ریه بینابینی

بیماری ریه بینابینی به گروهی از اختلالات ریوی اطلاق می شود که باعث زخم شدن بافت های ریوی می شوند. زخم ناشی از بیماری ریه بینابینی در نهایت بر روی توانایی نفس کشیدن و رسیدن اکسیژن کافی به جریان خون فرد تاثیر می گذارد. 
بیماری ریه بینابینی به خاطر دلایل شناخته شده و شناخته نشده زیادی بروز می کند. علل شناخته شده معمول برای این بیماری عبارتند از بیماری های خودایمنی یا روماتولوژی، مواجهات با مواد آلی، داروها و تابش. بیماری ریه بینابینی که  دارای دلایل ناشناخته است، یک بیماری ریوی فیبروتیک خاص و پیشرونده است که با بیماری های مختلفی مانند ذات الریه بینابینی حاد، دات اریه غیراختصاصی بینابینی (NSIP) و سارکوئیدوز غالب دنبال می شود.
زمانی که ریه زخمی می شود، عموما غیرقابل برگشت است. داروها ممکن است سرعت پیشروی این بیماری را کم کنند، اما بسیاری از مردم هرگز نمی توانند مجددا از ریه خود به طور کامل استفاده کنند. برای افرادی که با وجود درمان بهبودی پیدا نمی کنند و یا حتی وضعیت بیماری بدتر می شود، پیوند ریه یک گزینه مناسب خواهد بود. 

علائم اولیه بیماری ریه بینابینی عبارتند از:
•    سرفه های خشک
•    تنگی نفس در زمان استراحت یا فعالیت

زمانی که علائم بیماری ظاهر می شوند، آسیب ریوی برگشت ناپذیر تقریبا رخ داده است. با این وجود با این وجود مراجعه به پزشک با مشاهده اولین علائم مشکلات تنفسی بسیار مهم است. شرایط بسیار دیگری وجود دارند که بر روی ریه تاثیر می گذارند و تشخیص سریع و درست برای درمان مناسب بسیار مهم است. 

بیماری ریه بینابینی زمانی رخ می دهد که یک صدمه به ریه پاسخ بهبودی غیرطبیعی به دنبال داشته باشد. به طور معمول بدن تنها مقداری از بافت را تولید می کند تا آن را بهبود بخشد. اما در بیماری ریه بینابینی، فرایند ترمیم به خوبی پیش نمی رود و بافت اطراف کیسه های هوا زخمی و ضخیم می شوند. در نتیجه انتقال اکسیژن به خون مشکل تر انجام می شود. 
بیماری ریه بینابینی به علل مختلف آغاز می شود – از جمله بیماری های خود ایمنی، مواجهه با مواد معدنی و آلی در محل کار و منزل، داروها و انواع پرتوها. در برخی موارد نیز علت ناشناخته است. 
عوامل شغلی و محیطی
قرار گرفتن طولانی مدت در مقابل تعدادی مواد آلی و معدنی به ریه صدمه می زند. این مواد عبارتند از: 
•    الیافت آزبست
•    پروتئین پرنده (حیوانات خانگی و محصولات حاوی پر)
•    گرد و غبار ذغال
•    گرد و غبار غلات
•    گرد و غبار سیلیس
دارو و پرتو
داروهای بسیاری هستند که می توانند ریه را آسیب بزنند، به ویژه:
•    داروهای شیمی درمانی / داروهای تعدیل کننده سیستم ایمنی، مانند متوتروکسات و سیکلوفسفامید
•    داروهای قلبی، مانند آمیودارون (Cordarone, Nexterone, Pacerone) و پروپرانولول (Inderal, Inderide, Innopran)
•    بعضی آنتی بیوتیک ها، مانند نیتروفورانتوئین (Macrobid، Macrodantin و غیره) و سولفاسالازین (Azulfidine)
برخی افرادی که برای سرطان سینه یا ریه پرتودرمانی می شوند، ماه ها یا سال ها پس از درمان اولیه علائمی از آسیب های ریوی را نشان می دهند. شدت این آسیب به عوامل زیر بستگی دارد:
•    چه میزان از ریه در مقابل پرتو قرار گرفته است
•    مقدار کل پرتو به کار گرفته شده
•    استفاده از شیمی درمانی
•    وجود بیماری ریه
شرایط پزشکی
آسیب ریه با بیماری های خودایمنی زیر در ارتباط می باشد: 
•    درماتومیوزیت / پلی میوزیت
•    بیماری های بافت همبند مختلط
•    واسکولیت ریوی (پلی آنژیت میکروسکوپی)
•    آرتریت روماتوئید
•    سارکوئیدوز
•    تصلب پوست 
•    سندروم شوگرن
•    بیماری لوپوس یا Systemic lupus erythematosus
•    بیماری های نامشخص بافت همبند
پس از ارزیابی و آزمایش های گسترده، یک علت مشخص و واضح پیدا نمی شود. اختلالات بدون علت شناخته شده با هم در یک گروه تحت عنوان پنومونی بینابینی ایدیوپاتیک، که براساس بافت طبقه بندی می شوند، قرار می گیرند. 

