کرون

کرون نوعی بیماری التهابی روده است (IBD). این بیماری باعث التهاب دیواره ی دستگاه گوارشی می شود که شکم درد، اسهال شدید، خستگی، کاهش وزن و سوء تغذیه را به دنبال دارد. التهاب ناشی از بیماری کرون در افراد مختلف ممکن است در قسمت های مختلف دستگاه گوارش اتفاق بیفتد. 
التهاب این بیماری معمولا به لایه ها و بافت های داخلی تر روده آسیب می رساند. بیماری کرون دردناک و ناتوان کننده است و گاهی حتی عوارض تهدید کننده ای برای حیات دارد. 
روش درمانی مشخصی برای این بیماری شناخته نشده است و درمان های انجام شده تاکنون می توانند علائم را کاهش داده و باعث بهبود طولانی مدت شوند. 

در برخی افراد مبتلا به بیماری کرون تنها آخرین بخش از روده ی کوچک (ایلئوم)  دچار آسیب دیدگی می شود. در برخی دیگر نیز کولون (بخشی از روده ی بزرگ) آسیب می بیند. کولون و بخش انتهایی روده ی کوچک دو قسمتی هستند که اغلب از بیماری کرون دچار آسیب دیدگی می شوند. 
علائم بیماری کرون گاهی خفیف و گاهی بسیار شدید است. این علائم معمولا به طور تدریجی آغاز می شوند، اما گاهی به طور ناگهانی و بدون هشدار ظاهر می شوند. ممکن است در این بین دوره هایی بدون هیچگونه علائمی وجود داشته باشد. 
زمانی که بیماری فعال است، علائم ظاهری آن عبارتند از: 
•    اسهال: اسهال یکی از مشکلات رایج برای افراد مبتلا به بیماری کرون است. گرفتگی عضلات روده باعث شل شدن مدفوع می شود. 
•    تب و خستگی مفرط: بسیاری از مبتلایان به بیماری کرون تب خفیفی را تجربه می کنند که به خاطر التهاب یا عفونت می باشد. به علاوه این افراد احساس خستگی یا کمبود انرژی دارند. 
•    درد شکم و گرفتگی عضلات: وجود التهاب و زخم بر روی حرکت طبیعی محتویات دستگاه گوارش تاثیر گذاشته و باعث بروز درد و گرفتگی عضلات می شود. در این حالت فرد ممکن است عوارض مختلفی را تجربه کند، از جمله تهوع و استفراغ یا درد شدید. 
•    وجود خون در مدفوع: این افراد ممکن است خون روشن و قرمز در کاسه ی توالت یا خون تیره را در مدفوع خود مشاهده کنند. به علاوه ممکن است خونریزی داشته باشند اما متوجه آن نشوند. 
•    زخم های دهان: فرد ممکن است زخم هایی را در دهان خود مشاهده کند. 
•    کم شدن اشتها و کاهش وزن: عکس العمل هایی مانند درد شکم، گرفتگی عضلات و التهاب دیواره ی روده بر روی اشتها و توانایی هضم و جذب غذا در فرد بیمار تاثیر خواهد گذاشت. 
•    بیماری اطراف مقعد: فرد مبتلا به بیماری کرون ممکن است نزدیک یا در اطراف مقعد خود احساس درد و خشکی کند، این امر به خاطر التهاب لوله ی داخلی به پوست می باشد. 
علائم دیگر
برخی افراد علائم شدیدی از بیماری کرون را تجربه می کنند، از جمله:
•    التهاب پوست، چشم ها و مفاصل
•    التهاب کبد یا صفرا
•    تاخیر در رشد یا رشد جنسی در کودکان 

در صورتی که طولانی مدت دچار مشکلات روده شده اید، یا اینکه هر یک از علائم بیماری کرون را مشاهده کردید، فورا به پزشک مراجعه کنید. در صورت مشاهده موارد زیر سریعتر این کار را انجام دهید: 
•    شکم درد 
•    مشاهده ی خون در مدفوع
•    اسهالی مداوم به هیچ یک از داروها پاسخ نمی دهد. 
•    تب بدون دلیل که بیش از یک یا دو روز طول می کشد. 
•    کاهش وزن بدون دلیل 

علت اصلی بیماری کرون ناشناخته است. قبلا تصور می شد که رژیم غذایی نامناسب و استرس علت آن هستند، اما اکنون پزشکان می دانند که این دو فاکتور بیماری را بدتر می سازند، اما علت بیماری کرون نیستند. برخی فاکتورها، مانند وراثت و مشکل در سیستم ایمنی، نقش مهمی در بروز این بیماری دارند. 
•    سیستم ایمنی: ممکن است ویروس یا باکتری علت شروع این بیماری باشند. وقتی سیستم ایمنی بدن سعی دارد با میکروارگانیسم های مهاجم مبارزه کند، یک پاسخ ایمنی غیرطبیعی باعث می شود که سیستم ایمنی بدن به سلول های دستگاه گوارش نیز حمله کند. 
•    وراثت: بیماری کرون بیشتر دارای سابقه ی وراثتی است، بنابراین ژن ها نیز در بروز حساسیت نسبت به این بیماری نقش مهمی دارند. به هرحال بسیاری از افراد مبتلا به بیماری کرون نیز دارای سابقه ی خانوادگی نیستند. 

