عوارض دسيپرامين

اعصاب مركزی: بی‌قراری ، اضطراب، گیجی، گیجی، تحریك پذیری، سردرد، عصبانیت، احساس ناراحتی، لرزش، ضعف، تغییرات EEG، واكنشهای اكستراپیرامیدال، تشنج.

قلبی- عروقی: افت فشار خون وضعیتی ، تاكیكاردی، تغییرات ECG، افزایش فشار خون.

دستگاه گوارش: بی‌اشتهایی، یبوست، خشكی دهان، تهوع، ایلئوس فلجی، استفراغ.

چشم: تاری دید، میدریاز.

گوش: وزوز گوش.

ادراری- تناسلی: احتباس ادراری.

متابولیك: هایپرگلیسمی، هایپوگلیسمی.

پوست: عرق سرد، حساسیت به نور، راش، كهیر.

سایر عوارض: واكنشهای ازدیاد حساسیت.

پس از قطع ناگهانی درمان طولانی‌مدت: سردرد، ناخوشی، تهوع.

مسمومیت و درمان

علائم- 12 ساعت اول مسمومیت حاد ، فاز تحریكی است كه با فعالیت بیش از حد آنتی كولینرژیكی (بی قراری، تحریك، گیجی، توهم، علائم پاركینسونی، هایپرترمی، تشنج، احتباس ادراری، خشكی غشاهای مخاطی، گشادی مردمك‌ها، یبوست و ایلئوس) همراه است و با فاز مهاری CNS شامل هایپوترمی ، كاهش یا حذف رفلكس‌ها، خواب آلودگی، افت فشار خون، سیانوز، و نامنظم شدن ضربان قلب (تاكیكاردی، اختلالات هدایتی و اثرات شبه كینیدین روی ECG) دنبال می‌شود.

شدت مسمومیت با پهن شدن كمپلكس QRS مشخص می‌شود كه معمولاً نشان دهنده سطح سرمی بیش از ng/ml 1000 است. عموماً سطح سرمی كمك كننده نیست. به دنبال افت فشار، افت ونتیلاسیون و تشنج ممكن است اسیدوز متابولیك بروز نماید.

درمان: درمان علامتی و حمایتی است؛ حفظ راه هوایی، تنظیم دمای بدن و حفظ تعادل آب و الكترولیت‌ها بسیار مهم است. القای استفراغ ممنوع است. می‌توان اقدام به شستشوی معده و تجویز ذغال فعال نمود. دیالیز اثر كمی دارد. بدون توجه به مقدار مصرف شده، بیمار از هر لحاظ باید پایش شود.

فیزوستیگمین ممكن است با احتیاط برای تصحیح اختلالات قلبی عروقی یا كوما به كار رود ، هرچند كه تجویز بسیار سریع آن می‌تواند منجر به تشنج شود. تشنج را با دیازپام یا فنی‌توئین تزریقی، آریتمی را با فنی توئین یا لیدوكائین تزریقی و اسیدوز را با بیكربنات سدیم باید درمان نمود. همچنین آریتمی‌ها و افت فشار خون را می‌توان با بیكربنات سدیم، مایعات یا وازوپرسورها درمان نمود. باربیتورات‌ها را نباید تجویز نمود، زیرا این داروها ممكن است اثرات تضعیف تنفسی و عصبی را تشدید نمایند.