اختلال پرخوری

اختلال پرخوری  نوعی اختلال تغذیه ای  جدی محسوب می شود  که اغلب فرد بیمار مقدار زیادی مواد غذایی مصرف می کند و  هر چه می خورد احساس سیری نمی کند .

هنگامی که مبتلا به اختلال پرخوری باشید ، ممکن است در مورد پرخوری خجالت بکشید و قول بدهید که دیگر زیاد غذا  نمی خورید. اما احساسی به شما دست می دهد که نمی توانید در مقابل کم خوری مقاومت کنید  و مجددا به  پرخوری ادامه می دهید . اگر اختلال پرخوری دارید ، درمان مناسب می تواند به شما کمک کند.
 

اغلب افراد مبتلا به اختلال پرخوری اضافه وزن دارند و یا بسیار چاق هستند . علائم و نشانه های اختلال پرخوری هیجانی و رفتاری عبارتند از:

خوردن غیر عادی مقدار زیادی مواد غذایی در یک مدت زمان خاص، مثلا بیش از 2 ساعت
احساس غذا خوردن خارج از کنترل
خوردن حتی زمانی که سیر غذا خورده اید و یا زمانیکه گرسنه نیستید
اشتغال ذهنی مداوم به خوردن و یک میل مقاومت ناپذیر به خوردن مواد غذایی
اغلب خوردن به تنهایی و یا در خفا
اخوردن غذا بهنگام حساس افسردگی، انزجار، شرمندگی، گناه یا ناراحتی
انجام اقدامات شدید برای پیشگیری از افزایش وزن مانند استفاده از داروها، روزه گرفتن، ملین ها و استفراغ خود خواسته.
هراس از چاقی که اغلب در این افراد دیده می شود. معمولا این دو اختلال با هم همپوشانی دارند.
 

اگر متوجه هر گونه نشانه ی اختلال پرخوری شدید ، در اسرع وقت به یک متخصص تغذیه مراجعه کنید . اختلال پرخوری معمولا به خودی خود بهبود نمی یابد ، و در صورت عدم درمان ممکن است بدتر شود .

با پزشک عمومی و یا یک متخصص روان درمانی در مورد علائم و احساسات پرخوری گفتگو نمایید . اگر تمایل دارید این بیماری را درمان کنید ، با کسی به آن اعتماد دارید مانند دوست صمیمی ، معلم و یا اعضای خانوادتان مشورت کنید . آنها می توانند شما را در تمامی مراحل درمان یاری دهند .
 

علل اختلال پرخوری ناشناخته است. اما ژنتیک، عوامل بیولوژیکی، رژیم غذایی بلند مدت و مسائل روانی خطر بروز این اختلال را افزایش می دهد.
 

عواملی که می تواند خطر ابتلا به اختلال پرخوری را افزایش دهد عبارتند از:

سابقه خانوادگی : احتمال ابتلا به اختلال پرخوری در افرادی که پدر و مادر یا خواهر و برادر مبتلا به اختلال پر خوری دارند ، بیشتر است . این نشان می دهد که ژنهای به ارث رسیده خطر ابتلا به اختلال پرخوری را افزایش میدهد.

مسائل روانی. بسیاری از افرادی که دچار اختلال پرخوری هستند احساس منفی در مورد خود ، مهارت ها و دستاوردهایشان دارند . انگیزاننده های پرخوری می تواند شامل استرس، تصویر بد از بدن خود ، مواد غذایی و خستگی شود.

رژیم غذایی . بسیاری از افراد مبتلا به اختلال پرخوری  سابقه گرفتن رژیم غذایی دارند  (برخی از آنها در دوران کودکی بیش از حد رژیم گرفته اند) .رژیم و یا محدود کردن مصرف کالری در طول روز ممکن است باعث افزایش میل به خوردن شود ، به خصوص اگر شما اعتماد به نفس پایینی داشته باشید  و یا نشانه های افسردگی داشته باید .

