با بیماری کلستریدیوم دیفیسیل بیشتر آشنا شوید( بخش اول)

هر ساله، بیش از نیم میلیون نفر دچار کلستریدیوم دیفیسیل می شوند، و در سال های اخیر، عفونت کلستریدیوم دیفیسیل  مکرر و  شدید  شده و درمان آن نیز دشوار شده است . کلستریدیوم دیفیسیل نوعی باکتری است که بهنگام ورود به بدن انسان  نشانه هایی اعم از اسهال و التهاب روده بزرگ را بهمراه دارد . بیماری کلستریدیوم دیفیسیل معمولا بیشتر در افراد سالمندی که در بیمارستان یا در مراکز مراقبت های  پزشکی به مدت  طولانی بستریند ،  دیده می شود و معمولا پس از استفاده از داروهای آنتی بیوتیک رخ می دهد. مطالعات اخیر نیز نشان میدهد میزان عفونت کلستریدیوم دیفیسیل در میان افراد  جوان و سالم و کسانیکه سابقه استفاده از آنتی بیوتیک  را نداشته اند ،در حال افزایش است . 

علائم  کلستریدیوم دیفیسیل
برخی از افراد دارای باکتری کلستریدیوم دیفیسیل در روده خود می باشند اما هرگز مریض نمیشوند .بیماری  کلستریدیوم دیفیسیل معمولا  در عرض چند ماه پس ازاستفاده ی  یک دوره آنتی بیوتیک ایجاد می شود.

علائم شایع خفیف تا متوسط ​​عفونت کلستریدیوم دیفیسیل عبارتند از:

• اسهال آبکی که سه مرتبه یا بیشتر در روز اتفاق بیافتد و به مدت دو روز یا بیشتر ادامه داشته باشد 
• درد و حساسیت شکمی خفیف 

در موارد شدید، بدن این بیماران کم آب شده  و ممکن است  نیاز به بستری شدن در بیمارستان باشد. کلستریدیوم دیفیسیل باعث می شود که روده بزرگ ملتهب (کولیت) و گاهی اوقات ممکن است تکه ای از بافت اولیه  خونریزی و یا تولید چرک (کولیت کاذب)  کند. 

علائم و نشانه های عفونت شدید عبارتند از:

• اسهال آبکی 10 تا 15 بار در روز
• درد عضلات شکمی ، که ممکن است شدید باشد
• تب
• خون یا چرک در مدفوع
• تهوع
• کم شدن آب بدن
• از دست دادن اشتها
• کاهش وزن
• برآمدگی شکم 
• نارسایی کلیه
• افزایش تعداد گلبولهای سفید خون

علل کلستریدیوم دیفیسیل
باکتری کلستریدیوم دیفیسیل در سراسر محیط یافت می شود ؛  در خاک، هوا، آب، مدفوع حیوان و انسان ، محصولات غذایی، مانند گوشت . تعداد کمی از افراد سالم به طور طبیعی این باکتری  را در روده بزرگ خود  دارند و هرگز مریض  نمیشوند .

باکتری کلستریدیوم دیفیسیل وارد مدفوع می شود و به غذا، سطوح و اشیایی که افراد دست هایشان را به آن می زنند آلوده می شود . این باکتری هاگ تولید میکند که می تواند در یک اتاق برای هفته ها یا ماه باقی بماند. اگر شما یک سطح آلوده با کلستریدیوم دیفیسیل را لمس کنید،  ممکن است  ندانسته باکتری  را بخورید .

روده به خودی خود شامل میلیون ها باکتری ها می باشد، که بسیاری از آنها به محافظت از بدن و به مقابله با عفونتها میپردازند . اما هنگامی که شما برای درمان عفونت از یک آنتی بیوتیک  استفاده می کنید، این دارو می تواند برخی از باکتری های نرمال و مفید را از بین ببرد. بدون باکتری های سالم ، کلستریدیوم دیفیسیل می تواند به سرعت و خارج از کنترل رشد کند. آنتی بیوتیک ها یی که اغلب به عفونت کلستریدیوم دیفیسیل منجر میشوند عبارتند از: فلوروکینولون، سفالوسپورین، کلیندامایسین و پنی سیلین.

عوارض عفونت کلستریدیوم دیفیسیل  عبارتند از:

کم شدن آب بدن:

اسهال شدید می تواند به از دست دادن قابل توجهی از مایعات و الکترولیت ها منجر شود. این باعث می شود  عملکرد طبیعی بدن دشوار شده و همچنین می تواند فشار خون را بالا  ببرد .

نارسایی کلیه:

در برخی از موارد، کم آبی بدن می تواند به سرعت رخ دهد و عملکرد کلیه (نارسایی کلیه) را تحت تاثیر قرار دهد  .

مگاکولون سمی :

در این وضعیت، روده بزرگ  قادر به دفع گاز و مدفوع نمی باشد، و باعث تورم (مگاکولون) میشود. در صورت عدم درمان، روده بزرگ پاره میشود، باکتری ها از روده بزرگ وارد حفره شکم می شوند. پارگی روده بزرگ  نیاز به جراحی اورژانسی دارد و گرنه کشنده است.

سوراخی بزرگ در روده (پرفوراسیون روده):

این عارضه اغلب نادر است و نتایج حاصله نشان از آسیب جدی به پوشش روده دارد. سوراخ شدن روده باعث می شود  باکتری از روده به داخل حفره شکم نشت کند و منجر به عفونت شدید(پریتونیت) می شود.

مرگ: ​

عفونت کلستریدیوم دیفیسیل خفیف تا متوسط اگر به سرعت درمان نشود ، می تواند سبب پیشرفت نوعی بیماری خطرناک  و درنهایت منجر به مرگ شود .