لارنژیت

لارنژیت التهاب حنجره در اثر استفاده زیاد، تحریک کردن و یا عفونت می باشد. در داخل حنجره تارهای صوتی وجود دارد – دو لایه غشای مخاطی پوشش عضلانی و غضروف. به طور معمول تارهای صوتی به نرمی باز و بسته شده و از طریق حرکت و ارتعاش تولید صدا می کنند. 
اما در لارنژیت تارهای صوتی متورم و آسیب دیده می شوند. این التهاب باعث می شود صدایی که با عبور هوا از بین این تارها تولید می شود، خراب شود. در نتیجه صدا قابل فهم نخواهد بود. 
لارنژیت ممکن است کوتاه مدت (حاد) یا بلند مدت (مزمن) باشد. در بیشتر موارد لارنژیت با یک عفونت ویروسی یا فشار آوازی آغاز شده و جدی نیست. خشن بودن مداوم صدا گاهی نشانه وجود شرایط پزشکی جدی می باشد. 

در بسیاری از موارد علائم کمتر از دو هفته طول می کشند و علت بروز آنها نیز چیزی مانند ویروس است. به ندرت اتفاق می افتد که علت بروز لارنژیت جدی باشد یا علائم آن خیلی طول بکشد، به هر حال این علائم عبارتند از:
•    خشن شدن صدا
•    ضعیف شدن صدا
•    احساس قلقلک و خارش در گلو
•    گلو درد
•    خشک شدن گلو
•    سرفه های خشک

بیمار می تواند موارد حاد این بیماری را با مراقبت در خانه و استراحت دادن به صدا و نوشیدن مایعات زیاد مدیریت کند. استفاده زیاد و شدید از صدا در زمان بروز لارنژیت حاد می تواند به تارهای صوتی آسیب بزند. اگر علائم لارنژیت در شما بیشتر از 2 هفته طول کشید به پزشک مراجعه کنید. 
در صورت مشاهده موارد زیر فورا به پزشک مراجعه کنید:
•    بروز مشکل در تنفس
•    سرفه همراه با خون
•    تب که بهبود نمی یابد
•    درد فزاینده
•    مشکل در بلع
اگر موارد زیر را در کودک خود مشاهده کردید، فورا به پزشک مراجع کنید:
•    نفس کشیدن یا استنشاق پرسر و صدا
•    مشکل در بلع غذا
•    مشکل در تنفس
•    تب بالاتر از 39 درجه سانتی گراد
این علائم ممکن است نشانه خروسک باشند – التهاب حنجره و مسیر هوای زیر آن. گرچه خروسک معمولا در خانه درمان می شود، اما علائم شدید آن نیاز به درمان و مراقبت پزشکی دارند. این علائم نشان دهنده اپی گلوتیت نیز هستند – التهاب بافتی که به عنوان پوشش برای نای عمل می کند. 

لارنژیت حاد
در اکثر موارد لارنژیت یا التهاب حنجره موقت است و پس از اینکه علت بروز این بیماری بهبود یابد، لارنژیت نیز بهبود خواهد یافت. علل بروز لارنژیت عبارتند از:
•    عفونت های ویروسی که شبیه به سرماخوردگی می باشد.
•    فشار آواز به حنجره که به خاطر استفاده بیش از حد از حنجره یا فریاد زدن رخ می دهد. 
•    عفونت های باکتریایی، مانند دیفتری، گرچه این مشکل به ندرت رخ می دهد اما بیشتر آن به خاطر واکسیناسیون می باشد. 
لارنژیت مزمن
در صورتی که لارنژیت بیشتر از 3 هفته طول بکشد، لارنژیت مزمن نامیده می شود. این نوع لارنژیت به خاطر قرار گرفتن در معرض مواد محرک در طول زمان بروز می کند. لارنژیت مزمن ممکن است باعث صدمات یا التهاب های تارهای صوتی شود. این صدمات در اثر عوامل زیر رخ می دهند: 
•    محرک های استنشاقی مانند گازهای شیمیایی و مواد حساسیت زا و دود
•    ریفلاکس اسید معده به مری یا GERD
•    سینوزیت مزمن
•    مصرف زیاد الکل
•    استفاده بیش از حد و همیشگی از صدا و تارهای صوتی 
•    سیگار کشیدن 
علل دیگری که کمتر بر روی بروز این بیماری تاثیر دارند، عبارتند از:
•    عفونت های باکتریایی یا قارچی
•    عفونت با انگل خاص
دیگر عوامل خشن شدن مزمن صدا نیز شامل موارد زیر هستند:
•    سرطان
•    فلج شدن تارهای صوتی که به خاطر مصدومیت، سکته مغزی، تومور در ریه یا دیگر بیماری ها بروز می کند.
•    افتادگی تارهای صوتی در سنین بالا

عوامل تشدید کننده بیماری لارنژیت عبارتند از:
•    ابتلا به عفونت تنفسی، مانند سرماخوردگی، برونشیت یا سینوزیت
•    قرار گرفتن در معرض مواد محرک، مانند دود سیگار، مصرف زیاد الکل، اسید معده یا مواد شیمیایی موجود در محل کار
•    استفاده زیاد از صدا و تارهای صوتی، با صحبت کردن زیاد، بلند صحبت کردن و یا فریاد کشیدن و آواز خواندن

در برخی موارد که لارنژیت به خاطر عفونت بروز کرده است، عفونت ممکن است به دیگر قسمت های بدن نیز بروز کند. 

