طبق بررسی های انجام شده در زمینه میزان بهره هوشی (IQ) محققان دریافتند که میزان بهره هوشی به طور متوسط بین 85 و 115 می باشد که از تقسیم سن ذهنی فرد به سن تقویمی وی و ضرب آن در 100 به دست می آید. گر چه عواملی وجود دارد که نشان می دهند بهره هوشی کودکی بالاتر یا پایین تر از این میزان است، اما برخی متخصصان هشدا می دهند که هیچ نشانه مطمئنی در این زمینه وجود ندارد. برای تعیین مستعد بودن یا کم ذهن بودن یک فرد عوامل دیگری نیز باید در نظر گرفته شوند، از جمله حالات عاطفی و مجموعه روابط و مهارت های اجتماعی و ناتوانی های یادگیری اغلب در کنار یکدیگر قرار می گیرند و بهره هوشی را تشکیل می دهند.
بهره هوشی پایین
علائمی که نشان می دهند یک کودک ممکن است بهره هوشی پایینی داشته باشد با راه رفتن یا حرف زدن وی شروع می شود. کودکی که دیرتر از هم سن و سالان خود قدم بردارد یا حرف بزند، احتمال این می رود که بهره هوشی پایین تری داشته باشد. علائم دیگر عبارتند از مهارت های اجتماعی ضعیف در موقعیت های یادگیری با دیگر کودکان، به تعویق افتادن انجام فعالیت های مانند مراقبت از خود، بهداشت، لباس پوشیدن و مهارت های غذا خوردن. با بزرگ تر شدن کودک، مشکلات در یادگیری مهارت های آموزشی و تحصیلی و عملکرد ضعیف دیگر علائم احتمالی بهره هوش پایین می باشند.
بهره هوشی بالا
کودکانی که نسبت به هم سن و سالان خود زودتر صحبت می کنند و قدم برمی دارند، احتمالا دارای بهره هوشی بالاتری هستند. مهارت های اجتماعی و ارتباطی نیز از دیگر علائم می باشند. این کودکان ممکن است دارای سطح انرژی بالایی باشند، به فعالیت های هنری علاقه نشان دهند، دارای الگوی زبانی پیچیده و سریع باشند و در بین هم سن و سالان خود احساس همدلی بیشتری با دیگران می کنند و معمولا تمایل به رهبر بودن دارند.
برخی کودکان ممکن است دارای بهره هوشی بالا و در عین حال دچار مشکلات یادگیری باشند. به گفته دیوید پالمر کودکان مبتلا به اختلال و نقص توجه اغلب دارای بهره هوشی طبیعی یا بالاتر از حد طبیعی می باشند. این کودکان در انجام بازی های کامپیوتری، گوش دادن به چند مکالمه همزمان و بازی های فعال موفق هستند. این کودکان مدام در حال تغییر فعالیت های خود هستند و در آزمون های آموزشی نمره ای پایین تر از حد انتظار دریافت می کنند.