فاکتورهای خطر برای بیماری کرون عبارتند از: 
•    سن و سال: بیماری کرون در هر سن و سالی اتفاق می افتد، اما در بیشتر افراد این بیماری در سنین جوانی رخ می دهد. بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری کمتر از 30 سال سن دارند. 
•    قومیت: گرچه بیماری کرون می تواند هر گروه و مردمی را تحت تاثیر قرار دهد، اما میزان این بیماری در بین مردم اروپای شرقی بیشتر از هر جای دیگری رایج می باشد. 
•    پیشینه ی خانوادگی: اگر یکی از اقوام نزدیک شما، مانند پدر، مادر یا خواهر و برادر دچار بیماری کرون هستند، احتمال بروز این در شما نیز خیلی زیاد است. از بین هر 5 نفر بیمار مبتلا به کرون یک نفر از آنها دارای سابقه ی خانوادگی است. 
•    سیگار کشیدن: کشیدن سیگار مهم ترین فاکتور خطر قابل کنترل در بروز بیماری کرون می باشد. علاوه بر این سیگار کشیدن احتمال شدید شدن بیماری و نیاز به جراحی را افزایش می دهد. پس اگر سیگار می کشید، بهتر است آن را ترک کنید. 
•    داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی: این داروها عبارتند از ایبوپروفن (ادویل، موترین IB و غیره)، ناپروکسن سدیم (Aleve, Anaprox)، دیکلوفناک سدیم (ولتارن و سولاراز Solaraze )و غیره. این داروها دلیل بروز بیماری کرون نیستند، اما باعث التهاب روده می شوند که بیماری کرون را بدتر می کند. 
•    مکان زندگی فرد بیمار: افرادی که در شهرها یا کشورهای صنعتی زندگی می کنند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماری کرون هستند. این امر نشان می دهد که فاکتورهای محیطی، از جمله رژیم غذایی سرشار از چربی و یا غذاهای تصفیه شده، نقش مهمی در بروز این بیماری دارند. به علاوه افرادی که در آب و هوای شمالی زندگی می کنند، در معرض خطر این بیماری هستند. 

بیماری کرون عوارض زیر را در پی خواهد داشت: 
•    التهاب: التهاب به دیواره ی روده محدود می شود که ممکن است منجر به زخمی شدن و تنگی روده می شود یا ممکن است در دیواره ی روده گسترش یابد. 
•    انسداد روده: بیماری کرون بر روی ضخامت دیواره ی روده تاثیر می گذارد. در طول زمان بخش هایی از روده پهن تر یا باریکتر می شوند که ممکن است جلوی محتویات دستگاه گوارش را مسدود کند. در این صورت ممکن است برای برداشتن بخشی از روده نیاز به جراحی وجود داشته باشد. 
•    زخم: التهاب مزمن منجر به بروز زخم های باز در هر نقطه از دستگاه گوارش، از جمله دهان، مقعد و یا در ناحیه ی دستگاه تناسلی (کف لگن) می شود. 
•    فیستول: گاهی اوقات زخم ها به طور کامل در دیواره ی روده گسترش می یابد و فیستول ایجاد می شود – فیستول نوعی اتصال غیرطبیعی بین قسمت های مختلف بدن است. فیستول ممکن است بین روده و پوست یا بین روده و دیگر اندام داخلی رخ دهد. فیستول در اطراف ناحیه ی مقعد نیز بسیار رایج است. 
وقتی که فیستول در شکم گسترش می یابد، غذا در بخش هایی از روده که باید جذب شود، ممکن است دور بزند. فیستول بین حلقه های روده، یا مثانه و واژن ممکن است باعث جذب مداوم محتویات روده به پوست شود. 
در برخی موارد فیستول عفونی شده و تشکیل یک آبسه می دهد که بسیار خطرناک می باشد. 
زخم شدن مقعد: این زخم نوعی پارگی کوچک در ناحیه ی مقعد یا پوست اطراف آن است که باعث بروز عفونت می شود. این عفونت معمولا با حرکات دردناک روده همراه است و باعث بروز فیستول در اطراف قعد می شود. 
سوء تغذیه: اسهال، درد شکم و گرفتگی عضلات غذا خوردن را برای فرد بیمار و جذب غذا را نیز برای روده ی وی دشوار می سازد. به علاوه به خاطر کمبود آهن و یا ویتامین B 12  نیز باعث بروز کم خونی می شود. 
•    سرطان روده ی بزرگ: بیماری کرون که بر روی روده ی بزرگ تاثیر می گذارد، خطر بروز سرطان روده ی بزرگ را نیز افزایش می دهد. افراد مبتلا به سرطان روده ی بزرگ که هیچ سابقه ای از بیماری کرون نشان نداده اند، نیاز به آزمایش های کولونوسکوپی دارند، این آزمایش بهتر است هر 10 سال یک بار انجام شود. این سرطان معمولا از سن 50 سالگی شروع می شود. به هرحال در مورد آزمایش کولونوسکوپی و نیاز سریع تر آن با پزشک مشورت کنید. 
•    دیگر مشکلات پزشکی: بیماری کرون باعث بروز مشکل در دیگر قسمت های بدن نیز می شود. از جمله این مشکلات کم خونی، پوکی استخوان و بروز مشکل در کیسه ی صفرا و بیماری کبدی می باشد. 
•    خطرهای دارویی: داروهای خاص بیماری کرون که عملکردهای سیستم ایمنی بدن را مسدود می کنند، با خطر بروز سرطان، سرطان لنفوم و پوست، همراه هستند. این داروها خطر ابتلا به عفونت را نیز افزایش می دهند. 
کورتیکواستروئیدها نیز پوکی و شکستگی استخوان، آب مروارید، آب سیاه، دیابت و فشار خون بالا را به دنبال دارند. در مورد خطرها و مزایای داروها با پزشک خود مشورت کنید. 

