يك زن در هنگام زايمان طبيعي ميتواند حركاتي را در رحم خود تجربه كند كه با نام انقباضات رحمي شناخته ميشوند. اين حركت هاي شديد و دردناك، بخشي از فرآيند زايمان محسوب ميشوند.

به نازك شدن، خشك شدن و التهاب ديواره هاي واژن در نتيجه كمبود استروژن، آتروفي واژن (واژينيت آتروفيك) گفته ميشود. از آنجاييكه مشكلات واژن و علائم ناراحتي هاي ادراري پيوسته با يكديگر در ارتباطند، از اينرو كارشناسان معتقدند كه اصطلاح دقيقتر براي آتروفي واژن، "سندرم ادراري-تناسلي يائسگي (GSM)" ميباشد.

رحم بواسطه عضلات، رباط ها و ساير اندام ها در لگن قرار ميگيرد. اگر اين بافت ها ضعيف يا كشيده شوند، رحم به داخل كانال واژن افت ميكند. اين اتفاق را افتادگي يا پرولاپس رحم ميگويند. اين وضعيت در زناني كه يك يا چندين زايمان طبيعي داشته اند، شايع تر است.

در حين زايمان، بند ناف كشيده و فشرده ميشود، و اين امر منجربه پرولاپس بند ناف ميگردد. در دوران بارداري، بيش فعالي جنين نيز ميتواند منجربه پرولاپس بند ناف شود.

كانال زايمان يا همان واژن بين فرج و دهانه رحم قرار گرفته است و بطور معمول ترشحات روشن يا سفيد رنگي از خود توليد ميكند.

آژنزي واژن يك اختلال مادرزادي مربوط به دستگاه تناسلي است كه از هر 5000 نفر، تنها در يك زن اتفاق مي افتد.

عمل جراحي بستن واژن در درمان افتادگي (پروپلاس) رحم يا واژن بسيار موثر ميباشد. گاهي اين عمل جراحي را همزمان براي درمان بي اختياري ادرار نيز انجام ميدهند.

اصلي ترين تفاوت ميان پوليپ رحم و فيبروئيد (فيبروم) رحم در اين است كه فيبروئيد از بافت عضلاني تشكيل شده، در حاليكه پوليپ از بافت آندومتر ساخته شده است.

پزشكان معتقدند از حيث خطرات سلامتي براي مادر و كودك، زايمان طبيعي بسيار بيخطر تر از جراحي سزارين است.