مننژیوم

مننژیوم توموری است که در مننژ بروز می کند – مننژ غشاء مغز و نخاع را احاطه می کند. بیشتر مننژیوم ها غیرسرطانی (خوش خیم) هستند، گرچه به ندرت مننژیوم شکل سرطانی (بدخیم) به خود می گیرد. برخی مننژیوم ها به عنوان مننژیوم معمولی در نظر گرفته می شوند، به این معنا که نه خوش خیم و نه بدخیم هستند بلکه چیزی بین این دو می باشند. 
مننژیوم بیشتر در بین زنان مسن اتفاق می افتد. با این حال مردان نیز ممکن است به مننژیوم مبتلا شوند و همچنین این بیماری در هر سنی، از جمله کودکی، نیز رخ می دهد. مننژیوم همیشه به درمان فوری نیاز ندارد. مننژیومی که دارای علائم قابل توجهی نیست، در طول زمان کنترل می شود. 

نشانه های مننژیوم معمولا به تدریج شروع می شوند و ممکن است در ابتدا نامحسوس باشند. بسته به محل بروز تومور علائم و نشانه های این بیماری متفاوت می باشند و عبارتند از: 
•    تغییر در بینایی، از جمله تاری دید و دو بینی 
•    سردردهایی که به مرور زمان بدتر می شوند. 
•    از دست دادن شنوایی
•    از دست دادن حافظه 
•    از دست دادن حس بویایی
•    تشنج
•    ضعف در دست ها و پاها 

بیشتر نشانه های مننژیوم به طور آهسته ظاهر می شوند، اما گاهی مننژیوم نیاز به درمان فوری دارد. در صورت مشاهده هر یک از موارد زیر به مراقبت های فوری نیاز خواهید داشت: 
•    بروز تشنج ناگهانی
•    تغییرات ناگهانی در بینایی و حافظه 
اگر هر یک از این علائم به طور مداوم ادامه پیدا کرده و نگران کننده شدند، مانند سردرد پیشرونده، به پزشک مراجعه کنید. 

علت بروز بیماری مننژیوم مشخص نیست. پزشکان می دانند که عاملی باعث تغییر برخی سلول ها در مننژ می شود – مننژ غشائی است که به شکل یک محافظ اطراف مغز و نخاع را می گیرد. این تغییرات مننژ را از حالت کنترل خارج کرده و منجر به تومور مننژیوم می شود. اما اینکه این مشکل ژنتیکی است یا مشکلات محیطی منجر به بروز آن می شوند یا هورمون ها ناشناخته باقی مانده است. 

عوامل تشدید کننده مننژیوم عبارتند از: 
•    پرتودرمانی: پرتو درمانی به سر خطر بروز مننژیوم را افزایش می دهد. 
•    هورمون های زنانه: مننژیوم بیشتر در بین خانم ها رایج است که باعث شده پزشک ها تصور کنند یکی از عوامل بروز بیماری هورمون های زنانه است. 
•    اختلال ارثی در سیستم عصبی: اختلال کمیاب نورو فیبروماتوز نوع 2 خطر مننژیوم و دیگر تومورهای مغزی را افزایش می دهد. 

مننژیوم و درمان آن که معمولا پرتو درمانی و جراحی می باشد، منجر به پیامدهای طولانی مدت می شود، از جمله: 
•    مشکل در تمرکز
•    از دست دادن حافظه 
•    تغییرات شخصیتی
•    تشنج 
پزشک می تواند برخی از این پیامدها را درمان کرده و به شما کمک ند تا با برخی از این پیامدها مقابله کنید. 

