اختلال پسیکوتیک چیست؟
اختلال پسیکوتیک یک بیماری روانی است که باعث بروز افکار و ادراک غیرطبیعی و غیرمنطقی می شود. بیماری های روانی توانایی فرد برای فکر کردن را تغییر می دهند و بر روی قضاوت درست، پاسخ های عاطفی، برقراری رابطه به طور موثر و رفتار فرد تاثیر می گذارند. این افراد با واقعیت کنار نمی آیند و اغلب قادر به پاسخگویی به خواسته های عادی روزانه نیستند.
مشخص ترین نشانه اختلال سایکوتیک توهم و هذیان می باشد. توهم در واقع درک چیزهایی است که وجود ندارند، مانند شنیدن صداها یا دیدن چیزهایی که وجود ندارند و یا احساس چیزی بر روی پوست. هذیان عبارت است از باورهای غلطی که فرد، حتی با رویارویی با واقعیت، رها نمی کند. اسکیزوفرنی مثالی از یک اختلال سایکوتیک می باشد.
اختلال پسیکوتیک مشترک چیست؟
اختلال پسیکوتیک مشترک یا اختلال روانپریشی مشترک در واقع نوعی بیماری کمیاب است که در آن یک فرد سالم (فرد ثانویه) دارای توهمات یک فرد مبتلا به اختلالات پسیکوتیک (فرد اولیه) ، مانند اسکیزوفرنی، می باشد. به عنوان مثال یک فرد مبتلا به اختلالات پسیکوتیک معتقد است که افرادی ناشناس در حال تعقیب و جاسوسی وی هستند. فرد مبتلا به اختلال پسیکوتیک مشترک نیز این توهمات را باور می کند و معتقد است افرادی در حال تعقیب آنها هستند. این هذیان ها و توهمات در فرد ثانویه معمولا با جدا کردن وی از فرد بیمار اصلی برطرف می شوند. گذشته از توهمات، افکار و رفتار فرد ثانویه معمولا نسبتا طبیعی است.
اختلال پسیکوتیک مشترک تنها در صورت ارتباط طولانی مدت با فرد بیمار رخ می دهد، در صورتی که فرد بیمار دارای تسلط به فرد سالم باشد.
نشانه های اختلال پسیکوتیک مشترک
فرد مبتلا به اختلال پسیکوتیک مشترک دچار هذیان هایی می شود که مشابه هذیان های فرد اولیه، یعنی فرد مبتلا به اختلال پسیکوتیک، می باشند.
علت بروز اختلال پسیکوتیک مشترک شناخته شده نیست، با این حال اعتقاد بر این است که اضطراب و فشارهای اجتماعی نقش مهمی در بروز این بیماری ایفا می کنند.