سن . اگر چه ممکن است هر فردی در هر سنی  دچار اختلال پرخوری شود اما اغلب این اختلال در اواخر نوجوانی یا اوایل 20  سالگی آغاز می شود.
 

عوارضی که ممکن است توسط اختلال پرخوری ایجاد شود ، عبارتند از:

احساس بد در مورد خودتان و یا زندگیتان
پایین آمدن کیفیت زندگی 
مشکلات کاری در محل کار، با زندگی شخصی و یا در موقعیت های اجتماعی
انزوای اجتماعی
چاقی
شرایط پزشکی مرتبط با چاقی مانند مشکلات مفصلی ، بیماری های قلبی، دیابت نوع 2، بیماری ریفلاکس معده (GERD) و برخی اختلالات تنفسی مربوط به خواب
اختلالات روانی که اغلب با اختلال پرخوری مرتبطند ، عبارتند از:

افسردگی
اختلال دو قطبی
اضطراب
اختلالات سوء مصرف مواد مخدر
 

درمان اختلال پرخوری ممکن است نیاز به تیمی متشکل از  ارائه دهندگان خدمات پزشکی، ارائه دهندگان سلامت روانی و متخصصین تغذیه با تجربه در اختلالات غذا  باشد .

چه کاری می­توانید انجام دهید:
تمام علائم بیماری­تان را یادداشت کنید،از جمله علائمی که از نظر شما به علت مراجعه شما به پزشک ارتباطی ندارد. 
اطلاعات شخصی مهم خود را یادداشت کنید، از جمله هرگونه استرس یا تغییر عمده که به تازگی در زندگی­تان رخ داده است.
فهرستی از داروهای­تان تهیه کنید،همچنین ویتامین­ها یا مکمل­هایی که مصرف می­کنید.
یکی از اعضای خانواده یا دوستان­تان را به همراه خود ببرید.برخی از مواقع درک تمام اطلاعات ارائه شده از طرف پزشک مشکل است. فردی که همراه شماست ممکن است مسئله­ای که شما فراموش کرده­اید را به خاطر بسپارد.
سوال­هایی که می­خواهید از پزشک بپرسید را یادداشت کنید.
هنگام معاینه، وقت­تان محدود است، بنابراین تهیه فهرست سوالات مورد نظرتان به شما کمک می­کند تا به نحو احسن از وقت­تان استفاده کنید. در صورت کمبود وقت، سوالاتتان را به ترتیب اهمیت اولویت­بندی کنید.

سئوالات شما از پزشک
آیا این شرایط موقتی است یا بلند مدت؟
چه درمان های در دسترس هستند و کدامیک را توصیه می کنید؟
اگر دارو بخشی از درمان است، یک داروی عمومی همیشه در دسترس است؟
آیا بروشوری در مورد این بیماری وجود دارد که بتوان آنرا مطالعه کرد ؟ چه وب سایتی را پیشنهاد می کنید؟

از پرسیدن هیچ گونه سوالی دریغ نکنید .
سئوالات پزشک از شما
روزانه مصرف معمولی غذایی شما به چه صورت است ؟
آیا معمولا مقدار زیادی غذا می خورید  و یا تا زمانی که به طور کامل سیر نشده باشید غذا می خورید؟
آیا احساس می کنید کنترل غذا خوردن از دستتان خارج شده است ؟
آیا سعی می کنید وزنتان را کاهش دهید ؟ اگر چنین است، چگونه اینکار را انجام می دهید ؟
آیا اغلب در مورد غذا خوردن فکر می کنید ؟
آیا زمانی که کاملا سیر هستید و یا گرسنه نیستید هم غذا می خورید ؟
آیا تا به حال مخفیانه غذا خورده اید؟
آیا احساس افسردگی، انزجار، شرمندگی یا گناه در مورد غذا خوردن می کنید ؟
آیا خودتان کاری می کنید که به طور عمد استفراغ کنید تا کالری از دست بدهید؟
آیا در مورد وزن و ظاهرتان نگرانید ؟
آیا ورزش میکنید؟ هرچند وقت یکبار ورزش می کنید ؟
 

