اختلال انفجاری متناوب

اختلال انفجاری متناوب شامل ضربه های ناگهانی، پرخاشگری، رفتارهای خشونت آمیز و طغیان کلامی است که به طور متناوب و تکراری بروز می کند. عصبانیت های بروز کرده در جاده، خشونت خانگی، پرتاب اشیا یا دیگر بداخلاقی ها علائم اختلال انفجاری متناوب می باشند. 
این طغیان های متناوب باعث پریشانی قابل توجهی می شوند و بر روی روابط فرد در محل کار و مدرسه تاثیر منفی می گذارند و پیامدهای مالی و حقوقی در پی خواهند داشت. 
اختلال انفجاری متناوب نوعی اختلال مزمن است که سال ها ادامه خواهد داشت، اما شدت آن با افزایش سن کاهش می یابد. مصرف دارو و روان درمانی روش های درمانی موجود می باشند که برای کنترل خشونت استفاده می شوند. 

فوران های انفجاری به طور ناگهانی و بدون هیچ هشداری رخ می دهند و معمولا کمتر از 30 دقیقه طول می کشند. این حالت ها ممکن است به طور متناوب رخ دهند یا در فاصله های چند هفته یا چند ماه از هم بروز کنند. انفجارهای کلامی با شدت کمتر ممکن است بین تجاوزات جسمی رخ دهند. فرد مبتلا به این اختلال اکثر اوقات حساس، پرخاشگر و یا عصبانی خواهد بود. 
حالت های خشونت ممکن است قبل یا همراه با هر یک از موارد زیر باشد: 
•    خشم 
•    کج خلقی 
•    افزایش انرژی 
•    بروز افکار مختلف
•    لرزش
•    تپش قلب
•    تنگی و سفتی قفسه سینه 
انفجارها و طغیان های کلامی و رفتاری در موقعیت های خاصی رخ می دهند و فرد بیمار به عواقب آن هیچ فکری نمی کند. مشخصات حالت های انفجاری عبارتند از: 
•    بداخلاقی
•    بلند سخن گفتن 
•    جر و بحث کردن 
•    تنه زدن یا هل دادن دیگران 
•    دعوای فیزیکی 
•    صدمه زدن به اموال
•    تهدید کردن یا حمله کردن به انسان ها یا حیوانات 
پس از حالت های انفجاری فرد ممکن است احساس آرامش یا خستگی کند و بعدها احساس خجالت و پشیمانی به وی دست خواهد داد. 

اگر با توصیفات بیان شده احساس می کنید رفتارهای شما نیز مشابه این علائم می باشند، با پزشک خود در مورد گزینه های درمانی مشورت کنید یا به متخصص مشکلات روحی مراجعه کنید. 

علت اصلی اختلال انفجاری متناوب شناخته نشده است، اما احتمالا این بیماری به دلیل برخی عوامل محیطی و زیستی بروز می کند. این اختلال معمولا در دوران کودکی – پس از 6 سالگی – یا در دوران بلوغ بروز می کند و بیشتر در میان افراد زیر 40 سال رایج است. 
•    محیط: اکثر افراد مبتلا به این اختلال در خانواده هایی بزرگ می شوند که رفتارهای انفجاری و سوء استفاده های کلامی و جسمی رایج بوده است. قرار گرفتن در معرض این نوع خشونت ها در اوایل کودکی باعث می شود که همان رفتار در دوران بزرگسالی در فرد بروز کند. 
•    ژنتیک: گاهی نیز یک عامل ژنتیکی از والدین به کودک انتقال پیدا کرده و باعث بروز رفتارهای خشونت آمیز می شود. 
•    شیمی مغز: ممکن است سروتونین، یک پیغام رسان شیمیایی مهم در مغز، در افراد مبتلا به اختلال انفجاری متناوب به شکلی متفاوت کار کند. 

عوامل زیر احتمال بروز اختلال انفجاری متناوب را افزایش می دهند: 
•    سابقه سوء استفاده جسمی: افرادی که در دوران کودکی مورد سوء استفاده قرار گرفته اند یا وقایع دردناک زیادی را تجربه کرده اند، بیشتر از دیگران در معرض خطر ابتلا به اختلال انفجاری متناوب هستند. 
•    سابقه ابتلا به دیگر اختلالات روحی و روانی: افرادی که دارای اختلال شخصیت ضد اجتماعی، اختلال شخصیت مرزی یا دیگر اختلالات رفتاری هستند، مانند بیش فعالی، بیشتر در معرض ابتلا به اختلال انفجای متناوب می باشند. 