عواملی که حساسیت شما را به بیماری ریه بینابینی افزایش می دهند، عبارتند از:
•    سن و سال: بیماری ریه بینابینی بیشتر بر روی بزرگسالان تاثیر می گذارد، گرچه نوزادها و کودکان نیز گاهی تحت تاثیر بیماری قرار می گیرند. 
•    قرار گرفتن در معرض سموم محیطی و شغلی: اگر در معدن، کشاورزی یا ساخت و ساز کار می کنید یا به هر دلیلی در معرض عوامل آسیب رسان زیست محیطی قرار می گیرید، خطر ابتلا به بیماری ریه بینابینی در شما افزایش می یابد. 
•    سابقه خانوادگی: شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه برخی از انواع بیماری های ریه بینابینی موروثی هستند و اگر یکی از اعضای خانواده تان، به ویژه از خویشاوندان نزدیک، به این بیماری مبتلا باشد شما نیز در معرض ایتلا به آن خواهید بود. 
•    پرتو درمانی و داروهای شیمی درمانی یا تعدیل کننده سیستم ایمنی: استفاده از پرتودرمانی برای قفسه سینه یا مصرف برخی داروهای شیمی درمانی و تعدیل کننده سیستم ایمنی خطر ابتلا به بیماری ریه بینابینی را افزایش می دهد. 
•    سیگار کشیدن: برخی از انواع بیماری ریه بینابینی بیشتر در بین افراد سیگاری رایج است و سیگار کشیدن زیاد شرایط را بدتر می سازد. 

بیماری ریه بینابینی پیامدهای جدی و تهدید کننده ای در پی دارد، از جمله:
•    حمله حاد: تشدید حاد وخیم شدن سریع در عملکرد تنفسی است، که از طریق اشعه ایکس قابل مشاهده است و نشانه آن تنگی نفس است که ارتباطی با بیماری های قلبی یا وجود لخته خون در ریه ندارد. حمله حاد خیلی غیرمنتظره بوده و در این شرایط فرد باید بستری شود. این حالت یک شرایط بسیار جدی است که در برخی از انواع بیماری های ریه بینابینی رخ می دهد. 
•    بیماری ریفلاکس معده به مری (GERD): مطالعات اخیر نشان می دهند که GERD با پیشروی سریع فیبروز ریه (idiopathic pulmonary fibrosis)، شکل خاصی از بیماری ریه بینابینی در ارتباط است. بیماران مبتلا به این بیماری و علائم، که با GERD در ارتباط است، با مصرف داروهای ضد اسید درمان می شود. 
•    فشار خون بالا در رگ های ریه (فشار خون بالای ریوی. برخلاف فشار خون بالای سیستمیک، این شرایط فقط بر روی شریان های ریه تاثیر می گذارد. این وضعیت زمانی آغاز می شود که بافت زخم یا سطح پایین اکسیژن کوچکترین رگ های خونی را محدود کرده و جریان خون در ریه ها را کاهش می دهد. این حالت به نوبه خود فشار خون داخل شریان های ریوی را افزایش می دهد. فشار خون بالای ریوی یک بیماری جدی است که به تدریج بدتر نیز می شود و منجر به نارسایی قلبی می شود. 
•    کم شدن اکسیژن (هیپوکسمی): با پیشروی بیماری ریوی، پشتیبانی اکسیژن هم در زمان استراحت و هم در زمان فعالیت داشتن، نیاز خواهد بود. 
•    نارسایی تنفسی: در مرحله نهایی بیماری بینابینی مزمن ریه، نارسایی تنفسی زمانی رخ می دهد که سطح پایین اکسیژن خون همراه با افزایش فشار در شریان ریوی و بطن سمت راست، باعث بروز نارسایی قلب شوند. 