علائم بیماری کرون طوری هستند که فرد را به ملاقات پزشک وامی دارد. پزشک نیز ممکن است فرد را به متخصص معرفی کند. از آنجایی که ملاقات پزشک معمولا کوتاه است و اطلاعات زیادی در این مدت کوتاه مورد بحث قرار می گیرند، بهتر است که قبل از این ملاقات کاملا آمادگی داشته باشید. در اینجا اطلاعاتی را مشاهده می کنید که به فرد کمک می کند تا برای این ملاقات آماده شود، به علاوه انتظارات بیمار از پزشک را نیز بیان می کند. 
کارهایی که می توانید انجام دهید
•    از محدودیت های به قبل از ملاقات مطلع باشید: زمانی که قرار است پزشک خود را ملاقات کنید، در مورد کارهایی که قبل از این ملاقات باید انجام دهید، با پزشک خود صحبت کنید، به عنوان مثال رژیم غذایی خاص. 
•    نوشتن علائمی که تجربه کرده اید: از جمله علائمی که به این قرار ملاقات ارتباطی ندارند. 
•    نوشتن برخی اطلاعات شخصی مهم: از جمله استرس های مهمی که دارید یا تغییراتی که اخیرا در زندگی شما اتفاق افتاده 
•    نوشتن لیستی از تمام داروها: مانند ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کنید. 
•    از یکی از اعضای خانواده یا دوستان بخواهید که شما را در این قرار ملاقات همراهی کنند؛ گاهی اوقات دریافت تمام اطلاعات ارائه شده توسط پزشک کار دشواری است. اگر کسی شما را همراهی کند، به خاطر سپردن این اطلاعات کار راحت تری خواهد بود. 
•    سوالاتی را که قرار است از پزشک بپرسید، یادداشت کنید. 
زمان ملاقات با پزشک محدود است، بنابراین با آماده کردن سوالات خود می توانید از این زمان محدود نهایت استفاده را ببرید. بهتر است ابتدا سوالات مهم تر را بپرسید. برخی سوالات مربوط به بیماری کرون عبارتند از: 
•    علت این علائم چیست؟ 
•    آیا علل دیگری برای این علائم وجود دارد؟ 
•    چه آزمایشاتی لازم است انجام دهم؟ آیا این آزمایشات نیاز به آمادگی خاصی دارد؟ 
•    آیا این شرایط موقت است یا خیر؟ 
•    چه روش های درمانی برای این بیماری وجود دارد و شما کدام یک را پیشنهاد می دهید؟ 
•    آیا دارویی وجود دارد که باید از مصرف آن اجتناب کنم؟ 
•    درمان پیشنهادی دارای چه عوارض جانبی می باشد؟ 
•    آیا روش جایگزینی دیگری برای این روش درمانی وجود دارد. 
•    من دارای شرایط بهداشتی دیگری نیز هستم. چگونه می توان به بهترین شکل این شرایط را همزمان مدیریت کرد؟
•    آیا باید رژیم غذایی خاصی را دنبال کنم؟ 
•    آیا جایگزینی برای این داروی تجویزی وجود دارد؟ 
•    آیا بروشوری در مورد این مطالب وجود دارد؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟ 
•    اگر من مبتلا به بیماری کرون باشم، احتمال بروز این بیماری در فرزند من چقدر است؟ 
•    چه نوع آزمایشاتی پس از اتمام دوره ی درمان لازم دارم؟
علاوه بر سوالاتی که آماده کرده اید، می توانید سوالات دیگری نیز بپرسید. 
انتظاراتی که از پزشک خود دارید
پزشک نیز سوالاتی از شما خواهد پرسید. آمادگی برای پاسخ به این سوالات می تواند وقت شما را ذخیره کرده و به مسائل دیگری بپردازید. پزشک ممکن است سوالات زیر را بپرسد: 
•    اولین باری که علائم را تجربه کردید، چه زمانی بود؟ 
•    آیا این علائم مستمر است یا خیر؟ 
•    میزان شدت این علائم چه میزان است؟ 
•    آیا این علائم بر روی کار و توانایی های شما تاثیر می گذارد؟ 
•    آیا مورد خاصی وجود دارد که باعث تشدید شدن این علائم شود؟ 
•    آیا سیگار می کشید؟ 
•    آیا داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی مصرف می کنید، داروهایی مانند ایبوپروفن، ناپروکسن سدیم یا دیکلوفناک سدیم؟ 