افراد مبتلا به اختلال انفجاری متناوب بیشتر در معرض خطر مشکلات زیر هستند: 
•    اختلال در روابط بین فردی: دیگران تصور می کنند که افراد مبتلا به این اختلال اکثر اوقات عصبانی هستند. آنها معمولا مشاجرات کلامی یا فیزیکی انجام می دهند. تمام این موارد منجر به بروز مشکلاتی در روابط این افراد، طلاق و اضطراب های خانوادگی می شود. 
•    مشکل در محل کار، خانه یا مدرسه: دیگر پیامدهای مربوط به اختلال انفجاری متناوب عبارتند از: تعلیق از مدرسه، تصادفات ماشین، مشکلات اقتصادی، از دست دادن کار یا مشکل پیدا کردن با قانون. 
•    مشکلات روحی: اختلالات روحی مانند افسردگی و اضطراب، اغلب همراه با اختلال انفجاری متناوب بروز می کند. 
•    مشکل در سوء مصرف الکل و دیگر مواد مخدر: معمولا همراه با اختلالات انفجاری متناوب مشکل سوء مصرف مواد و مصرف بیش از حد الکل نیز بروز می کند. 
•    مشکلات جسمی: یکی از رایج ترین پیامدهای اختلال انفجاری متناوب، مشکلات جسمی می باشد که عبارتند از: فشار خون بالا، دیابت، بیماری قلبی، سکته مغزی، زخم معده و دردهای مزمن. 
•    خود آزاری: آسیب رساندن های عمدی به خود یا تلاش برای خودکشی در این اختلال گاهی رخ می دهد. 

اگر به دلیل عصبانی شدن های مداوم و مشکلات عاطفی نگران هستید، به متخصص درمان اختلالات عاطفی، مانند روانپزشک و روانشناس، مراجعه کنید. در ادامه اطلاعاتی به شما رائه می شوند که کمک می کنند تا برای این ملاقات نهایت آمادگی را در خود ایجاد کنید. 
پیش از ملاقات پزشک، لیستی از موارد زیر آماده کنید: 
•    تمام علائمی که مشاهده کرده اید، از جمله تمام علائمی که ممکن است به این اختلال ارتباطی نداشته باشند. 
•    اطلاعات شخصی مهم، از جمله اضطراب ها و تغییرات اخیر در زندگی. 
•    تمام داروهایی که مصرف می کنید، ویتامین ها و مکمل های مورد مصرف و میزان مصرف آنها. 
•    سوالات خود از پزشک 
برخی سوالات مهمی که در رابطه با این بیماری می توان از پزشک پرسید، عبارتند از: 
•    چرا دچار عصبانیت های ناگهانی می شوم؟ 
•    آیا لازم است آزمایشی انجام دهم؟ آیا انجام این آزمایش ها نیاز به آمادگی دارد؟ 
•    آیا این شرایط موقت است یا طولانی مدت؟ 
•    چه روش های درمانی برای این مشکل وجود دارد و شما کدام یک را پیشنهاد می کنید؟ 
•    من دچار بیماری های دیگری هم هستم، چگونه می توان این اختلال را همراه با بیماری خود مدیریت کرد؟ 
•    تاثیر درمان چقدر طول می کشد؟ 
•    آیا جزوه یا منبع دیگری برای بالا بردن اطلاعات در این باره وجود دارد؟ چه وب سایتی را معرفی می کنید؟ 
اگر سوال دیگری در ذهن دارید، بدون تردید بپرسید. 
انتظارات بیمار از پزشک 
پزشک نیز سوالاتی از شما خواهد پرسید. برای پاسخ گویی به این سوالات آماده باشید تا زمان بیشتری برای رسیدگی به مسائل مهم تر داشته باشید. سوالاتی که پزشک از بیمار می پرسد، عبارتند از: 
•    هر چند وقت یک بار به مشکل و انفجارهای ناگهانی مبتلا می شوید؟ 
•    چه عواملی باعث شدت یافتن این حالت ها می شوند؟ 
•    آیا به دیگران آسیب های کلامی و جسمی می رسانید؟ 
•    در زمان عصبانیت اساسیه اطراف خود را ویران می کنید؟ 
•    آیا تاکنون به خود آسیب رسانده اید؟ 
•    آیا عصبانیت های شدید شما بر روی خانواده و کارتان تاثیر منفی می گذارد؟ 
•    آیا عاملی وجود دارد که باعث شود این حالات بیشتر رخ دهند؟ 
•    آیا عامل آرامش دهنده ای وجود دارد؟ 
•    آیا تاکنون شخص دیگری در بین اعضای خانواده تان به این اختلال دچار بوده است؟ 
•    آیا تا کنون به سرتان آسیبی رسیده است؟ 

