راه رفتن روی پنجه در کودکان

راه رفتن بر روی پنجه تقریبا در کودکانی که به تازگی راه رفتن آموخته اند رایج است. بیشتر کودکان در حال راه رفتن بر روی پنجه بزرگ می شوند. کودکانی که بعد از از سالهای نوپایی به راه رفتن بر روی پنجه ادامه می دهند معمولا از روی عادت این کار را انجام می دهند. تا زمانی که کودک به طور طبیعی رشد می کند، راه رفتن بر روی پنجه پا دلیلی برای نگرانی نیست.
راه رفتن بر روی پنجه گاهی اوقات نتیجه ی فلج مغزی، پلاسیدگی(سوء تغذیه) عضلانی یا دیگر بیماری های عمومی اعصاب و ماهیچه می باشد. کودکانی که اوتیسم دارند همچنین ممکن است بر روی پنجه راه بروند، اما ممکن هم هست که این مشکل را نداشته باشند.
 

علائم مشخصه ی آن راه رفتن فرد بر روی نوک پنجه است.

چنانچه کودک پس از دو سالگی همچنان بر روی پنجه راه می رود در مورد آن با پزشک مشورت نمایید. اگر راه رفتن بر پنجه به همراه سفتی عضلات پا، خشکی تاندون آشیل یا فقدان هماهنگی عضلانی باشد، هرچه سریعتر به ملاقات پزشک بروید.

عموما راه رفتن بر روی پنجه یک عادت است در زمانی که کودک راه رفتن را می آموزد ایجاد می شود. در موارد کمی راه رفتن بر روی پنجه ناشی از وضعیتی نهان است از جمله:
•    کوتاهی تاندون آشیل. این تاندون عضلات ساق پا را به پشت استخوان پاشنه متصل می کند. چنانچه تادون بسیار کوتان باشد می تواند مانع رسیدن پاشنه به زمین شود. 
•    فلج مغزی. راه رفتن بر روی پنجه می تواند ناشی از فلج مغزی باشد- یک بیماری حرکتی، کشسانی عضلانی یا طرز ایستادن باشد که ناشی از آسیب یا رشد غیر طبیعی برخی بخش های مغز نارس باشد که عملکرد عضلات را کنترل می نماید.
•    پلاسیدگی(سوءتغذیه) عضلانی. راه رفتن بر روی پنجه گاهی اوقات حین پلاسیدگی عضلانی اتفاق می افتد، یک بیماری ژنتیکی که در ان فیبرهای عضله به شکل غیر معمولی نسبت به آسیب حساس هستند و در طول زمان ضعیف می شوند. این تشخیص زمانی که کودک از ابتدا به طور طبیعی، پیش از شروع حرکت بر روی پنجه، راه برود محتمل تر است.
•    اوتیسم. راه رفتن بر روی پنجه همچنین به اوتیسم مرتبط است، زنجیره ای از بیماری ها که توانایی ارتباط با دیگران را در کودک تحت تاثیر قرار می دهد.

راه رفتن بر روی پنجه از روی عادت گاهی اوقات در خانواده ها سابقه دارد.

راه رفتن مداوم بر روی پنجه ممکن است خطر افتادن کودک را تشدید نماید. همچنین در صورتی که کودک متفاوت از دیگران جلوه کند، می تواند موجب شرمزدگی اجتماعی.

ابتدا به پزشک عمومی یا خانوادگی مراجعه نمایید. او ممکن است شما را به یک متخصص اعصاب یا اورتوپد ارجاع دهد.
چه کاری می توان انجام داد
پیش از جلسه بهتر است سوالاتتان از پزشک را یادداشت نمایید. از جمله:
•    علت راه رفتن روی پنجه در فرزندم چیست؟
•    آیا به آزمایش نیازی هست؟ چه آزمایشاتی؟
•    برای این مشکل چه درمان هایی پیشنهاد می شوند.

انتظاراتی که می توان از پزشک داشت
پزشک ممکن است سوالاتی از قبیل زیر را از شما بپرسد:
•    فرزندتان مشکل سلامت دیگری هم دارد؟
•    آیا سابقه ی خانوادگی اوتیسم یا پلاسیدگی عضلانی دارید؟
•    آیا کودک نارس متولد شده است؟
•    آیا کودک قبلا بر روی کف پا راه می رفت و به تازگی راه رفتن روی پنجه را آغاز کرده است؟
•    اگر از کودک بخواهید می تواند بر روی پاشنه راه برود؟
•    آیا کودک از تماس چشمی خودداری می کند یا رفتار های مکرر مانند جنبیدن یا چرخیدن از خود نشان می دهد؟

راه رفتن روی پنجه می تواند طی آزمایش فیزیکی مشاهده شود. در برخی موارد پزشک ممکن است گام برداشتن عمیق را تحلیل کند یا یک آزمایش شناخته شده به نام الکترومایوگرافی(EMG) انجام دهد. در حین الکترومایوگرافی یک سوزن باریک با الکترود درون عضله ی پا می رود. الکترود فعالیت الکتریکی در عصب آسیب دیده یا عضله را اندازه گیری می کند.
 چنانچه پزشک به وجود وضعیتی مانند فلج مغزی یا اوتیسم مشکوک شود ممکن است دستور آزمایش عصب شناسی(نورولوژیکال) یا آزمایش تاخیر در رشد دهد.
 

چنانچه کودک از روی عادت بر روی پنجه راه می رود به درمان احتیاجی نیست. او ممکن است این عادت را گسترش دهد. پزشک ممکن است به سادگی گام برداشتن کودک را طی جلسات منظم تحت نظر بگیرد. چنانچه یک وضعیت جسمانی موجب راه رفتن بر روی پنجه باشد گزینه های درمانی عبارتند از:
•    درمان فیزیکی. کشش آرام عضلات پا و مچ ممکن است به گام برداشتن صحیح کودک کمک کند.
•    استخوان بند پا. گاهی اوقات استخوان بند می توناد به گام برداشتن طبیعی کمک نماید.
•    گچ گیری. اگر درمان فیزیکی و استخوان بند کمکی نکرد پزشک ممکن است امتحان کردن تعدای گچ پا را توصیه نماد تا توانایی آوردن انگشتان تا قلم پا را بهبود بخشد. 
•    جراحی. چنانچه درمان های محافظه کارانه جواب نداد پزشک ممکن است برای بلند تر کردن عضلات یا تاندون های پشت ساق پا جراحی را پیشنهاد نماید.
اگر راه رفتن روی پنجه مربوط به فلج مغزی، اوتیسم یا دیگر مشکلات باشد درمان بر روی وضعیته های نهانی ترمرکز خواهد کرد.