پس از مشاهده علائم این بیماری، فرد به پزشک متخصص اختلالات ریوی مراجعه خواهد کرد. آزمایش های مربوط به این بیماری به طور کل عبارتند از آزمایش های مختلف خون، سی تی اسکن قفسه سینه و آزمایش های عملکرد ریوی. 
آنچه می توانید انجام دهید
قبل از ملاقات پزشک، می توانید خود را برای پاسخگویی به سوالات زیر آماده کنید:
•    علائم شما چیست و چه زمانی آغاز شدند؟
•    آیا تحت درمان برای شرایط پزشکی دیگری هم هستید؟
•    طی 5 سال اخیر چه داروها و مکمل های تجویز شده توسط پزشک یا تجویز نشده یا مواد غیرقانونی را مصرف کرده اید؟
•    تا کنون چه مشاغلی داشته اید، حتی اگر برای مدت خیلی کوتا؟
•    آیا سیستم تهویه مطبوع، مرطوب کننده هوا، وان داغ و یا فرشی که در مقابل آب قرار گرفته باشد، دارید؟
•    آیا در خانه پرنده نگهداری می کنید یا اینکه هر وسیله ای که دارای پر باشد (مانند باش، پتو و لباس) در خانه دارید؟
•    آیا تاکنون اعضای خانواده شما به بیماری های مزمن ریوی دچار شده اند؟
•    آیا تاکنون به خاطر سرطان شیمی درمانی یا پرتودرمانی شده اید؟
•    آیا دچار شرایط پزشکی دیگری، مانند بیماری های التهابی یا خودایمنی، هستید؟
•    آیا تاکنون آزمایش های خونی که در جستجوی بیماری های التهابی و یا خودایمنی باشند، انجام داده اید؟
•    آیا از بافت های ریه شما نمونه برداری شده است؟
در صورتی که قبلا از اشعه ایکس برای قفسه سینه خود استفاده کرده اید، نتایج آن را برای پزشک متخصص خود بیاورید. مقایسه نتایج اشعه ایکس قدیمی با نتایج جدیدتر آن به پزشک کمک می کند تا تشخیص بهتری در رابطه با بیماری داشته باشد. ارائه تصویر به پزشک بسیار مهم تر از ارائه گزارش می باشد. سی تی اسکن هم ممکن است بر روی سینه انجام شده باشد که البته نتایج آنها نیز مهم هستند. 
انتظارات بیمار از پزشک
پزشک از طریق معاینه و بررسی سابقه بیمار و بررسی آزمایش های انجام شده، تشخیص خود را انجام می دهد. در صورت لزوم پزشک آزمایش های خون و تنفس و اشعه ایکس را مجدد توصیه می کند، یا اینکه نمونه برداری بافت ریه را توصیه خواهد کرد. 