پزشک تنها زمانی قادر به تشخیص بیماری کرون خواهد بود که علل و علائم مربوط به این بیماری را در فرد مشاهده کند. آزمایش خاصی برای تشخیص این بیماری وجود ندارد. 
پزشک احتمالا از ترکیب آندوسکوپی، نمونه گیری (بیوپسیس) و تست های رادیولوژی برای تشخیص بیماری کرون استفاده خواهد کرد. برای تشخیص بیماری کرون آزمایشات زیر انجام می شوند: 
•    آزمایش های خون: پزشک برای بررسی کم خونی و بیماری های عفونی آزمایش خون تجویز می کند – کم خونی شرایطی است که در آن سلول های قرمز خون برای حمل اکسیژن به اندازه ی کافی وجود ندارد. 
•    آزمایش مدفوع: یکی از علائم بیماری کرون وجود خون در مدفوع است که با چشم قابل رویت نیست. پزشک برای بررسی این مسئله آزمایش مدفوع را تجویز خواهد کرد. 
فرایندها
•    کولونوسکوپی: این آزمایش به پزشک اجازه می دهد تا با استفاده از یک لوله ی نازک، انعطاف پذیرو روشن که به یک دوربین متصل است، کل روده ی بزرگ را مشاهده کند. به علاوه طی انجام این فرایند، پزشک می تواند نمونهای کوچکی از بافت را برای تحلیل در آزمایشگاه بردارد (بیوپسی) که این امر به تشخیص بیماری کمک می کند. وجود تودها ای از سلول های التهابی به نام گرانولوم به تشخیص کرون کمک می کنند. 
•    سیگموئیدوسکوپی انعطاف پذیر: در این روش پزشک با استفاده از یک لوله ی بلند، باریک و انعطاف پذیر و روشن برای بررسی سیگموئید، آخرین بخش از روده ی بزرگ استفاده می کند. 
•    توموگرافی کامپیوتری (CT): فرایند CT اسکن بر روی بیمار انجام می شود، CT اسکن یک تکنیک خاص از اشعه ی ایکس می باشد که نسبت به اشعه ی ایکس استاندارد جزئیات بیشتری را ارائه می دهد. این آزمایش تمام روده و به علاوه بافت های خارجی روده را نیز مورد بررسی قرار می دهد. این روش در بسیاری از مراکز پزشکی جایگزین اشعه ی ایکس باریوم شده است. 
•    تصویربرداری مغناطیسی رزونانس (MRI): یک اسکنر MRI با استفاده از موج مغناطیسی و امواج رادیویی برای ایجاد تصاویر دقیق از اندام ها و بافت ها استفاده می شود. MRI به ویژه برای ارزیابی فیستول در اطراف ناحیه ی مقعد و یا روده ی کوچک مفید است. 
•    آنندوسکوپی کپسول: برای انجام این آزمایش فرد بیمار کپسولی را می بلعد که در آن یک دوربین تعبیه شده است. این دوربین تصاویری را گرفته و به کامپیوتری بر روی شکم وی انتقال می دهد. سپس این تصاویر دانلود شده و علائم کرون در آنها به دقت بررسی می شوند. این کپسول از طریق مدفوع بدون درد از بدن بیمار دفع می شود. به هرحال برای تایید تشخیص ها فرد ممکن است به آندوسکوپی و بیوپسی نیز نیاز داشته باشد. 
•    آندوسکوپی با دو بالن: برای این آزمایش گستره ی وسیع تری برای بررسی روده ی کوچک استفاده می شود، چرا که در آندوسکوپی استاندارد بخش های زیادی از روده ی کوچک در دسترس نیستند. این تکنیک زمانی مفید است که آندوسکوپی کپسول مورد مشکوکی نشان می دهد، اما تشخیص هنوز مشخص نشده است. 
•    تصویربرداری روده ی کوچک: این آزمایش مربوط به بخشی از روده ی کوچک است که به وسیله ی کولونوسکوپی قابل مشاهده نیست. پس از اینکه فرد بیمار مایع حاوی باریوم را نوشید، پزشک از اشعه ی ایکس، CT یا MRI برای تصویر برداری روده ی کوچک استفاده می کند. 

