سلام عرض میکنم خدمت شما بزرگواران ....من مرتضی هستم 28 ساله از هفت سال پیش بصورت تدریجی احساس کردم ک نمیتونم روان صحبت کنم و خیلی به مغزم فشار میوردم تا کلمات رو ادا کنم متاسفانه توجه نکردم و اصلا نمیدونستم ممکنه دچار اختلال تکلم شده باشم بخاطر کنکور خیلی تحت فشار عصبی بودم و حرص میخوردم عصبی بودم و این عصبی بودن باعث شده بود ک در گفتار دچار اختلال بشم و هر چقدر بیشتر عصبی میشدم بیشتر در بیان کلمات و جملات با مشکل روبرو میشدم و این کار باعث شد تا منزوی بشم اعتماد بنفسم از بین بره و تنها بشم چون خیلی اطلاعات تو سرم بود ک نمیتونستم براحتی تو جمع صحبت کنم و به دیگران انتقال بدم من که همیشه در سخنوری خیلی مهارت داشتم اینجا دیگه محبور بودم خیلی از کلمات رو در حین صحبت کردن حذف کنم یا کلا خیلی جاها مجبور بودم حرف نزنم به مرور زمان اختلال تکلم زیاد تر شد و من منزوی تر و افسرده تر شدم تا الانم ک افسرده ام و تنها ....مغزم انگار هیچ نروترنسمیتری ترشح نمیکنه چون بشدت بی انگیزه بی انرژی ناامید و ترسو و احساس پوچی و تزلزل و سردرگمی میکنم بشدت از نظر احلاقی و روحی دچار بی ثباتی شدم من سالهاست نخندیدم خنده یادم رفته واقعا این خیلی باید خطرناک باشه گاهی وقتا بی دلیل گریه ام میگیره گاهی وقتا بشدت بدبین و متنفرم از زندگی و انسانها و گاهی هم بشدت عاشق انسانها و زندگی هستم و دلم میخاد به همه مهر بورزم من حتی شدیدا دچار کاهش میل جنسی شدم تمام این مواردی ک عرض کردم بستگی به ناتوانی من در صحبت کردن داره گاهی وقتا خود بخود طوفانی از هورمون های پاداش در مغزم بپا میشه و اختلال تکلمم از بین میره و مثل روز اول روان و زیبا حرف میزنم و به تبع اون تمام دردهام خوب میشه افسرگیم اون لحظه ازبین میره و خیلی خوشحال و خوشبختم ولی پایدار نیست و این حالت زود از بین میره لطفا منو راهنمایی کنید خسته شدم دیگه