سیستیت بینابینی عبارت است از یک نوع التهاب دیواره مثانه ، سیستیت بینابینی علایمی شبیه سیستیت (عفونت باکتریایی مثانه ) دارد، اما کشت ادرار از نظر باکتری در آن منفی است و دادن آنتی بیوتیک معمولاً کمکی نمی کند. سن متوسط شروع سیستیت بینابینیحدود ۴۰ سالگی است ، اما سیستیت بینابینیمی تواند در زنان در تمام سنین بروز کند. علایم از خفیف تا شدید متغیرند. روش شناخته ای شده ای برای پیشگیری از سیستیت بینابینی وجود ندارد.

علایم سیستیت بینابینی

درد و احساس فشار در لگن

تکرر ادرار (گاهی ۸۰-۶۰ بار در روز)

احساس سوزش هنگام ادرار کردن

احساس خالی نشدن کامل مثانه

درد به هنگام مقاربت

گاهی درد در مجرای تناسلی و راست روده

علل سیستیت بینابینی

علت دقیق سیستیت بینابینی ناشناخته است . تحقیقات این طور نشان می دهند که سیستیت بینابینی در واقع یک نوع نشانگان التهاب مثانه است که احتمالاً توسط عفونت باکتریایی ، خودایمنی (پاسخ ایمن به اجزای خودی بدن )، یا موارد آزارنده ایجاد می شود. سیستیت بینابینیاحتمالاً عفونی نیست .

عوامل افزایش دهنده خطر

سابقه حساسیت یا آلرژی به داروها، غذاها، یا سایر مواد؛ تب یونجه یا آسم

آرتریت روماتویید [ یک نوع شایع التهاب مفاصل ]

سابقه درآوردن رحم

درمان سیستیت بینابینی

روش های درمانی موجود هستند که به کمک آنها ممکن است بتوان علایم را کنترل کرد یا به حداقل رساند، اما این روش های درمانی سیستیت بینابینی را معالجه نمی کنند. تحقیقات پزشکی در زمینه تعیین علت سیستیت بینابینی، درمان های سودمندتر و معالجه آن ادامه دارند.

ممکن است در بیماران مختلف درمان های مختلف مؤثر واقع می شود. حتی در یک خانم هم ، یک نوع درمان ممکن است اثر کند ولی بعد تأثیر خود را از دست بدهد. .

اصول کلی

بررسی اولیه تشخیصی عبارتند از آزمایش ادرار و معاینه لگنی . در هر حال باید بیماری هایی که علایم شبیه سیستیت بینابینی را دارند (مثلاً عفونت مثانه ، مشکلات کلیوی ، عفونت های مجرای تناسلی ، آندومتریوز و بیماری های آمیزشی ) رد شوند.

اگر سایر بررسی ها منفی باشند، اغلب توصیه به انجام سیستوسکپی می شود. در این روش از یک وسیله باریک که سر آن منبع نورانی قرار دارد برای دیدن داخل مثانه استفاده می شود. همراه با انجام آن نمونه برداری نیز انجام می گیرد تا احیاناً اگر سرطان مثانه وجود داشته باشد مشخص شود. یک مزیت دیگر سیستوسکپی این است که با انجام آن غالباً علایم تخفیف می یابند. زیرا در سیستوسکپی ، مثانه با آب پر و متسع می شود و ظرفیت آن افزایش می یابد.

برای سیستیت بینابینی راه درمانی قطعاً مؤثر وجود ندارد. انتخاب های درمانی عبارتند از داروهای خوراکی مختلف ، داروهایی که به داخل مثانه وارد می شوند، کارهای مخصوص برای اتساع مثانه ، تغییر در رژیم غذایی ، تمرینات مخصوص مثانه ، و تحریک الکتریکی رشته های عصب از راه پوست

انجام مشاوره ، بازخورد زیستی (بیوفیدبک )، یا هیپنوتیسم یا آرام سازی توسط خود فرد جهت کمک به کنترل استرس ، عصبانیت ، اضطراب و گاهی ، افسردگی همراه با اختلالات درد مزمن توصیه می شود.

روش های جراحی به ندرت مورد استفاده قرار می گیرند .

داروی سیستیت بینابینی

آنتی هیستامین ها، آنتی کولینرژیک ها، داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی ، و داروهای ضدافسردگی همگی موفقیت محدودی در کاهش علایم سیستیت بینابینی دارند.

داروی پنتوزان پلی سولفات سدیم در تخفیف علایم سیستیت بینابینی در بعضی از خانم ها مؤثر بوده است .

دی متیل سولفوکساید یا سایر داروها را می توان مستقیماً به درون مثانه وارد کرد. دی متیل سولفوکساید به مدت ۱۵ دقیقه در مثانه نگاه داشته و سپس تخلیه می شود. این درمان هر دو هفته تکرار می شود، یا تا زمانی که علایم سیستیت بینابینی تخفیف یابند و سپس برحسب نیاز تکرار می شود. مصرف دی متیل سولفوکساید باعث وجود آمدن یک بوی شبیه سیر در پوست و تنفس می شود که تا ۷۲ ساعت ادامه می یابد.

رژیم غذایی سیستیت بینابینی

حذف نوشیدنی های حاوی کافئین ، شیرین کننده های مصنوعی ، غذاهای پرادویه ، مرکبات و کوجه فرنگی از رژیم غذایی ممکن است به تخفیف علایم کمک کند. مصرف الکل بیماری را تشدید می کند.

مصرف رژیم غذایی ساده بدون ادویه در بعضی از بیماران مؤثر است .