درمان بیماری کرون معمولا شامل استفاده از دارو و در موارد خاص، عمل جراحی می باشد. در حال حاضر هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد. پزشکان از یکی از دو رویکرد گام به گام و یا رو به پایین برای درمان این بیماری استفاده می کنند – در روش گام به گام درمان با داروهای ملایم و ضعیف شروع می شود و در روش رو به پایین درکان با داروهای قوی شروع شده و به سمت داروهای ضعیف تر می رود. 
هدف از درمان این بیماری کاش التهابی است که آغازگر تمام این علائم بوده است. به علاوه پزشک ها در جستجوی روشی برای بهبود طولانی مدت و کم کردن عوارض می باشند. در بهترین حالت، روش درمانی نه تنها می تواند علائم را برطرف کرده، بلکه بیماری برای مدت طولانی تسکین دهد. 
داروهای ضدالتهاب
داروهای ضدالتهاب معمولا اولین گام در درمان بیماری التهاب روده هستند. این داروها عبارتند از: 
•    اورال 5 – آمینوسالیسیلات ها – اگر کرون بر روی روده ی برگ تاثیر بگذارد، این داروها موثر خواهند بود، اما برای درمان مشکل در روده ی کوچک تاثیری نخواهند داشت. این داروها عبارتند از سولفاسالازین (Azulfidine) که حاوی سولفا و مزالازین (Asacol, Delzicol, Pentasa, Lialda, Apriso) هستند. این داروها، به ویژه سولفاسالازین، دارای عوارض جانبی می باشد، از جمله تهوع، اسهال، استفراغ، تپش قلب و سردرد. این داروها در گذشته بسیار مصرف می شدند، اما در حال حاضر به خاطر تاثیرات مضر کمتر مورد استفاده قرار می گیرند. 
•    کوتیکواستروئید: کورتیکواستروئیدها، مانند پردنیزولون، می توانند به کاهش التهاب در هر نقطه از بدن کمک کنند، اما دارای عوارض جانبی متعددی نیز هستند، از جمله پف کردن صورت، رویش یش از حد مو در صورت، عرق شبانه، بی خوابی و بیش فعالی. عوارض جانبی جدی تر این داروها نیز عبارتند از فشار خون بالا، دیابت، پوکی استخوان، آب مروارید، گلوکوم و افزایش احتمال عفونت. 
همچنین کورتیکواستروئیدها برای همه ی افراد مبتلا به بیماری کرون مفید نیستند. پزشک ها تنها زمانی از این داروها استفاده می کنند که دیگر روش های درمانی بی نتیجه باشد. نوع جدیدی از کورتیکواستروئید، بودزونید، سریعتر عمل می کند و ظاهرا عوارض جانبی کمتری دارد. به هرحال این دارو فقط برای بیماری کرون موثر است که مربوط به بخش های خاصی از روده می باشد. 
کورتیکواستروئیدها برای استفاده ی طولانی مدت توصیه نمی شوند، اما برای مدت کوتاه (3 تا 4 ماه) می توانند مورد استفاده قرار بگیرند. به علاوه کورتیکواستروئیدها با یک سرکوب کننده ی سیستم ایمنی استفاده می شوند – کورتیکواستروئیدها، زمانی که سیستم ایمنی دچار مشکل شده باشد، می توانند به برقراری مجدد آن کمک کنند. 
سرکوب کننده های سیستم ایمنی 
این داروها التهاب را کاهش می دهند، اما سیستم ایمنی بدن را هدف قرار می دهند، سیستم ایمنی موادی تولید می کند که ایجاد التهاب می کنند. برای برخی افراد ترکیب این داروها بهتر از یک دارو عمل می کند. داروهای سرکوب کننده ی سیستم ایمنی بدن عبارتند از: 
•    آزاتیوپورین (Imuran) و مرکاپتوپورین (Purinethol). این داروه رایج ترین سرکوب کننده ی سیستم ایمنی است که برای درمان بیماری التهاب روده استفاده می شود. در صورت مصرف این دارو، فرد مرتب باید با پزشک خود در تماس باشد و به علاوه خون وی به طور منظم بررسی شود تا هر گونه عارضه ی جانبی فورا کشف شود. یکی از این عوارض کم شدن مقاوت در برابر عفونت می باشد. 
در کوتاه مدت نیز این دارو منجر به التهاب کبد یا لوزالمعده و آسیب رساندن به مغز استخوان می شود. گرچه به ندرت از این دارو در طولانی مدت استفاده می شود، اما به هرحال مصرف طولانی مدت این دارو باعث بروز عفونت های خاص و سرطان لنفوم و سرطان پوست می شود. به علاوه حالت تهوع و استفراغ هم از دیگر عوارض این دارو است. قبل از مصرف این دارو خون فرد بیمار مورد آزمایش قرار می گیرد. 

•    اینفلیکسی ماب (رمی کاد)، آدالی موماب (هومیرا) و سرتولیزوماب (سیمزیا): این داروها مسدود کننده های TNF یا بیولوژیک نامیده می شوند و پروتئین مربوط به سیستم ایمنی بدن، با نام فاکتور تومور نکروز (TNF) ، را خنثی می کنند. این دارو برای بزرگسالان و کودکان دارای علائم شدید استفاده می شود. این داروها به علاوه می توانند باعث بهبود نیز شوند. محققان در ادامه به بررسی مزایای این داروها پرداخته اند. 
مسدود کننده های TNF فورا پس از تشخیص بیماری مصرف می شوند، به ویژه اگر شخص فیستول داشته باشد و پزشک احتمال دهد که فرد مبتلا به کرون شدید بوده و این علائم قرار است شدیدتر شوند. گاهی اوقات این داروها زمانی مصرف می شوند که داروهای دیگر نتیجه بخش نباشند. گاهی این داروها برای برخی بیماران با داروهای دیگر ترکیب می شوند، اما این امر تا حدودی بحث برانگیز است. 
بعضی بیماران دارای شرایط خاص نمی توانند از مسدود کننده های TNF مصرف کنند. سل و دیگر بیماری های عفونی جدی با مصرف داروهای سرکوب کننده ی سیستم ایمنی در ارتباط هستند. در مورد خطرات داروها با پزشک خود مشورت کنید و قبل از شروع این داروها آزمایش پوستی سل، تست اشعه ی ایکس از قفسه ی سینه و آزمایش هپاتیت B را انجام دهید. به علاوه این داروها باعث بروز برخی سرطان ها، مانند سرطان های لنفوم و پوست، می شوند. 
•    متوترکسات (Rheumatrex): این دارو که برای درمان سرطان، پسوریازیس و آرتروز مصرف می شود، گاهی برای بیماران مبتلا به کرون که به دیگر داروها به خوبی پاسخ نداده اند، نیز تجویز می شود. 
عوارض جانبی ناشی از مصرف کوتاه مدت این دارو عبارتند از حالت تهوع، خستگی مفرطو اسهال؛ به ندرت اتفاق می افتد که این دارو منجر به بروز ذات الریه ی کشنده نیز شود. مصرف طولانی مدت آن نیز آسیب دیدن مغز استخوان، زخم شدن کبد و گاهی بروز سرطان را در پی دارد. به هرحال به خاطر عوارض جانبی این داروها، فرد بیمار بهتر است مرتبا تحت مراقبت و درمان باشد. 
•    سیکلوسپورین (Gengraf, Neoral, Sandimmune) و تاکرولیموس (Astagraf XL, Hecoria): این داروهای قوی معمولا برای کمک به بهبود فیستول مربوط به بیماری کرون و به افرادی که به دیگر داروها پاسخ نداده اند، تجویز می شود. سیکلوسپورین دارای عوارض جانبی جدی می باشد، از جمله این عوارض عبارتند از آسیب رساندن به کلیه و کبد، تشنج و بروز عفونت های کشنده. این داروها به هیچ عنوان برای مدت طولانی مصرف نمی شوند. 
•    نیتالیزومیب (تیسابری) و ودولیزوماب (Entyvio): این داروها از طریق متوقف کردن اتصال برخی سلول های ایمنی – اینتگرین ها-  به سلول های دیگر در مخاط روده، کار می کنند. نیتالیزومیب برای افراد مبتلا به کرون متوسط یا شدید که در آنها علائم التهاب نیز وجود دارد و داروهای دیگر به خوبی پاسخ نمی دهند، بسیار مفید می باشد. 

