بیماری منیر یک اختلال در جریان مایعات گوش داخلی است.
چه چیزی باعث بیماری منیر می شود؟
اگر چه علت بیماری منیر ناشناخته است، احتمالا یک ناهنجاری ، در راه مایع گوش داخلی است. در اغلب موارد تنها یک گوش درگیر میشود، اما در حدود 15٪ ممکن است هر دو گوش در گیر شود. بیماری منیر معمولا بین سنین 20 تا 50 سالگی اتفاق می افتد . این بیماری در مردان و زنان به طور مساوی رخ می دهد . علائم ممکن است بسیار کم، و یا می تواند بسیار شدید باشد ، به خصوص اگرهمراه با حملات سرگیجه شدید و مکرر رخ دهد. بیماری منیر نیز هیدروپس آندولینفاتیک ایدیوپاتیک نامیده می شود.
علائم و نشانه های بیماری منییر چیست؟
علائم و نشانه های بیماری منیر عبارتند از:
سرگیجه دورانی اپیزودیک:
حملات همراه با احساس چرخشی با عدم تعادل ،تهوع، و گاهی استفراغ شروع می شود .سرگیجه معمولا 20 دقیقه تا چهار ساعت یا بیشتر به طول می انجامد. در طول حملات، بیماران بسیار غیر فعال می شوند و خواب آلودگی به سراغشان می آید. این حالت ممکن است چندین روز طول بکشد تا احساس تعادل مجددا باز گردد.
وزوز گوش:
صداهایی مانند غرش، وزوز، همهمه، و یا صدای زنگ در گوش احساس می شود. ممکن است اپیزودیک با یک حمله سرگیجه رخ دهد. معمولا وزوز گوش درست قبل از شروع سرگیجه ظاهر خواهد شد.
از دست دادن شنوایی:
ممکن است دراوایل شروع بیماری متناوب باشد، اما بعد از گذشت چندین وقت ممکن است تبدیل به از دست دادن شنوایی شود . صداهای بلند ممکن است ناراحت کننده به نظر برسد و در گوش آسیب دیده تحریف شود.
سنگینی یا پری گوش:
معمولا این احساس کامل فقط قبل از شروع حمله سرگیجه رخ می دهد.
بیماری منیر چگونه تشخیص داده میشود؟
تشخیص بیماری منیر در درجه اول توسط شرح حال و معاینه فیزیکی انجام می شود. وزوز گوش یا احساس پری گوش (پری شنیداری) نیازبه تشخیص نمودار شنوایی دارد و برای نشان دادن از دست دادن شنوایی و رد کردن اختلالات دیگرمفید می باشد. سنجش شنوایی در طول و یا بلافاصله پس از حمله سرگیجه انجام میشود . با پیشرفت این بیماری از دست دادن شنوایی معمولا بدتر می شود.
سایر آزمایشات مانند پاسخ های بنیادی شنوایی مغز (ABR)، آزمایشات کامپیوتری از اعصاب شنوایی و مسیرهای مغزی، توموگرافی کامپیوتری (سی تی اسکن) و یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) ممکن است برای جلوگیری از تومور یا تعادل عصبی لازم باشد. این تومورها بسیار نادر است، اما آنها می توانند علائمی شبیه به بیماری منیر داشته باشند. ارزیابی کامل عصبی برای ممانعت ازعلل دیگر سرگیجه انجام می شود.
بیماری منیر چگونه درمان می شود؟
- داروها: یک دیورتیک (قرص آب) مانند تریامترن همراه با رژیم غذایی کم نمک، درمان اولیه بیماری منیر است. داروهای ضد سرگیجه از قبیل مکلزین و یا دیازپام (والیوم) ممکن است تسکین موقت در طول حملات شدید سرگیجه فراهم آورد. داروهای ضد تهوع [به عنوان مثال، پرومتازین] گاهی اوقات نیز تجویز می شوند. در برخی از موارد، استروئیدها و داروهای آنتی بیوتیک خاص (جنتامایسین) به گوش میانی تزریق میشود که گاهی اوقات تسکین علائم سرگیجه را فراهم می کند. هر دو ضد سرگیجه و داروهای ضد تهوع ممکن است باعث گیجی شود. از آنجا که تهوع در برخی موارد می تواند آنقدر شدید باشد، داروهایی در قالب شیاف تجویزمی شود.
- مولد پالس هوا: در بعضی از بیماران، پالس هوای کوچکی را از طریق یک لوله قرار داده شده در پرده گوش انتقال می دهند که در برخی موارد موفقیت متغیر بوده است.
- جراحی: اگر حملات سرگیجه از نظر پزشکی کنترل و غیر فعال نشود، برای اقلیت بیماران، یکی از روش های جراحی زیر ممکن است بسته به وضعیت فرد بیمارتوصیه شود:
شنت آندولینفاتیک (عمل جراحی که در آن یک شنت (لوله)، در ساک آندولینفاتیکدر گوش قرار می گیرد تا که مایع اضافی تخلیه شود.)
نورکتومی دهلیزی انتخابی
برداشت حلزون گوش(عمل جراحی برای برداشتن حلزون گوش) و بخش عصب هشتم.
اگر چه هیچ درمانی واقعی برای بیماری منییر وجود ندارد، حملات سرگیجه می تواند تقریبا در همه موارد کنترل شود. اگر شما دچارسرگیجه بدون هشدارشدید،نباید رانندگی کنید، چرا که عدم کنترل خودرو ممکن است برای شما و دیگران خطرناک باشد.
