  فرزندتان جلوگیری کنید زیرا ممکن است علائم ADHD بدتر شود .

صبور باشید ؛ سعی کنید بهنگام برخورد با فرزندتان صبور و آرام باشید ، حتی زمانی که کودکتان خارج از کنترل شده باشد . اگر شما آرام باشید ، فرزندتان نیز با نگاه به شما آرام خواهد شد .

استراحت کنید ؛  اگر شما خسته یا مضطرب باشید ، کمتر می توانید فرزندتان را راهنمایی و کنترل کنید .

بچه ها در مدرسه

در مورد برنامه های درسی و مدرسه از کودکتان سوال بپرسید ؛  این می تواند شامل ارزیابی، تنظیم برنامه درسی، تغییر در تنظیمات کلاس درس، روش های تدریسی اصلاح شده، آموزش مهارت های مطالعه، استفاده از کامپیوتر، و افزایش همکاری بین والدین و معلمان شود .

با معلمان فرزندتان مشورت و صحبت کنید ؛ با معلمان ارتباط تنگاتنگی داشته باشید . مطمئن شوید که معلمان از نزدیک بر کار فرزندتان نظارت می کند . 
 

تحقیقات کمی در مورد درمان با داروهای جایگزین که بتواند علائم اختلال نقص توجه و بیش فعالی را کاهش دهد وجود دارد. قبل از مصرف هریک از داروهای جایگزین ، ابتدا با دکترتان برای تعیین اینکه آیا این دارو ها ایمن است یا خیر مشورت کنید . برخی از داروهای درمانی جایگزین که برروی آنها آزمایش شده است ، به طور علمی ثابت نشده است که موثر خواهد بود ،به عنوان مثال :

یوگا یا مدیتیشن ؛ انجام  یوگا به طور منظم و یا تکنیک های مدیتیشن و تمدد اعصاب می تواند به کودکان نحوه ی مدیریت با این اختلال را آموزش بدهد .

رژیم های غذایی خاص ؛ اکثر رژیم های غذایی ارتقا یافته برای اختلال ADHD که شامل قند و آلرژن های شایع مانند گندم، شیر و تخم مرغ می شود را حذف کنید  . توصیه می شود از مصرف رنگهای خوراکی مصنوعی و مواد افزودنی اجتناب کنید . مصرف کافئین به عنوان یک محرک برای کودکان مبتلا به ADHD  محسوب می شود و می تواند اثرات خطرناکی در برداشته باشد بنابراین از مصرف کافئین خودداری کنید .

ویتامین یا مواد معدنی؛ اگرچه  برخی از ویتامین ها و مواد معدنی برای سلامت بدن مفید و ضروری هستند ، هیچ شواهدی وجود ندارد که مکمل های ویتامینی یا مواد معدنی علائم ADHD را کاهش دهد. 

مکمل های گیاهی ؛ هیچ شواهدی وجود ندارد که داروهای گیاهی ابتلا به ADHD را بهبود می بخشد  ، و در موارد نیز برخی ممکن است مضر هم باشد.

اسیدهای چرب ضروری ؛ این چربی ها، که شامل روغن امگا 3  می شود ، برای عملکرد درست مغز لازم و ضروری است . محققان نیز در حال بررسی این مطلب می باشند که آیا این روغن علائم ADHD را بهبود می بخشد یا خیر .

آموزش نوروفیدبک ؛ در این روش کودک را  موظف به انجام کارهای خاص می کنند و در همین حین از یک ماشین که الگوهای امواج مغزی و تمرکز را نشان می دهد ، استفاده می کنند. هدف از این کار است یادگیری برای حفظ الگوهای امواج مغزی فعال در جلوی مغز، بهبود علائم   ADHDاست . 

ورزش ؛ علاوه بر خواص درمانی ورزش ، نجام ورزش منظم اثر مثبتی بر رفتار کودکان مبتلا به ADHD دارد .
 

برای کاهش خطر ابتلا فرزندتان به اختلال نقص توجه - بیش فعالی می توان راه کارهای زیر را انجام داد :

در دوران بارداری، جلوگیری از چیزی هایی می تواند به رشد جنین آسیب برساند. به عنوان مثال، از مشروبات الکلی ، مواد مخدر  یا سیگار استفاده نکنید.

نگذارید کودکتان در معرض آلاینده ها و سموم قرار گیرند ، از جمله دود سیگار و رنگ سرب .

زمان تماشای تلویزیون را محدود کنید ؛  اگر چه هنوز ثابت نشده است اما ممکن است  قرار گرفتن بیش از حد مقابل تلویزیون و بازی های کامپیوتری در پنج سال اول زندگی موجب این اختلال شود .

اگر کودکتان مبتلا به ADHD است، برای کمک به کاهش مشکلات و یا عوارض اقدامات زیر را انجام دهید :

سازگار باشد و مجموعه ای از رفتارهای فرزندتان را محدود کنید .

کنار فرزندتان باشید و یک برنامه روزانه منظم برای کودکتان برنامه ریزی کنید  مثلا مواردی نظیر زمان خواب، صبح از خواب بیدار شدن ، صرف غذا، کارهای ساده و تلویزیون تماشا کردن .

هنگام صحبت با کودکتان از انجام چندین کار اجتناب کنید .
برای شناسایی مشکلات اولیه با معلمان و مراقبان کودکتان صحبت کنید  ، تا اثرات این بیماری در زندگی کودکتان کاهش یابد.
 