از آنجایی که این دارو با بیماری نادر ولی به شدت پیشرونده ی سیستم عصبی PML (progressive multifocal leukoencephalopathy) مرتبط است – این بیماری معکولا منجر به مرگ یا ناتوانی های شدید می شود – بهتر است  مصرف آن تحت مراقبت و محدودیت های خاصی انجام شود. 
ودولیزوماب نیز به تازگی برای بیماری کرون تصویب شده است. این دارو مانند ناتالیزوماب کار می کند اما ظاهرا دارای خطر ابتلا به بیماری های مغزی نیست. 
•    اوستکناماب (Ustekinumab): این دارو برای درمان پسوریازیس تجویز می شود. مطالعات نشان داده اند که زمانی که داروهای دیگر در بهبود بیماری کرون تاثیری نداشته باشند، این دارو برای درمان این بیماری تجویز می شود. 
آنتی بیوتیک ها
آنتی بیوتیک ها می توانند میزان التهاب را کاهش داده و گاهی به درمان فیستول و آبسه در افراد مبتلا به کرون کمک می کنند. برخی محققان معتقدند که آنتی بیوتیک ها در کاهش میزان باکتری های مضر روده نقش مهمی دارند. این باکتری ها در واقع سیستم ایمنی بدن را فعال کرده و منجر به التهاب می شوند. 
آنتی بیوتیک ها به همراه دیگر داروها و یا زمانی که نگرانی بروز عفونت وجود داشته باشد، تجویز می شوند، به عنوان مثال در زمان ابتلا به کرون اطراف مقعد. به هرحال دلیل محکمی در رابطه با تاثیر درمانی آنتی بیوتیک ها بر روی بیماری کرون وجود ندارد. آنتی بیوتیک هایی که معمولا تجویز می شوند، عبارتند از: 
•    مترونیدازول (Flagyl): زمانی مترونیدازول بیشتر از هر آنتی بیوتیک دیگری برای بیماری کرون تجویز می شد. به هرحال این آنتی بیوتیک دارای عوارض جانبی زیادی نیز می باشد، از جمله کرختی و گزگز دست و پا و گاهی درد یا ضعف عضلانی. در زمان مصرف این آنتی بیوتیک اگر هرکدام از این علائم مشاهده شد، مصرف آن را فورا متوقف کرده و به پزشک مراجعه کنید. 
•    سیپروفلوکساسین (Cipro): این دارو، که در برخی افراد علائم کرون را از بین می برد، اکنون به مترونیدازول ترجیح داده می شود. یکی از عوارض جانبی این دارو که بسیار نادر نیز می باشد، پارگی تاندون است که اگر فرد در حال مصرف کورتیکواستروئیدها باشد، خطر آن بیشتر هم می شود. 
دیگر داروها 
برخی داروها علاوه بر کنترل التهاب، می توانند علائم بیماری را نیز از بین ببرند، به هرحال همیشه قبل از مصرف هر دارو بدون نسخه، ابتدا با پزشک مشورت کنید. بسته به شدت بیماری کرون در فرد بیمار، پزشک ممکن است داروهای زیر را تجویز کند: 
•    داروهای ضداسهال: مکمل های فیبری مانند پودر سیلیوم یا متیل سلولوز، با اضافه کردن حجم مدفوع، می توانند به درمان اسهال خفیف یا شدید کمک کنند. برای اسهال های شدیدتر لوپرامید موثر می باشد. داروهای ضداسهال تنها پس از مشورت با پزشک مصرف می شوند. 
•    داروهای ضد درد: برای دردهای خفیف پزشک استامینوفن را تجویز خواهد کرد – اما ضد دردهای رایج دیگر مانند ایبوپروفن (ادویل و motrin IB) و ناپروکسن سدیم توصیه نمی شوند. این داروها علائم بیماری را بدتر می کنند. 
•    مکمل های آهن: اگر مبتلا به خونریزی مزمن روده هستید، احتمالا دچار کم خونی و فقر آهن هستید و نیاز به مکمل های آهن دارید. 
•    تزریق ویتامین B 12: بیماری کرون باعث کمبود ویتامین B 12 می شود. ویتامین B 12 از بروز کم خونی جلوگیری کرده و به رشد طبیعی کمک کرده و برای عملکرد مناسب سیستم عصبی نیز ضروری است. 
•    مکمل های کلسیم و ویتامین D: بیماری کرون و داروهای استروئیدی مورد استفاده برای درمان آن، خطر بروز پوکی استخوان را افزایش داده و فرد بیمار نیاز به مصرف مکمل های کلسیم و ویتامین D خواهد داشت. 
درمان از طریق تغذیه
پزشک احتمالا یک رژیم غذایی خاص را از طریق لوله ی تغذیه (تغذیه ی روده ای) و یا تزریق مواد مغذی به داخل رگ (تغذیه ی تزریقی) برای افراد مبتلا به کرون توصیه می کند. این روش درمانی تغذیه فرد را اصلاح کرده به علاوه به استراحت سیستم گوارشی کمک می کند. استراحت روده در کوتاه مدت باعث کاهش التهاب می شود. 
پزشک در کوتاه مدت از روش درمانی تغذیه استفاده خواهد کرد و همزمان با آن داروهای سرکوب کننده ی سیستم ایمنی را نیز تجویز می کند. تغذیه ی روده ای و تزریقی معمولا در افراد سالم و قبل از عمل جراحی و یا در صورت عدم موفقیت دیگر داروها، مورد استفاده قرار می گیرند. علاوه بر این ها پزشک رژیم غذایی کم فیبر را توصیه می کند تا به این طریق خطر ابتلا به انسداد روده را کاهش دهد. 
جراحی
اگر تغییرات رژیم و سبک زندگی، دارو یا دیگر روش های درمانی علائم بیماری کرون را از بین نبرند، احتمالا پزشک عمل جراحی را توصیه خواهد کرد. بیشتر از نیمی از افراد مبتلا به بیماری کرون در نهایت به جراحی نیاز پیدا خواهند کرد. اما جراحی نیز بیماری کرون را درمان نمی کند. 
طی این عمل، جراح بخش آسیب دیده ی سیستم گوارشی را برداشته و سپس قسمت های سالم را به یکدیگر متصل می کند. جراحی برای درمان فیستول یا آبسه نیز انجام می شود. یک روش معمول برای درمان بیماری کرون جراحی برای رفع تنگی (strictureoplasty) است که بخشی از روده را که بسیار تنگ شده، وسیع تر می کند. 
مزایای جراحی بیماری کرون معمولا موقتی هستند. اغلب اوقات بیماری تکرار می شود، بیشتر در نزدیکی اتصال بافت ها. بهترین روش انجام جراحی و استفاده از داروهایی است که خطر بروز مجدد بیماری را به حداقل می رسانند. 