تشخیص و تعیین علت بیماری ریه بینابینی کار بسیار دشواری است. بخشی از اختلالات در این قسمت وسیع قرار می گیرند. به علاوه علائم و نشانه های بسیاری از بیماری ها مشابه بیماری ریه بینابینی هستند و پزشک ها قبل از انجام هرگونه تشخیص قطعی هر گونه علت دیگری را رد می کنند. برخی از آزمایش های مورد نیاز در تشخیص این بیماری در ادامه مورد اشاره قرار می گیرند. 
آزمایش های تصویری:
•    رادیوگرافی قفسه سینه: آسیب های ریه که با انواع بیماری ریه بینابینی در ارتباط است، در اشعه ایکس قفسه سینه نمایش داده می شود. گاهی نتیجه اشعه ایکس طبیعی است و برای تشخیص علت تنگی نفس آزمایش های دیگری نیاز خواهد بود. در برخی از بیماری ها (سارکوئیدوز)،با استفاده از اشعه ایکس برای قفسه سینه می توان میزان پیشروی بیماری را پیگیری کرد. 
•    توموگرافی کامپیوتری، سی تی اسکن: در این روش از کامپیوتری استفاده می شود که تصاویر مربوط به اشعه ایکس را از زوایای مختلف ترکیب کرده و یک تصویر مقطعی از ساختار داخلی بدن تولید می کند. سی تی اسکن با وضوح بالا نیز می تواند میزان آسیب دیدگی مربوط به ریه بینابینی را تعیین کند. این روش می تواند جزئیات و الگوهای فیبروز را تعیین کرده و به تشخیص کمک کند. 
•    اکوکاردیوگرام: این روش نوعی سونوگرافی قلب است که از امواج صوتی برای به تصویر کشیدن قلب استفاده می کند. این روش تصاویری نیز از ساختار قلب ارائه می دهد که از این طریق عملکرد قلب ارائه می شود. این آزمایش برای برآورد فشارهای غیرطبیعی به قسمت راست و چپ قلب نیز مورد استفاده قرار می گیرد. 
آزمایش های عملکرد ریوی
•    اکسیمتری: این آزمایش از یک دستگاه کوچک روی یکی از انگشتان دست استفاده کرده و میزان اکسیژن خون را در زمان زمان پیاده روی اندازه می گیرد. اگر در مورد سطح پایین اکسیژن در زمان خواب نگرانی وجود دارد، این تست در طول شب انجام خواهد گرفت. 
•    اسپیرومتری و ظرفیت انتشار: در این آزمایش لازم است فرد بیمار خیلی سریع و با فشار در داخل لوله متصل به یک دستگاه نفس بکشد، این دستگاه میزان هوایی را که ریه می گیرد و میزان هوای بازدم را اندازه می گیرد. همچنین این دستگاه میزان راحتی حرکت اکسیژن از ریه ها به جریان خون را اندازه می گیرد. 
بررسی بافت ریه
اغلب بیماری بافت ریه بینابینی به وسیله بررسی نمونه کوچکی از بافت ریه (بیوپسی) در آزمایشگاه بهتر تشخیص داده می شود. نمونه بافت به روش های زیر به دست می آید:
•    بیوپسی برونکوسکوپی: در این فرایند پزشک نمونه بسیار کوچکی از بافت را بر می دارد – این نمونه معمولا بزرگتر از سر سوزن نیست – این نمونه برداری با استفاده از یک لوله کوچک انعطاف پذیر (برونکوسکوپ) که از طریق دهان یا بینی وارد ریه می شود، انجام می شود. خطرات جدی مربوط به برونکوسکوپی عبارتند از: خونریزی یا التهاب ریه که به درمان نیاز دارند. عوارض جانبی شایع در این آزمایش گلو درد و گرفتگی موقت صدا است. 
•    جراحی بیوپسی: گرچه این روش نوعی تهاجمی تر با عوارض بالقوه است، این روش اغلب تنها راه برای گرفتن نمونه و تشخیص درست بیماری می باشد. این فرایند تحت بیهوشی عمومی انجام می شود و ابزار جراحی و یک دوربین کوچک از طریق چند برش کوچک بین دنده ها وارد بدن می شوند. دوربین به جراح اجازه می دهد تا ریه ها را مشاهده کرده و فرایند نمونه برداری از طریق مانیتور کنترل می کند. 

