روش های تشخیص بیماری کلیه چیست؟

تشخیص بیماری مزمن کلیه می تواند شامل موارد زیر است:

•    آزمایش خون شامل شمارش کامل خون (CBC)
•     آزمایش ادرار
•    سطح آلبومین سرم  ناشی از سوء تغذیه، از دست دادن پروتئین درادرار و یا التهاب مزمن
•    پروفایل لیپیدی: خطرافزایش بیماری های قلبی - عروقی دربیماران مبتلا به CKD  بیشتراست.

با انجام آزمایش های زیروجود بیماریهای استخوانی کلیوی را می توان مشخص کرد:
•    کلسیم و فسفات سرم
•    25 هیدروکسی ویتامین D
•    فسفاتازقلیایی
•    سطح طبیعی هورمون پاراتیروئید (PTH) 

در موارد خاص، آزمایش های زیر جهت ارزیابی بیماران مبتلا به CKD تجویزمی شود:
•    سرم و پروتئین ادرارالکتروفورز و زنجیره ای آزاد:  برای بررسی پروتئین مونوکلونال که باعث میلوم متعدد می شود.
•    سطح آنتی بادی ضد هسته (ANA) و سطح آنتی بادی DNA دو رشته ای:   برای بررسی لوپوس اریتماتوی سیستمیک
•    سطح مکمل سرم: تحت تأثیربرخی از گلومرولونفریت ها  
•    سطح آنتی بادی سیتوپلاسمی  ضد نوتروفیلی و الگوی دورهسته ای: یافته های مثبت در تشخیص گرانولوماتوز وگنر مفید هستند.   P-ANCA نیزدر تشخیص پلی آنژییت میکروسکوپی مؤثر است.
•    ضد غشای پایه گلومرولی  : سطح بالای آن نشاندهنده گودپاسچر زمینه ای است
•    هپاتیت B و C، ویروس نقص ایمنی انسان (HIV):  درارتباط با برخی گلومرولونفریت
 
تصویربرداری
 تصویربرداری روشی است که می توان در تشخیص بیماری مزمن کلیه ازآن استفاده کرد و انواع آن عبارتند از:
 

•    سونوگرافی   برای مشاهده هیدرونفروز و یا برای دخالت پشت صفاق با فیبروز، تومور یا آدنوپاتی منتشر، کلیه های کوچک و اکوژن که  درنارسایی پیشرفته کلیوی مشاهده می شود.
•    رتروگرید پیلوگرافی  : درموارد مشکوک به انسداد وهمچنین برای تشخیص سنگ کلیه
•    سی تی اسکن (CT) اسکن:  برای مشاهده توده های کلیوی و کیست همچنین آزمایشی دقیق برای شناخت سنگ های کلیوی می باشد.
•    تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI):  برای بیمارانی که نیاز به  سی تی اسکن دارند اما نمی توانند ماده حاجب دریافت کنند.  همچنین برای تشخیص ترومبوز ورید کلیوی
•    اسکن رادیونوکلئید کلیوی:  برای مشاهده تنگی شریان کلیوی توسط کاپتوپریل همچنین تعیین GFR  کلیوی  

نمونه برداری
بیوپسی از راه پوست کلیه انجام می شود و نشان دهنده اختلال کلیوی و یا پروتئینوری نفروتیک است.  
 
مدیریت و کنترل بیماری
تشخیص زود هنگام و درمان علل زمینه ای و اقدامات پیشگیرانه  در بیماران مبتلا به بیماری مزمن کلیه بسیارمهم است وممکن است بیماری را کاهش داده و یا متوقف کند.  

مراقبت های پزشکی از بیماران مبتلا به بیماری مزمن کلیه شامل موارد زیرمی باشد:
•    به تأخیر انداختن و یا متوقف کردن پیشرفت بیماری مزمن کلیه با درمان بیماری زمینه ای در صورت امکان 
•    تشخیص و درمان نشانه های پاتولوژیک بیماری مزمن کلیه
•    برنامه ریزی به موقع برای درمان بلند مدت جایگزینی کلیه

نشانه های پاتولوژیک بیماری مزمن کلیه  به شرح زیراست:
•    کم خونی: هنگامی که سطح هموگلوبین کمتر از 10 گرم / دسی لیترباشد، درمان با عوامل محرک خونسازی (ESAS)، که شامل آلفا اریتروپوئیتین صناعی و آلفا می باشد تا زمانی که آهن به میزان قابل قبول برسد. 
•    هیپرفسفاتمی: درمان با محدودیت مواد غذایی فسفردار  
•    هیپوکلسمی: درمان با مکمل های کلسیم با یا بدون کلسیتریول
•    هیپرپاراتیروئیدیسم: درمان با کلسیتریول یا ویتامین D آنالوگ یا calcimimetics 
•    ازدیاد حجم: درمان با دیورتیک های لوپ یا تصفیه بیشتر
•    اسیدوز متابولیک: درمان با مصرف مکمل قلیایی خوراکی
•    تظاهرات اورمیک:  درمان طولانی مدت جایگزینی کلیه (همودیالیز، دیالیز صفاقی و یا پیوند کلیه)

موارد ضروری برای جایگزینی کلیه عبارتند از:
•    اسیدوز متابولیک شدید
•    هیپرکالمی
•    پریکاردیت
•    انسفالوپاتی
•    ازدیاد حجم مقاوم
•    اختلال رشد و سوء تغذیه
•    نوروپاتی محیطی
•    علائم مقاوم گوارش
•    در افراد بدون علامت،   GFR of 5-9 mL/min/1.73 m²  بدون درنظرگرفتن علت بیماری مزمن کلیه یا وجود یا عدم وجود بیماری های دیگر

Chronic Kidney Disease