برای تشخیص اختلال انفجاری متناوب و تایید این تشخیص و رد کردن دیگر مشکلات احتمالی، پزشک اقدامات زیر را انجام خواهد داد: 
•    معاینه جسمی. عوامل دیگری مانند مشکلات جسمی یا مصرف مواد مخدر، ممکن است دارای علائمی مشابه این اختلال باشند. ابتدا پزشک از طریق معاینات جسمی سعی می کند عوامل دیگر را رد کند. معاینات پزشکی ممکن است شامل آزمایش های پزشکی نیز شوند. 
•    ارزیابی روانی. پزشک یا روانشناس در مورد علائم، افکار، احساسات و الگوهای رفتاری بیمار صحبت خواهد کرد. 
•    راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5). این روش اغلب برای تشخیص شرایط روحی مورد استفاده قرار می گیرد. 

در حقیقت هیچ  درمانی برای اختلال انفجاری متناوب وجود ندارد. روش های درمانی موجود گفتار درمانی یا روان درمانی و مصرف دارو می باشد. 
روان درمانی 
جلسه های درمانی گروهی یا فردی موثر می باشند. یک روش درمانی رایج به نام درمان رفتار شناختی، به افراد مبتلا به این اختلال کمک می کند: 
•    تشخیص رفتارها یا موقعیت هایی که باعث بروز رفتارهای خشونت آمیز می شوند. 
•    یادگرفتن چگونگی کنترل عصبانیت و و پاسخ های نامناسب با استفاده از تکنیک های تمدد اعصاب، تفکر متفاوت نسبت به موقعیت ها و یادگیری مهارت های مقابله. 
دارو 
داروهای مختلفی برای درمان اختلال انفجاری متناوب استفاده می شوند. این داروها شامل ضد افسردگی ها، تثبیت کننده های خلق و خو، ضد تشنج و سایر داروها می شود. 

در مورد سبک زندگی و مراقبت از فرد مبتلا به اختلال انفجاری متناوب با پزشک مشورت کنید.

در مورد داروهای جایگزین مربوط به اختلال انفجاری متناوب با پزشک مشورت کنید.

اگر مبتلا به اختلال انفجاری متناوب هستید، پیشگیری از آن برایتان خیلی سخت خواهد بود، مگر اینکه تحت درمان متخصص باشید. به عنوان بخشی از درمان، پیشنهادهای زیر به شما کمک می کنند تا از بروز برخی وقایع پیشگیری کنید یا در موقعیت خاص بتوانید خود را کنترل کنید. 
•    پیگیر فرایند درمان باشید. جلسات درمانی را به طور منظم دنبال کنید و اگر پزشک دارویی تجویز کرد، طبق دستورات پزشک داروی خود را مصرف کنید. دارو برای پیشگیری از عود حالت خشم تجویز می شود. 
•    تکنیک های ریلکسیشن را تمرین کنید. نفس عمیق کشیدن، ریلکس کردن و یوگا به آرام شدن بیشتر کمک می کند. 
•    افکار خود را تغییر دهید. به جای فکر کردن به موقیت های ناامید کننده و بروز حس خود با خشونت، سعی کنید انتظارات معقول داشته باشید و مثبت فکر کنید. افکار شما بر روی چگونگی واکنش شما تاثیر می گذارند. 
•    از روش حل مشکل استفاده کنید. برنامه ای طراحی کنید تا راهی برای حل مشکلات مایوس کننده پیدا کنید. حتی اگر نتوانید مشکل را برطرف کنید، اما به هرحال انرژی شما متمرکز یک مسئله شده است. 
•    راه هایی برای بهبود ارتباطات خود پیدا کنید. سعی کنید به پیام های دیگران گوش دهید و به آنها فکر کنید و بهترین پاسخ ممکن را در به این پیام ها بدهید، نه اولین چیزی که به ذهن شما می رسد. 
•    محیط خود را تغییر دهید. تا حد امکان از موقعیت ها یا افرادی که شما را عصبانی می کنند، اجتناب کنید. به علاوه برنامه ریزی و زمانبندی کارها به کنترل بهتر امور کمک کرده و از میزان استرس می کاهد. 
•    از مصرف مواد تغییر دهنده روح و روان اجتناب کنید. از الکل و داروهای تحریک کننده مصرف نکنید. 