برای درمان این بیماری به متخصص گوش و حلق و بینی مراجعه می کنید. در ادامه اطلاعاتی ارائه می شود که بیمار را برای این ملاقات آماده می کند. 
اگر به این بیماری مبتلا هستید، آنچه می توانید انجام دهید، عبارتند از:
•    از محدودیت های قبل از ملاقات پزشک آگاه باشد. وقتی قرار است به پزشک مراجعه کنید، در مورد اقدامات پیش از ملاقات با پزشک مشورت کنید. 
•    تمام علائمی را که تجربه کرده اید، یادداشت کنید، از جمله هر گونه علائمی که ممکن است به این بیماری ارتباط داشته باشد. 
•    تمام اطلاعات شخصی مهم خود را یادداشت کنید، از جمله هر گونه اضطرابی که دچار آن هستید و یا تغییری که در زندگی شما رخ داده است. 
•    لیستی از تمام داروهایی که مصرف می کنید یادداشت کنید، از جمله تمام ویتامین ها و مکمل ها. 
•    یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را در صورت امکان، همراه ببرید. اگر کسی شما را همراهی کند، می تواند در به خاطر سپردن اطلاعات به شما کمک کند. 
•    سوالات مورد نظر خود را یادداشت کنید. 
یادداشت کردن سوالات مورد نظر می تواند به صرفه جویی در وقت کمک زیادی کند. برای بیماری لارنژیت برخی از سوالات مهم عبارتند از: 
•    چه چیزی باعث بروز این علائم و شرایط شده است؟
•    دیگر عوامل ممکن چیست؟
•    چه آزمایشاتی باید انجام دهم؟
•    آیا این شرایط موقت است یا مزمن؟
•    بهترین کاری که می توان انجام داد چیست؟
•    آیا جایگزینی برای روش درمانی شما وجود دارد؟
•    من به بیماری دیگری نیز مبتلا هستم، چگونه می توان تمام این شرایط را با هم مدیریت کرد؟
•    آیا محدودیتی را لازم است دنبال کنم؟
•    آیا برای داروهای تجویز شده نیز جایگزینی وجود دارد؟
•    آیا بروشور یا جزوه ای در ارتباط با مطالعه این بیماری وجود دارد؟ آیا وب سایتی را معرفی می کنید؟ 
در صورتی که سوال دیگری در ذهن دارید، بدون تردید بپرسید. 
انتظارات بیمار از پزشک
پزشک نیز سوالاتی از بیمار خواهد پرسید که عبارتند از:
•    چه زمانی این علائم در شما بروز کردند؟
•    آیا این علائم مداوم هستند یا گاه به گاه؟
•    شدت بروز علائم چقدر است؟
•    چه چیزی به بهبود این علائم کمک می کند؟
•    چه چیزی باعث وخیم تر شدن آنها می شود؟
•    آیا سیگار می کشید؟
•    آیا الکل می نوشید؟
•    آیا حساسیت خاصی دارید؟ اخیرا دچار سرماخوردگی شده اید؟
•    آیا اخیرا از تارهای صوتی خود استفاده بیش از اندازه داشته اید، به عنوان مثال آواز خواندن و فریاد کشیدن؟

یکی از بارزترین علائم لارنژیت خشن شدن صدا می باشد. میزان تغییر صدا به میزان عفونت یا تحریک به وجود آمده بستگی دارد. اگر صدای شما به طور مزمن خشن شده است، پزشک به صدا شما گوش داده و تارهای صوتی را بررسی خواهد کرد و ممکن است شما را به متخصص گوش و حلق و بینی معرفی کند. 
روش های زیر گاهی برای تشخیص لارنژیت استفاده می شوند:
•    لارینگوسکوپ (Laryngoscopy): پزشک طی فرایندی به نام لارینگوسکوپ می تواند تارهای صوتی را به صورت بصری و با استفاده از نور و یک آینه کوچک، معاینه کند. یا پزشک ممکن است از فیبر نوری لارنگوسکوپی استفاده استفاده کند. در این روش از یک لوله نازک انعطاف پذیر (آندوسکوپ) با یک دوربین و نور استفاده می شود و از طریق دهان یا بینی به پشت گلو هدایت می شود. سپس در زمان صحبت کردن پزشک می تواند حرکت تارهای صوتی را مشاهده کند. 
•    بیوپسی: اگر پزشک قسمت مشکوکی را مشاهده کند، بیوپسی را توصیه خواهد کرد – در این روش نمونه ای از بافت برای بررسی در زیر میکروسکوپ برداشته می شود. 