در این شرایط به متخصص اختلالات مغز ( متخصص مغز و اعصاب یا جراح مغز و اعصاب) مراجعه می کنید. در ادامه اطلاعاتی ارائه می شوند که به شما کمک می کنند تا خود را برای این ملاقات آماده کنید. 
آنچه می توانید انجام دهید
•    آگاهی در مورد محدودیت های قبل از ملاقات: زمان ملاقات با پزشک، در مورد محدودیت های لازم، مانند رژیم غذایی خاص، اطلاعات کافی کسب کنید. به عنوان مثال، برای سونوگرافی یا اکوکاردیوگرام لازم است مدتی قبل از انجام آزمایش از خوردن پرهیز کنید. 
•    نوشتن هر گونه علائمی که مشاهده می کنید: هر گونه نشانه ای را که مشاهده می کنید، از جمله نشانه هایی که بی ارتباط به بیماری آنوریسم به نظر می رسند، را یادداشت کنید. 
•    تمام اطلاعات شخصی مهم را یادداشت کنید، از جمله سابقه خانوادگی از بیماری قلبی و یا آنوریسم. 
•    لیستی از تمام داروهایی که مصرف می کنید، تهیه کنید، از جمله ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید. 
•    یکی از دوستان یا اعضای خانواده خود را همراه ببرید؛ گاهی به خاطر سپردن تمام اطلاعات ارائه شده توسط پزشک کار سختی است، اگر شخص دیگری همراه بیمار باشد، راحت تر می توان این اطلاعات را به خاطر سپرد. 
•    سوالات خود را قبل از ملاقات یادداشت کنید. 
آماده کردن سوالات به شما کمک می کند تا از زمان ملاقات با پزشک نهایت استفاده را ببرید. سوالات مهم مربوط به بیماری مننژیوم عبارتند از: 
•    آیا مننژیوم من از نوع سرطانی است؟ 
•    بزرگی مننژیوم من چه اندازه است؟ 
•    آیا این مننژیوم در حال بزرگ شدن است؟ سرعت رشد آن چقدر است؟ 
•    چه روش های درمانی پیشنهاد می کنید؟ 
•    آیا باید درمان را از اکنون شروع کنم یا لازم است منتظر بمانم؟ 
•    پیامدهای مربوط به هر روش درمانی چیست؟
•    آیا این بیماری دارای پیامد بلند مدتی است که لازم باشد آن را بشناسم؟ 
•    آیا لازم است نظر دیگر پزشکان را بپرسم؟
•    آیا جزوه یا کتابی برای مطالعه در رابطه با این بیماری وجود دارد؟ شما چه وب سایتی را معرفی می کنید؟ 
•    آیا لازم است هم اکنون برای درمان خود تصمیم بگیرم؟ چقدر لازم است منتظر بمانم؟ 
اگر سوال دیگری نیز در ذهن دارید، حتما از پزشک خود بپرسید. 

مننژیوم از طریق آزمایشات تصویری قابل کشف می باشد. این آزمایش ها عبارتند از: 
•    سی تی اسکن: این روش با استفاده از اشعه های X تصاویر مقطعی از مغز و سر ایجاد می کند. این تصاویر به وسیله یک کامپیوتر با یکدیگر ترکیب شده و یک تصویر کامل ایجاد می کنند. گاهی یک ماده رنگی که دارای ید می باشد، مورد استفاده قرار می گیرد تا تصویر تقویت شود. 
•    تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): در این روش امواج مغناطیسی و رادیویی مورد استفاده قرار می گیرند تا تصاویر مقطعی از ساختارهای درون مغز ایجاد کنند. اسکن MRI یک تصویر دقیق تر از مغز و مننژیوم ارائه می دهد. 

درمان مننژیوم به عوامل زیادی بستگی دارد، از جمله اندازه مننژیوم، موقعیت و وخامت آن. پزشک نیز تمام شرایط شما را در نظر می گیرد. 