گاهی اوقات هنگام مواجه شدن با بیماری کرون، فرد بیمار احساس ناتوانی و یاس می کند. اما ایجاد تغییر در سبک زندگی و رژیم غذایی به کنترل علائم و افزایش فاصله ی زمانی بین دردها، کمک می کند. 
رژیم 
هیچ مدرک قطعی در مورد ارتباط مواد خوراکی و بروز بیماری های التهابی روده وجود ندارد. اما بعضی مواد غذایی و نوشیدنی ها می توانند علائم این بیماری را تشدید کنند. بهتر است در مورد مواد غذایی که مصرف می کنید و نوع احساسی که با این غذاها دارید، یادداشتی تهیه کنید. اگر در این یادداشت ها متوجه شدید که غذای خاصی باعث تشدید علائم می شود، بهتر است آن غذا را از رژیم خود حذف کنید. در این مورد چند پیشنهاد به شما ارائه می شود: 
غذاهایی که باید از آنها اجتناب کرد
محدود کردن محصولات لبنی: افراد مبتلا به التهاب روده دچار مشکلاتی مانند اسهال، شکم درد و گاز شکم می شوند که با حذف لبنیات این مشکلات برطرف می شوند. بدن این افراد نمی تواند لاکتوز را تحمل کند – به بیان دیگر نمی تواند قند موجد در شیر (لاکتوز) را هضم کند. مصرف محصول آنزیم دار، مانند لاکتید (Lactaid)، موثر خواهد بود. 
•    مصرف غذاهای کم چرب: اگر مبتلا به بیماری کرون در روده ی کوچک هستید، بدن شما قادر به جذب یا هضم چربی نیست. بلکه چربی از روده ی کوچک عبور کرده و اسهال را بدتر می کند. بهتر است از خوردن کره، مارگارین، سس خامه و غذاهای سرخ شده اجتناب کنید. 
•    از مصرف فیبر، یک غذای مشکل ساز، اجتناب کنید: اگر مبتلا به بیماری التهابی روده هستید، مواد خوراکی حاوی فیبر بالا، مانند میوه های تازه، سبزیجات و تمام غلات، علائم این بیماری را بدتر می سازند. اگر سبزیجات و میوه های خام شما را اذیت می کنند، بهتر است از پخته شده ی آنها استفاده کنید. 
افراد مبتلا به التهاب روده با غذاهای خانواده ی کلم، مانند بروکلی و گل کلم، مغزی جات، دانه ها و ذرت دچار مشکل می شوند. این افراد، اگر دچار تنگی روده هم شده باشند، توصیه می شود که کمتر فیبر مصرف کنند و از خوردن غذاهای مانده اجتناب کنند. 
•    اجتناب از دیگر غذاهایی که باعث بروز مشکل می شوند: غذاهای پر ادویه، الکل و کافئین نیز باعث وخیم تر شدن این بیماری می شوند. 