مراقبت از یک کودک مبتلا به اختلال نقص توجه - بیش فعالی می تواند برای تمام خانواده چالش برانگیز باشد .ممکن است والدین توسط رفتار فرزندشان آسیب ببیند . استرس برخورد با این اختلال می تواند به تعارض زناشویی منجر شود . 

خواهر و برادر کودکان مبتلا به ADHD ممکن است دچارمشکلات خاصی شوند . آنها ممکن است مورد تهاجم قرار گیرند و از توجه کمتری برخوردار شوند زیرا کودک مبتلا به ADHD نیاز مراقبت و توجه فراوانی دارد .

بسیاری از منابع  مانند خدمات اجتماعی یا گروه های حمایتی وجود دارند که می توانند به والدین این کودکان کمک کنند . گروه های حمایتی اغلب می توانند اطلاعات مفیدی را برای مقابله با کودکان مبتلا به ADHD  را ارائه دهند . 

همچنین کتاب های بسیارمفید و سایت های اینترنتی برای والدین  و معلمان وجود دارد که می تواند آنها را راهنمایی کند .

تکنیک  مقابله با کودکان مبتلا به بیش فعال و نقص توجه 

نگرش و افکار خود را تغییر بدهید ؛ از آنجا که تعدادی از انتظارات، باورها و پیشداوری‌های خاص والدین باعث بروز مشکلات ارتباطی والد و کودک می‌شود، لازم است برخی از شناخت‌ها در نخستین مرحله اصلاح شود.مثلا به عنوان والد باید بدانید: رفتار کودک مربوط به یک اختلال است و از روی قصد و عمد نیست، کودک توانایی یادگیری و موفقیت دارد، کودک مجموعه‌ای از توانایی‌های منحصربه‌فرد را دارد که این ویژگی‌ها ارزشمند است. به صورت خلاصه هر چقدر می‌توانید در مورد این بیماری بیاموزید؛ هر چقدر بیشتر بدانید می‌توانید به کودکتان بهتر کمک کنید.

 مطمئن باشید کودک دستورات شما را کاملاً درک کرده است ؛ فقط صرف این که به کودک بگویید این کار را انجام بده و آن کار را انجام نده کافی نیست باید اطمینان حاصل کنید که وی دستورات و خواسته شما را کاملاً درک کرده. بهتر است لیستی از قوانینی را که مد نظر دارید بنویسید و آن را در جایی که بیشترین محل رفت و آمد کودک است قرار دهید. برای مثال لیستی از کارهای حتی جزیی که کودک برای مدرسه رفتن باید انجام دهد تهیه نمایید.

دستورات باید با جملاتی روشن و واضح بیان شود. دستورات را یک بار با هم مرور کنید. 

 دستورات را به صورت واضح و روشن ارائه دهید ؛ در ابتدا کودک را به اسم صدا کنید تا مطمئن شوید که توجه وی به شما جلب شده سپس دقیقاً خواسته خود را بیان کنید. به عنوان مثال فرض نمایید در صف طولانی مغازه ای برای خرید ایستاده اید شما باید اینگونه عمل کنید «استیو کنار من بایست و دست به هیچ چیز نزن» فقط اکتفا کردن به این جمله که پسر خوبی باش کافی نیست زیرا ممکن است کودک دقیقاً متوجه نشود که چه کاری را نباید انجام دهد و در آخر پیامد عدم اطاعت را به وی تذکر دهید و همیشه نسبت به گفته خود ثبات عمل داشته باشید.  

توجه مثبت به کودک نشان دهید ؛ فقط زمانی می‌توانید با موفقیت برای فرزند خود حد و مرز قوانین را تعیین کنید که به ویژگی‌های مثبت او توجه نشان دهید.موثرترین راه برای آموزش رفتار خوب، شکل دادن رفتار یا تحسین است. اگر هنگام تحسین کودک خود، راهنمایی‌های زیر را به کار ببندید، متوجه خواهید شد این کار به عنوان یک روش تربیتی و انضباطی بسیار موثر است.
 
به کودک خود بگویید که کدام صفات او را می‌پسندید. دست‌کم چندبار در روز کودک خود را به طور مناسب و مقتضی تحسین کنید.برای دریافت پاسخ‌های بهتر، نوع تحسین را با سن و اخلاق کودک متناسب کنید. برای نمونه در آغوش گرفتن، بوسیدن، نوازش کردن و دیگر نشانه‌های عملی محبت همراه با کلمات مهرآمیز برای کودکان مناسب‌تر است. به این نکته توجه داشته باشید که همیشه از جملات متنوعی برای این کار استفاده کنید، زیرا کودک بعد از مدتی از جملات تکراری خسته می‌شود. بازخورد فوری نشان دهید و رفتار کودک را برای موفقیت‌های کوچک‌تر نادیده نگیرید.

کودک را با افراد دیگر مقایسه نکنید ؛ روزانه ۱۵ تا ۲۰ دقیقه از وقت خود را به کودک اختصاص دهید تا روابط والد ـ فرزند نزدیک‌تری ایجاد شود و زمینه برای تخلیه هیجانات نیز صورت گیرد.در این اوقات به کودکتان در انتخاب فعالیت یا تکلیف، حق انتخاب بدهید و کودک نقش اصلی را بر عهده بگیرد.