منتظر ماندن و مشاهده درمان 
برای تمام مبتلایان به مننژیوم درمان فوری لازم نیست. یک مننژیوم کوچک که رشد آهسته ای دارد و با علائم خاصی همراه نیست، ممکن است به درمان نیاز نداشته باشد. 
اگر پزشک مشخص کند که مننژیوم در حال رشد است و باید درمان شود، گزینه های درمانی زیادی وجود دارد: 
جراحی
اگر مننژیوم با علائم همراه باشد یا نشانه هایی حاکی از رشد مننژیوم مشاهده شوند، احتمالا پزشک جراحی را توصیه خواهد کرد. جراح سعی می کند مننژیوم را به طور کامل بردارد. اما مننژیوم ممکن است در مجاورت سازه های ظریفی از مغز یا نخاع قرار گیرد، به همین دلیل برطرف کردن کامل آن همیشه ممکن نیست. در این موارد جراح تا جایی که بتواند مننژیوم را برمی دارد. 
نوع درمان های مورد نیاز پس از جراحی به عوامل زیادی وابسته می باشد، از جمله: 
•    اگر هیچ بخشی از تومور باقی نماند، درمان خاصی نیاز نخواهد بود. با این حال لازم است اسکن های دوره ای انجام شوند. 
•    اگر تومور خوش خیم باشد و تنها بخش کوچکی از آن باقی مانده باشد، پزشک اسکن های دوره ای را توصیه خواهد کرد. در برخی موارد بخشی از تومورهای باقی مانده با شکلی از پرتو درمانی به نام جراحی تشعشعی استریوتاکتیک، درمان می شود. 
•    اگر تومور معمولی یا بدخیم باشد، فرد به پرتو درمانی نیاز خواهد داشت. 
جراحی ممکن است با خطراتی همراه باشد، مانند عفونت و خونریزی. خطرات خاص مربوط به جراحی به محل قرار گرفتن مننژیوم بستگی دارد. به عنوان مثال مننژیوم که در اطراف عصب بینایی رخ دهد، منجر به از دست دادن بینایی خواهد شد. در رابطه با خطرات مربوط به جراحی با پزشک خود مشورت کنید. 
پرتو درمانی 
اگر مننژیوم به طور کامل برداشته نشود، پزشک پس از جراحی پرتو درمانی را پیشنهاد خواهد داد. هدف از پرتو درمانی از بین بردن سلول های باقی مانده از مننژیوم و کاهش خطر بروز مجدد مننژیوم می باشد. در پرتو درمانی با استفاده از یک دستگاه بزرگ و ایجاد پرتوهای انرژی پر قدرت، سلول های تومور هدف قرار داده می شوند و از بین می روند. 
پیشرفت در پرتو درمانی قدرت پرتوها را افزایش داده و خطر پرتوها را برای سلول های سالم کاهش داده است. خدمات پرتو درمانی پیشرفته عبارتند از: پرتو درمانی با استریوتاکتیک تقطیع (SRT) و پرتو درمانی با شدت متغیر (IMRI). پروتومن تابش پرتو ممکن است یک گزینه باشد، اما اینکه آیا این روش بهتر از پرتو استاندارد است یا خیر هنوز مشخص نشده است. 
رادیو جراحی
رادیو جراحی نوعی درمان با اشعه است که چندین پرتو قدرتمند در یک نقطه دقیق هدفی را در نظر می گیرند. برخلاف آن آن، رادیو جراحی با برش یا جراحی همراه نیست. این روش گزینه مناسبی برای افرادی است که مننژیوم با عمل جراحی معمولی برطرف نمی شود یا مننژیوم هایی که علیرغم درمان باز هم بروز می کنند. 
تابش مقطعی
برای تومورهای خیلی بزرگ یا تومورهایی که در بخش هایی از مغز قرار گرفته اند که تحمل تابش پرتوهای قوی و رادیو جراحی را ندارد، تابش مقطعی گزینه مناسبی است – در صورت قرار گرفتن تومور در نزدیک عصب بینایی نمی توان از پرتوهای خیلی قوی استفاده کرد. در این روش پرتو در قطعات کوچک و به مرور زمان از دستگاه خارج می شود. به عنوان مثال یک جلسه پرتو درمانی که در یک روز انجام می شود، در این روش 30 روز طول می کشد. 
دارو 
برای افراد مبتلا به مننژیوم که به جراحی پاسخ نمی دهند یا کسانی که مجددا دچار مننژیوم شده اند، پزشکان در حال بررسی روش های درمانی دیگری هستند. متاسفانه شیمی درمانی موثر واقع نشده است، اما برخی داروها مانند هیدروکسی اوره (Droxia, Hydrea)، گاهی مورد استفاده قرار می گیرند. داروهای دیگری نیز مورد آزمایش قرار گرفته اند، مانند داروهایی که از آزاد شدن هورمون های رشد دهنده این تومورها جلوگیری می کنند. جدیدترین داروهایی که مانع مسدود شدن رگ های خونی به وسیله مننژیوم می شوند (مهار کننده های رگزایی)، موثر واقع شده اند. به هرحال در این زمینه مطالعه بیشتری لازم است. 

داروها و روش های درمانی جایگزین به درمان مننژیوم کمک نمی کنند، اما باعث تسکین عوارض مربوط به درمان می شوند و همچنین به مقابله با استرس ناشی از بیماری کمک می کنند. 

داروهای جایگزین موثر عبارتند از: 
•    طب سوزنی
•    هیپنوتیزم
•    ماساژ
•    مدیتیشن
•    موسیقی درمانی 
•    تمریناتی برای شل کردن عضلات 
در مورد هر یک از این روش ها با پزشک خود مشورت کنید. 

تشخیص مننژیوم باعث ناراحتی و گوشه گیری فرد می شود. ابتلا به مننژیوم باعث تحول در زندگی می شود و فرد باید برای درمان های مختلف و حتی جراحی آماده شود. برای مقابله با مشکلات ناشی از آن نکات زیر را مورد توجه قرار دهید: 
•    اطلاعات خود را نسبت به مننژیوم بالا برید. در رابطه با این مسئله با پزشک خود مشورت کنید. به مطالعه کتاب های پزشکی یا سابت های معتبر پزشکی بپردازید. 
سوالات خود را بنویسید و خود را برای ملاقات های بعدی آماده کنید. هر چه بیشتر در مورد شرایط خود بدانید، بهتر می توانید در مورد درمان خود تصمیم بگیرید. 
•    داشتن حامی: حمایت دوستان و خانواده می تواند ارزشمند باشد. فرد بیمار گاهی تمایل دارد در مورد مشکلات و عواطف خود صحبت کند. مشاور و روانشناس نیز موثر خواهند بود. 
دیگر مبتلایان به مننژیوم نیز می توانند راه کارهای منحصر به فردی ارائه دهند، زیرا این افراد کاملا شرایط شما را درک می کنند. 
•    مراقب سلامت جسمی خود باشید. در دوران بیماری مراقب سلامت خود باشید، رژیم غذایی مناسب و سرشار از میوه و سبزیجات را انتخاب کنید و روزانه به اندازه کافی ورزش کنید. همچنین به اندازه کافی بخوابید و استراحت کنید. 
اضطراب را در زندگی خود کاهش دهید و بر روی مسائل مهم تمرکز کنید. کاهش اضطراب پس از جراحی به بهبود سریعتر کمک می کند.