کنترل عصبانیت 
بخشی از درمان این اختلال شامل موارد زیر می شود: 
•    مشکلات رفتاری فراموش شده. مقابله با عصبانیت یک رفتار آموخته شده می باشد. تکنیک های آموزش داده شده در درمان را استفاده کنید تا تشخیص دهید چه عاملی باعث عصبانیت شما شده و چگونه به این عوامل پاسخ دهید تا برایتان مفید باشد. 
•    برنامه ریزی داشتن. با پزشک خود مشورت کنید تا برای مواقعی که احساس عصبانیت می کنید، برنامه عملکردی ارائه دهد. به عنوان مثال اگر فکر می کنید در شرایطی هستید که کنترل خود را از دست می دهید، سعی کنید از آن موقعیت خارج شوید. برای پیاده روی به بیرون بروید یا با یک دوست قابل اعتماد صحبت کنید تا آرام شوید. 
•    از مصرف الکل و دیگر مواد تحریک کننده اجتناب کنید. این مواد میزان خشم و احتمال بروز عصبانیت های ناگهانی را افزایش می دهند. 
اگر یکی از عزیزانتان که به این اختلال مبتلا است، به دنبال درمان نباشد، چه باید کرد؟ 
متاسفانه بسیاری از مبتلایان به اختلال انفجاری متناوب به دنبال درمان مشکل خود نیستند و درخواست کمک نمی کنند. اگر شما با شخصی در ارتباط هستید که به این اختلال مبتلاست، اقداماتی برای محافظت از خود و کودکانتان انجام دهید. هیچ کس نباید مورد سوء استفاده و ظلم قرار گیرد. 
برای امنیت داشتن در خانه یک برنامه گریز برای خود آماده کنید. 
اگر فکر می کنید موقعیت بدتر شده است و عزیز شما در آستانه عصبانیت و انفجار است، سعی کنید خود و فرزندانتان را به طور امن از شخص بیمار دور کنید. با این حال ترک کردن فرد بیمار و تنها گذاشتن وی نیز کار خطرناکی است. 
قبل از بروز بحران اقدامات زیر را انجام دهید: 
•    برای گرفتن مشورت با مراکز مربوطه تماس بگیرید. 
•    تمام سلاح های گرم را پنهان کنید.
•    کیفی از وسایل مورد نیاز خود آماده کنید تا اگر در صورت نیاز مجبور به ترک خانه شدید، وسایل ضروری مانند لباس اضافه، کلید شخصی، دارو و پول همراه داشته باشید و کیف مورد نظر را به یکی از دوستان یا اقوام مورد اعتماد بسپارید. 
•    یکی از همسایه های قابل اعتماد خود را از مشکل موجود مطلع کنید تا در صورت نیاز کمک ها و اقدامات لازم را انجام دهد. 
•    بدانید در صورتی که احساس خطر کردید، به کجا بروید، حتی اگر نیمه شب باشد. 
•    یک علامت یا لغت خاصی را با دوستان خود به اشتراک بگذارید که در صورت شنیدن این لغت یا مشاهده علامت متوجه شوند شما به کمک احتیاج دارید. 
در صورت بروز خطر به پلیس اطلاع دهید، به پزشک یا اورژانس اطلاع دهید، به دادگاه محلی مراجعه کنید و به گروه های کمک کننده مربوط ملحق شوید.