زخم ریه که در بیماری ریه بینابینی رخ می دهد، معمولا برگشت ناپذیر می باشد و درمان همیشه در متوقف کردن پیشرفت نهایی این بیماری موثر نخواهد بود. برخی روش های درمانی علائم بیماری را به طور موقت بهبود بخشیده یا پیشروی بیماری را کند می کنند. برخی دیگر از روش های درمانی هم به بهبود کیفیت زندگی کمک می کنند. از آنجایی که بسیاری از اختلالات زخم دارای درمان مورد تایید یا اثبات شده ای نیستند، مطالعات بالینی گزینه ای برای دریافت درمان تجربی می باشند. 
داروها 
بسته به علت بروز بیماری، روش های درمانی به دو گروه تقسیم می شوند: روش های ضد التهاب و روش های ضد فیبروتیک. بیماری ریه بینابینی که دارای فرایند التهابی یا خودایمنی است، ممکن است به وسیله داروهای ضدالتهاب یا مهار کننده ایمنی درمان شوند. اگر علت بروز این بیماری قرار گرفتن در معرض ماده خاصی است، اولین گام شروع درمان اجتناب از این ماده است. به ویژه برای فیبروز ریه در حال حاضر دو دارو موجود می باشد که فرایند زخم شدن را آهسته می کند. برای درمان در این بیماری پزشک برای بهینه سازی فرایند مراقبت با متخصصان دیگری، از جمله متخصص قلب و عروق، نیز کار خواهد کرد. 
اکسیژن درمانی
استفاده از اکسیژن صدمه دیدن ریه را متوقف نمی کند، اما در مواردی موثر خواهد بود، از جمله:
•    تنفس کردن و فعالیت کردن را راحت تر می کند. 
•    از پیامدهای مربوط به کم خونی یا کمبود اکسیژن پیشگیری کرده یا کمتر می کند. 
•    فشار خون را در سمت راست قلب کاهش می دهد.
•    خواب و احساس سلامتی را در فرد اصلاح می کند. 
زمانی که می خوابید یا فعالیت می کنید، نیاز به دریافت اکسیژن دارید. 
جراحی
برای افراد مبتلا به بیماری شدید ریه بینابینی، در صورتی که دیگر روش های درمانی موثر نباشند، پیوند ریه آخرین گزینه خواهد بود. 

لازمه ادامه زندگی با بیماری ریه بینابینی ، ادامه روش درمانی توصیه شده توسط پزشک و داشتن زندگی عادی می باشد. به همین دلیل انجام اقدامات زیر بسیار مهم هستند:
•    سیگار نکشیدن: اگر مبتلا به بیماری ریوی هستید، بهترین کاری که می توانید برای خود انجام دهید ترک کردن سیگار است. اگر سیگاری هستید و ترک آن برای شما دشوار است، در مورد روش های ترک سیگار با پزشک یا مشاور مشورت کنید. به علاوه دود سیگار نیز برای شما مضر است، بنابراین به دیگران هم اجازه ندهید در حضور شما سیگار بکشند. 
•    تغذیه سالم: افراد مبتلا به بیماری های ریوی وزن کم می کنند، زیرا غذا خوردن برایشان راحت نیست و همچنین انرژی زیادی صرف نفس کشیدن می کنند. این افراد به نوعی رژیم غذایی غنی و حاوی کالری کافی نیاز دارند. متخصص تغذیه در این موارد می تواند راهنمایی های بیشتری به فرد ارائه دهد. 
•    فعالیت داشتن: افراد مبتلا به این بیماری تا جایی که تحمل دارند، به فعالیت های بدنی خود ادامه دهند و از کم تحرکی اجتناب کنند. 
•    واکسن زدن: عفونت های تنفسی علائم بیماری ریه بینابینی را بدتر می کنند. توصیه می شود واکسن سینه پهلو و واکسن های سالانه آنفلوآنزا را حتما دریافت کنید. 

در مورد داروهای جایگزین مربوط به ریه بینابینی با پزشک خود مشورت کنید.

در رابطه با پیشگیری از بیماری ریه بینابینی با پزشک خود مشورت کنید.

زندگی با بیماری ریه بینابینی از لحاظ جسمی و روحی فرد را دچار چالش های زیادی می کند. با بدتر شدن شرایط نفس کشیدن فرد بیمار مجبور است برنامه ها و فعالیت های روزانه خود را بیماری خود هماهنگ کند. بروز احساساتی مانند ترس، عصبانیت و ناراحتی به خاطر بروز مشکلات ناشی از بیماری و نگرانی از آینده در چنین بیمارانی طبیعی است. 
این افراد بهتر است با دوستان یا یکی از اعضای خانواده خود که احساس نزدیکی بیشتری دارند، احساسات خود را در میان بگذارند. به علاوه برقراری ارتباط با دیگران برای این بیماران بسیار موثر خواهد بود. 
به علاوه این افراد می توانند در گروه هایی عضو شوند که از بیماران مبتلا به ریه بینابینی حمایت می کندو در این گروه ها می توانند با افرادی با شرایط خود آشنا شده و مشورت کنند. اطلاهت خود را بالا ببرند و احساسات خود را راحت تر بیان کنند.