لارنژیت حاد معمولا طی یک هفته یا بیشتر به خودی خود بهبود می یابد. اقدامات خود درمانی نیز می تواند به بهبود علائم کمک کند. درمان لارنژیت مزمن با درمان علت پایه بیماری انجام می شود. از جمله علل پایه سوزش سر دل، سیگار کشیدن یا مصرف بیش از اندازه الکل می باشند. 
داروهایی که در مورد این بیماری انجام می شود، عبارتند از:
•    آنتی بیوتیک: تقریبا در تمام نمونه های لارنژیت، آنتی بیوتیک ها به خوبی عمل نمی کنند، زیرا علت بیماری معمولا ویروسی است. اما اگر به عفونت ویروسی مبتلا شده باشید، پزشک آنتی بیوتیک تجویز خواهد کرد. 
•    کورتیکواستروئیدها: گاهی اوقات کورتیکواستروئیدها می توانند به کاهش التهاب تارهای صوتی کمک کنند. به هرحال این درمان تنها زمانی استفاده می شود که نیاز فوری به درمان لارنژیت باشد – به عنوان مثال وقتی زمانی که لازم است آواز بخوانید یا لازم است سخنرانی یا ارائه شفاهی داشته باشید، یا در برخی موارد هنگامی که یک کودک نوپا دچار مشکل لارنژیت می شود. 

برخی روش های خود درمانی و درمان های خانگی باعث بهبود علائم لارنژیت و کاهش خشونت صدا می شوند، از جمله:
•    تنفس در هوای مرطوب: استفاده از دستگاه های تولید کننده بخار در خانه و محل کار به مرطوب نگاه داشتن هوا کمک می کند. استنشاق هوا از یک کاسه آب داغ یا حمام داغ نیز موثر خواهد بود. 
•    استراحت دادن به تارهای صوتی تا حد امکان: در این شرایط بهتر است برای مدتی از صحبت کردن و یا آواز خواندن اجتناب کنید. اگر قرار است در گروه های بزرگ صحبت کنید بهتر است از بلندگو و میکروفون استفاده کنید. 
•    برای جلوگیری از کم آبی بدن مقدار زیادی مایعات بنوشید (از نوشیدن الکل و کافئین اجتناب کنید). 
•    مرطوب کردن گلو: سعی کنید با مکیدن قرص، غرغره کردن آب نمک و یا جویدن آدامس گلوی خود را مرطوب نگاه دارید. 
•    اجتناب از ضد احتقان ها: این داروها باعث خشک شدن گلو می شوند. 
•    اجتناب از زمزمه: این حالت فشار بیشتری از صحبت کردن طبیعی به تارهای صوتی اعمال می کند. 

در مورد داروهای جایگزین مناسب این بیماری با پزشک خود مشورت کنید. 

برای پیشگیری از خشکی یا تحریک شدن تارهای صوتی اقدامات زیر را انجام دهید:
•    اجتناب از سیگار کشیدن و دود سیگار: سیگار باعث خشک شدن گلو و تحریک تارهای صوتی می شود. 
•    اجتناب از الکل و کافئین: این موارد باعث کم شدن آب بدن می شوند. 
•    نوشیدن آب فراوان: مایعات باعث می شوند مخاط گلو رقیق تر شود. 
•    اجتناب از خوردن غذاهای پر از ادویه: غذاهای حاوی ادویه باعث می شوند اسید معده به سمت حلق یا نای حرکت کند یا باعث بروز ریفلاکس اسید معده GERD می شود. 
•    غلات، میوه ها و سبزیجات را در رژیم غذایی خود بیشتر کنید. این مواد غذایی حاوی ویتامین های E، C و A هستند و به حفظ سلامت غشاهای مخاطی گلو می کنند. 
•    از صاف کردن گلو اجتناب کنید: این امر آسیب بیشتری به تارهای صوتی می زند زیرا باعث ارتعاش شدیدتر آنها شده و التهاب را نیز تشدید می کند. صاف کردن گلو باعث می شود گلو بیشتر تحریک شده و نیاز به تکرار این عمل را در فرد به وجود آورد. 
•    از بروز موقعیت هایی که باعث بروز عفونت می شوند، اجتناب کنید: مرتب دست های خود را بشویید و از برقراری تماس با افراد بیمار و مبتلا به عفونت، مانند سرماخوردگی، اجتناب کنید. 

در مورد همراهی با بیماران مبلا به لارنژیت با پزشک خود مشورت کنید.