مقیاس هایی دیگر برای رژیم غذایی:
•    خوردن وعده های غذایی کوچک: خوردن چهار یا پنج وعده ی غذایی کوچک و سبک خیلی بهتر از خوردن دو وعده ی غذایی سنگین می باشد. 
•    نوشیدن مایعات فراوان: روزانه مایعات زیاد بنوشید. آب بهترین گزینه است. مایعات حاوی کافئین روده را تحریک کرده و باعث بدتر شدن اسهال شده، چرا که نوشیدنی های دارای کربوهیدرات معمولا تولید گاز می کنند. 
•    مولتی ویتامین ها: بیماری کرون بر روی توانایی بدن در جذب مواد مغذی تاثیر می گذارد و رژیم غذایی افراد مبتلا به این بیماری محدود است، بنابراین مولتی ویتامین ها و مواد معدنی بسیار مفید خواهند بود. به هرحال قبل از مصرف هرگونه مولتی ویتامین و مکمل های آن با پزشک مشورت کنید. 
•    صحبت با متخصص تغذیه: اگر مبتلا به بیماری کرون هستید و شروع به کاهش وزن کردید یا رژیم غذایی شما خیلی محدود شده، بهتر است به متخصص تغذیه مراجعه کنید. 
سیگار کشیدن:
سیگار کشیدن خطر ابتلا به بیماری کرون را افزایش می دهد و اگر به این بیماری مبتلا باشید، آن را بدتر می سازد. مبتلایانی که سیگار می کشند، احتمال تکرار بیماری پس از درمان در این افراد افزایش یافته و نیاز به دارو و تکرار جراحی خواهند داشت. ترک کردن سیگار باعث بهبود دستگاه گوارش شده و به علاوه مزایای زیاد دیگری نیز دارد. 
استرس
استرس باعث بروز بیماری کرون نمی شود، اما علائم آن را وخیم تر می کند. ارتباط بین استرس و بیماری کرون جای بحث دارد. وقتی فرد دچار استرس می شود، فرایند طبیعی هضم تغییر می کند. معده کندتر خالی شده و اسید بیشتری ترشح می کند. استرس باعث می شود عبور محتویات روده سریع تر یا آهسته تر شود. به علاوه ممکن است تغییراتی در بافت روده به وجود آورد. گرچه اجتناب کامل از استرس غیرممکن است، اما مدیریت آن کار سختی نیست. چند روش برای مدیریت استرس عبارتند از ورزش کردن، بیوفیدبک، مدیتیشن مداوم و تنفس منظم. 

افراد مبتلا به اختلالات گوارشی از برخی داروهای مکمل و جایگزین استفاده می کنند. به هرحال مطالعاتی در رابطه با اثربخشی و ایمنی این داروها وجود دارد. برخی از این داروهای رایج عبارتند از: 
•    مکمل های دارویی و تغذیه ای: اکثر درمان های جایگزین به وسیله ی غذا و دارو تنظیم نمی شوند. تولیدکنندگان دارویی می توانند در مورد اثر بخشی محصول خود ادعا کنند و نیازی به اثبات آن نیز ندارند. به هرحال حتی داروها و مکمل های طبیعی و گیاهی نیز دارای عوارض جانبی هستند. به همین دلیل در صورتی که تصمیم گرفتید از مکمل های دارویی استفاده کنید، ابتدا با پزشک خود مشورت کنید. 
•    پروبیوتیک: مطالعاتی در رابطه با تاثیر درمانی پروبیوتیک ها بر روی بیماری کرون انجام شده، اما به طور کل مورد آنها اثربخشی زیادی مشاهده نشده است. 
•    روغن ماهی: مطالعات انجام شده بر روی روغن ماهی برای درمان بیماری کرون مزیتی نشان نداده است. 
•    طب سوزنی: برخی معتقدند که طب سوزنی یا هیپنوتیزم برای مدیریت بیماری کروم موثر هستند، اما تاثر هیچ کدام به خوبی مورد مطالعه قرار نگرفته است. 
•    پریبیوتیک: بر خلاف پروبیوتیک ها – که باکتری های زنده و مفید مورد مصرف هستند – پریبیوتیک ها ترکیبات طبیعی هستند که در گیاهانی مانند کنگر، یافت می شوند. مطالعات انجام شده سودمندی پریبیوتیک را در رابطه با بیماری کرون نشان نداده اند. 

در مورد روش های پیشگیری از این بیماری با پزشک مشورت کنید. 

تاثیر بیماری کرون فقط محدود به جسم فرد نیست، بلکه تاثیرات عاطفی نیز در پی دارد. اگر علائم این بیماری شدید باشند، فرد مبتلا بیشتر اوقات  نیاز به سرویس های بهداشتی خواهد داشت. حتی در حالت خفیف این بیماری، بروز شکم درد و مسائل مربوط به گاز شکم مشکلاتی را برای فرد به وجود خواهد آورد. تمام این فاکتورها تغییراتی را بر زندگی فرد بیمار تحمیل کرده و باعث افسردگی وی می شوند. برای مقابله با این وضعیت بهتر است: 
•    در رابطه با این بیماری اطلاعات کافی داشته باشید. 
•    به گروه های حمایت از این نوع بیماری ها ملحق شوید. چنین گروه هایی می توانند اطلاعات مفیدی در رابطه با وضعیت بیماری وی و آخرین داروها و روش های درمانی نیز به فرد ارائه دهند. 
•    به روانشناس مراجعه کنید. برخی افراد با مراجعه به روانشانسی که با چنین بیماری هایی نیز آشنایی دارد، کمک بزرگی به خود می کنند و در مسیر بهبود این بیماری گام بزرگی برداشته اند. 
گرچه زندگی با بیماری کرون ممکن است مایوس کننده باشد، اما همچنان مطالعات در رابطه با آن ادامه دارد.