تو آتیشی که خودم درست کردم سوختم خاکسترم شدم الان یه مشت خاکستر جلوت نشسته میتونی فوتش کنی مثه همه (الان برعکس دیگه نمیخوام کسی بفهمه )اون موقع که داشتم میسوختم هرچی سعی کردم به یکی بفهمونم نشد وقتی دیدم برای کسی مهم نیست دیگه نیومدم اون ته مونده خودمم مصرف کنم برای فهموندن به بقیه گفتم به درک بذار فکر کنن من خوبم شادم ولی یه حرفی همیشه خیلی سوزوندم و ناراحتم کرد این که یه عده بهم گفتن خوش به حالت که خجسته و خل و بی عاری بدم اومد وقتی کسایی که میتونستن خیلی راحت کمکم کنن نه تنها کاری نکردن بلکه نشستن رو به رو خودم و پشته سرم هزار جور حرف راجع بهم زدن و ازم ایراد گرفتن حالم بد بود بدترم شد بیشتر خودمو زدم به بیخیالی جلو بقیه هرچی گفتن فقط تو جوابشون خندیدم چه جوابی باید میدادم واقعا میگفتم من مُردم و دارم تظاهر به زنده بودن وخوب بودن میکنم میگفتم منم قبله این که این بشم حرفایی که تو الان میزنی رو به خودم میزدم مثلا میگفتم دماغمو عمل کنم خودمو خوشگل کنم و موهامو بلند کنم که یکی عاشقم شه و زندگیم مثه تو قصه و فیلما شه ولی الان دارم به این فکر میکنم که اگه مامان بابام بمیرن داداشم زن بگیره بره من چی کار کنم یا تو پیری کی میاد جمع ام کنه یا پول و خونه و ماشینو از کجا بیارم چجوری تنها زندگی کنم باور کن مُردم نمیتونم از این که فردا بشه بدم میاد میدونی چرا چون جایی که یه چیزی بهم اضافه بشه ازم کم میشه یه بدبختیه جدید به بدبختیام اضافه میشه چرا نمیری فلان جا چرا فلان کارو نمیکنی چرا .... هر روز بیشتر میشه البته اینجانب دست از سره این خاکستر برنمیدارم و هر روز دوباره و صدباره میسوزونمش ولی برام جالبه که بازم کسی نمیفهمه البته دیگه میخوام نفهمه دیگه میشه گفت به اندازه باقی مونده عمرم دیر شده برای فهمیدن اونا بفهمنم نه تنها دردی ازم دوا نمیکنه که دردی به دردام اضافه میکنه قلبم میسوزه قفسه سینمو انگار یکی میگیره فشار میده تا صبح صد مدل خواب میبینم صد دفعه از خواب میپرم با قلبی که از یه ترسه بی دلیل عینه چی تند میزنه بعد اونوقت هر روز صبح باید فشِاینو بخورم که چرا نمیخوابم تو اتاقه خودم رو تخت به اون خوبی هعی چرا نمیگم دلیلشو که راحتم بذارن حتما از خودت اینو میپرسی چون اونوقت دلیله اینم ازم میخوان یا این که طبقه معمول بهم میگن خل و چل و روانی آخرشم هیچ کاری نمیکنن جز این که بهم القا کنن که روانیم والا چه انتظارایی داریااااا اصن این جا و این کسی که الان هستمو نمیخوام حالم بده از خودم احساس میکنم الان تو تاوان اشتباهمم تا نتیجه تلاشم دلم یه کمک درست حسابی میخواد یکی که خدا و خرما رو باهم بهم بده یکی که حداقل یه کاری با خاکسترم بکنه نه این که بندازدش دور و بره جیگرم میسوزه متنفرم باور کن متنفرم از این که هیچ کی رو ندارم که اینا رو بهش بگم بعد اون بهم بگه من تا جایی که میتونم کمکت میکنم متنفرم از این که جوابه نصیحتای بقیه چیزیه که نمیتونم بگم تو زشتی اصن تو انگار نه انگار که دختری اون چه مانتویی که خریدی چرا خودت آرایش نمیکنی چرا موهاتو انقد کوتاه کردی چرا شلوار گشاد میپوشی چرا تو اتاقت آینه نداری چرا سره جات نمیخوابی چرا نمیری گواهینامه ات رو بگیری چرا رتبه کنکورت این شده چرا این رشته رو انتخاب کردی چرا کمدتو رنگ نمیکنی چرا این همه درس میخونی مگه دانشگاهم درس خوندن داره چرا دنبال پسر نیستی چرا خجالتی حتی یه لحظه هم پیشه خودشون فکر نمیکنن که کسی که اینا رو ازش میپرسن یه آدمایی با یه گذشته و خاطرات و رفتارا و مدل تربیت و خانواده و روحیات متفاوت از کله مردم دنیا حتی نزدیک ترین آدم بهشون بعدم میگن ناراحت نشیا ما برای خودت میگیم و گرنه به ما چه ???بعد انگار خودشون از همه نظر کاملن که این همه از تو ایراد میگیرن اگه این همه از من دور نبودن اگه این همه فقط فکر چیزای مادی نبودن شاید الان من این من نبودم دنبال مقصر نیستم چون مقصر بودن یا نبودن بقیه هیچ چیزی رو برای من عوض نمیکنه و برم نمیگردونه به ۳ سال پیش فقط دلم میسوزه از این که اگه هم بگم هیچ کسو نداشتم که دردمو یهش بگم کسی باور نمیکنه میگه اون کس و کارایی که تو داری و اگه من داشتم الان پرفسور بودم تو دله لندن ???ولی نمیفهمن همینا با کاراشون روح و جسم و تمام وجود منو به فنا دادن مگه من چیزی جز یه آدمی بودم که مثه یه صفحه سفید و خالی اومدم دنیا و کسایی که این صفحه سفید رو پر کردن خودشون بودن نه من مگه یه دختر چقدر اختیار داره تو کاراش اونم زیر ۱۸ سال یه نوزاد خودش خودشو تربیت میکنه یا مامان باباش و خانواده اش نوزادی که تو یه خانواده آلمانی به دنیا اومده هیچ وقت زبان عربی یاد نمیگیره چون چیزی رو یاد میگیره که میشنوه و میبینه آیا غیر از اینه