برای تشخیص اختلال پرخوری ، دکتر ممکن است یک ارزیابی روانی انجام دهد . دکتر همچنین ممکن است موارد دیگر مانند کلسترول بالا، فشار خون بالا، مشکلات قلبی، دیابت، سوزش سردل، و برخی اختلالات تنفسی مربوط به خواب را بررسی کند. این آزمایشات ممکن است شامل:

معاینه فیزیکی
آزمایش خون و ادرار
مشاوره در مرکز اختلال خواب
 

هدف از درمان اختلال پرخوری  کاهش غذا خوردن و در صورت لزوم کاهش وزن است . از آنجا که پرخوری با شرمساری ، تصویر بد از خود و دیگر احساسات منفی در هم پیچیده است ، درمان همچنین ممکن است باعث این عوارض و دیگر مسائل روانی شود.

برای کنترل پرخوری، شما می توانید یاد بگیرید که چگونه احساسات خودرا بهنگام غذا خوردن کنترل نمایید.

روان درمانی

روان درمانی می تواند به شما یاد دهد که چگونه عادات ناسالم غذایی را تغییر دهید و دست از پرخوری برارید. نمونه هایی از روان درمانی عبارتند از:

درمانی شناختی ((CBT : این روش ممکن است به شما کمک کند بهتر با مسائل پرخوری  مانند احساسات منفی در مورد بدن  و یا افسردگی مقابله کنید . 
روان درمانی بین فردی : این نوع از درمان در روابط خود  فرد با افراد دیگر تمرکز می کند . هدف از این نوع درمان بهبود مهارت های فردی  است . این ممکن است به کاهش پرخوری که توسط روابط ضعیف و مهارت های ارتباطی ناسالم ایجاد می شود ، کمک کند.
منطق درمانی : این شکل از درمان می تواند به شما کمک کند که مهارتهای رفتاری را یاد بگیرید ، استرس را تحمل کنید، احساسات خود را تنظیم کنید و روابط خود را با دیگران بهبود ببخشید .

داروها
لیسدگزامفتامین دیمسیلات (Lisdexamfetamine dimesylate )دارویی که برای درمان اختلال بیش فعالی و کمبود توجه مورد استفاده قرار میگیرد، در حال حاضر برای درمان اختلال پرخوری در بزرگسالان نیز استفاده می شود . این دارو اولین داروی تایید شده توسط FDA برای درمان اختلال ​​پرخوری متوسط ​​تا شدید است. عوارض جانبی شایع شامل خشکی دهان و بی خوابی می شود ، اما عوارض جانبی جدی تری می تواند رخ دهد.

چندین نوع دیگر از دارو ممکن است به کاهش علائم  اختلا پرخوری کمک کند. به عنوان مثال:

توپیرامات ضد تشنج (توپوماکس) : به طور معمول این دارو  برای کنترل تشنج استفاده می شود ، توپیرامات نیز برای کاهش پرخوری موثر است . با این حال، ممکن است باعث عوارض جانبی، مانند سرگیجه و سنگ کلیه شود .

داروهای ضد افسردگی : داروهای ضد افسردگی به عنوان مهار کننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI ها) مفیدند . هنوز مشخص نیست که چگونه این دارو می تواند بر کاهش پرخوری اثر بگذارد ، اما ممکن است مواد شیمیایی خاص در مغز تاثیر بگذارد.
 

به طور معمول، درمان اختلال پرخوری به طور سر خودانه موثر نیست. اما علاوه بر کمک های حرفه ای، شما می توانید این مراحل خود مراقبتی را برای تقویت برنامه درمانی انجام دهید:

چسبیدن به روش درمانی : جلسات درمانی را از دست ندهید . اگر یک برنامه غذایی داشته باشید ، بهتر می توانید به آن پایبند باشید و اجازه ندهید که موانع  شما را از تلاش هایتان بازدارد .

