افراد باهوش باید ممنون مادرانشان باشند؛ زیرا بر اساس تحقیقات صورت گرفته، مادران آنها مسئول انتقال ژن هوش هستند. بنابراین، پرونده کلیشه ای برتری جنسیت مردان که قرن هاست پابرجاست برای همیشه بسته میشود.
این ایده از اساس بعنوان "ژن های مشروط" شناخته میشود که بسته به منشاء آنها، رفتار متفاوتی از خود نشان میدهند. در واقع، این ژن ها دارای نوعی علامت بیوشیمیایی هستند که اجازه ردیابی منشاء را میدهد و حتی نشان میدهد که ژن ها داخل سلول فرزند فعال هستند یا خیر. جالب است بدانید که برخی از این ژن های متاثر تنها در شرایطی عمل میکنند که از جانب مادر آمده باشند. در صورتیکه ژن ها از پدر به ارث برده شوند، غیرفعال میشوند. بدیهی است سایر ژن ها معکوس عمل میکنند و تنها در شرایطی فعالند که از سمت پدر به ارث رسیده باشند.
ژن های مادر مستقیما به قشر مغز و ژن های پدر به سیستم لیمبیک (سامانه عصبی احساسی) میروند.
همه ما بر این امر واقفیم که هوش، یک مورد ارثی است؛ اما تا همین چند سال پیش تصور میشد که بخش اعظمی از هوش وابسته به پدر و همچنین مادر است. اما چندین مطالعه بیانگر اینست که کودکان بیشتر هوش خود را از سمت مادر به ارث میبرند و این بدان علت است که ژن های هوش در کروموزوم X واقع شده اند.
اولین تحقیقات در این زمینه در سال 1984 در دانشگاه کمبریج انجام شد. در این تحقیق، تکامل مشترک مغز و شایسته سازی ژنوم مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و این نتیجه اتخاذ شد که ژن های مادر بیشترین مشارکت را در رشد و گسترش مراکز فکری در مغز دارند.
در طول این تحقیق، محققان نطفه هایی را از موش های صحرایی خاصی تهیه کردند که تنها دارای ژن های مادر یا پدر هستند. اما هنگامیکه زمان انتقال آنها به رحم یک موش بالغ فرا میرسید، نطفه میمرد. بنابراین این موضوع کشف شد که ژن های مشروطی وجود دارند که تنها زمانیکه از مادر به ارث میرسند، فعال میشوند و وجود این ژن های مشروط برای رشد مناسب نطفه بسیار حیاتی هستند. در مقابل، میراث ژنتیکی از سمت پدر برای رشد بافتی که جفت را تشکیل میدهد، لازم و ضروریست.
در آن زمان، محققان این فرضیه را مطرح کردند که اگر این ژن ها برای رشد نطفه ضروری هستند، این احتمال نیز وجود دارد که نقش عمده ای را در زندگی انسان ها و حیوانات ایفا کنند و شاید بتوانند حتی در برخی عملکردهای مغز نیز تاثیرگذار باشند. اما مشکل این بود که چطور این ایده را اثبات کنند؛ زیرا نطفه هایی که تنها ژن های یک والد را داشتند، به سرعت میمردند.
سپس محققان راه حلی یافتند. آنها کشف کردند که در صورتیکه سلول های طبیعی نطفه حفظ شوند و مابقی دستکاری شوند، نطفه میتواند زنده بماند. بدین ترتیب آنها چندین موش آزمایشگاهی را از روش اصلاح ژنتیکی بوجود آوردند که بطور شگفت آوری به روش معمول رشد و تکامل نیافتند.
موش هایی که یک دوز اضافی از ژن های مادر را دارا بودند، سر و مغزی بزرگتر و بدنی کوچکتر از حد معمول داشتند. در مقابل، آنهایی که یک دوز اضافی از ژن های پدر را دارا بودند، مغزی کوچکتر و بدنی بزرگتر داشتند.
محققان با تجزیه و تحلیل عمیق این تفاوت ها، سلول هایی را شناسایی کردند که تنها حاوی ژن های مادر یا پدر در شش بخش مختلف مغز بوده و مسئول کنترل عملکردهای شناختی (از خوردن غذا گرفته تا حافظه) هستند.
در روزهای نخست رشد نطفه عملا هیچ سلولی در هیچ کجای مغز دیده نمیشد، اما زمانیکه نطفه به مرز بالغ شدن میرسید و رشد میکرد، سلول هایی که حاوی ژن های پدر بودند در برخی نواحی احساسی مغز تجمع میکردند: هیپوتالاموس، آمیگدال، ناحیه پری اپتیک و سپتوم. این نواحی، بخشی از سیستم لیمبیک محسوب میشوند که مسئول تضمین بقای ماست و توابعی مانند جنسیت، عادات غذایی و خشونت را در بر دارد. با این حال، محققان هنوز هیچ سلول پدری را در قشر مغز نیافته اند که منجربه پیشرفت در عملکرهایی مانند هوش، تفکر، زبان و برنامه ریزی شود.