اجتناب ازگرفتن رژیم غذایی، مگر اینکه تحت نظارت صورت گیرد . تلاش برای رژیم غذایی می توانید قسمت های پرخواری را افزایش دهد د، که منجر به یک چرخه معیوب شده و در نهایت با شکست مواجه می شود . با دکتر خود در مورد استراتژی های مدیریت وزن مناسب گفنگو نمایید  .

خوردن صبحانه : بسیاری از افراد مبتلا به اختلال پرخوری صبحانه نمی خورند . اما، اگر صبحانه می خورند، ممکن بود  کمتر در معرض پر خوری قرار می گرفتند .

برنامه ریزی کردن برای محیط اطراف : استفاده مواد غذایی خاص می تواند برای بعضی از مردم بلامانع باشد. از وسوسه شدن بپرهیزید و یا سعی کنید خود را  دور از خانه نگه دارید و یا از قرار گرفتن در معرض کسانی که محدودیت غذایی ندارند  اجتناب کنید .

استفاده از مواد مغذی : صرفا به خاطر اینکه دچار پر خوری هستید بدین معنی نیست که از غذاهای مقوی استفاده نکنید . اگر نیاز به مصرف  ویتامین و یا مواد معدنی دارید با دکتر صحبت کنید .

در ارتباط بودن با اعضای خانواده یا دوستان : خودتان را از مراقبت های اعضای خانواده و دوستانی که می خواهند به شما  کمک کند تا سلامت خود را بدست آورید ، جدا نکنید . بدانید که آنها منافع شما را می خواهند .

فعال باشید : از پزشک خود بپرسید چه نوع فعالیت بدنی برایتان مناسب است ، به خصوص اگر دچار مشکلات اضافه وزن هستید .
 

مکمل های غذایی و محصولات گیاهی طراحی شده برای مقابله با کاهش اشتها یا وزن ممکن است توسط افراد مبتلا به اختلالات پرخوری مورد سوء استفاده قرار گیرد . مکمل ها و یا گیاهانی که برای کاهش وزن استفاده می شوند می تواند باعث عوارض جانبی جدی شود . اگر از مکمل های غذایی و یا گیاهان دارویی استفاده میکنید با پزشک در این مورد صحبت نمایید .
 

اگر چه هیچ راه مطمئن برای جلوگیری از اختلال پرخوری  وجود ندارد،اما  اگر متوجه علائم پرخوری شدید ،سریعا به پزشک عمومی مراجعه کنید  . پزشکان می توانند شما را بهتر راهنمایی کنند.

اگر فکر می کنید دوست و یا یکی از اعضای خانوادتان دچار این مشکل است ، آنها را به سمت درمان هدایت کنید قبل از اینکه این وضعیت بدتر شود. اگر فرزند دارید :

یک تصویر سالم از بدن را  در ذهن کودک پروش دهید ، بدون توجه به سایز و اندازه  .
صحبت با پزشک متخصص اطفال ،  کودکان ممکن است برای شناسایی شاخص های اولیه اختلال پر خوری در موقعیت خوبی باشند و بتوان از پیشرفت این بیماری جلوگیری کرد .
 

زندگی با اختلال پر خوری بسیار دشوار  است. در اینجا به چند راهنمایی اشاره می کنیم که عبارتند از:

شناسایی موقعیت هایی که ممکن  است مانع درمان پرخوری شود .
به دنبال مدل هایی که نقش مثبت دارند و می توانند به بالابردن عزت نفس  کمک کنند ، باشید .
سعی کنید با یک دوست مورد اعتماد در مورد مشکلتان صحبت کنید.
سعی کنید شریک زندگی  انتخاب کنید که در مبارزه با پرخوری به شما کمک کند . 
یافتن راه های سالم برای خود پرورشی با انجام کار های دیگر مانند یوگا، مدیتیشن و یا پیاده روی.