اینکه در برخی موقعیت ها مضطرب باشیم، طبیعی است، اما برخی افراد با وجود نبود مشکل هر روز این حالت مضطرب را دارند. زمانی که این حالت به مدت 6 ماه یا بیشتر طول بکشد، اختلال اضطراب فراگیر نامیده می شود. بسیاری از افراد حتی نمی دانند به این شرایط مبتلا هستند، بنابراین به دنبال درمان مشکل خود نیز نخواهند بود.
یکی از مهم ترین نشانه های این اختلال تنش و اضطراب مداوم و شدید می باشد. فرد علتی برای اضطراب خود پیدا نمی کند یا در مورد مسائل معمول نیز نگران می شود. این اختلال باعث به هم ریختن خواب و اختلالات فکری می شود. فرد بیمار به دلیل کم خوابی و اضطراب تحریک پذیرتر خواهد بود.
علائم جسمی اختلال اضطراب فراگیر
مشکلات جسمی معمولا با نگرانی و اضطراب افزایش پیدا می کنند. این مشکلات عبارتند از:
• درد یا تنش عضلانی
• سردرد
• تهوع و اسهال
• لرزش
مشکلات طبیعتا شما را نگران خواهند کرد. آنچه اختلال اضطراب فراگیر را مجزا می کند این است که در این بیماری فرد بیمار نگرانی خود را نمی تواند متوقف کند. در این شرایط فرد نمی تواند آرامش داشته باشد، حتی با انجام کارهای لذت بخش. در موارد شدید کار، روابط و فعالیت های روزانه فرد بیمار دچار مشکل می شوند.
چه کسانی به اختلال اضطراب فراگیر مبتلا می شوند؟
افراد در هر سنی ممکن است به این اختلال دچار شوند، حتی کودکان. این اختلال به مرور بروز می کند که اولین علائم آن بیشتر در دوران کودکی و میانسالی بروز می کنند. میزان این اختلال در خانم ها دو برابر آقایان می باشد.
این اختلال معمولا ژنتیکی و موروثی است، اما این کل ماجرای بیماری نیست. زمینه بیماری و تجربه نیز عوامل دیگری هستند. مواد شیمیایی مغز به نام انتقال دهنده های عصبی و همچنین ساختاری در داخل مغز به نام آمیگدال نیز نقش مهمی دارند.
تشخیص اختلال اضطراب
آزمایش خاصی برای تشخیص اختلال اضطراب وجود ندارد و پزشک تشخیص را براساس علائم انجام خواهد داد و سوالاتی نیز خواهد پرسید. اگر حداقل 6 ماه دچار اضطراب های شدید باشید، اختلال اضطراب فراگیر در شما تشخیص داده می شود.
یک روش گفتار درمانی در درمان اختلال اضطراب بسیار موثر خواهد بود که درمان شناختی رفتاری نامیده می شود. در این روش مشاور به بیمار کمک می کند تا افکار و فعالیت های منفی را تشخیص دهد. به علاوه از بیمار خواسته می شود افکار و نگرانی های خود را یادداشت کند و به وی آموزش داده می شود. که چگونه خود را آرام کند.
پزشک داروهای ضدافسردگی نیز تجویز خواهد کرد. برخی تغییرات کوچک نیز به بیمار کمک خواهند کرد. این افراد باید از مصرف کافئین، مواد مخدر و حتی برخی داروهای تشدید کننده اضطراب اجتناب کنند. استراحت کافی و خوردن غذای سالم اهمیت زیادی دارد. از تکنیک های ریلکسیشن استفاده شود و ورزش تاثیر فوق العاده ای دارد. تحقیقات نشان داده اند برخی فعالیت های جسمی ملایم، مانند پیاده روی، اثر آرام بخش دارند.
افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر ممکن است به مشکلات دیگری نیز دچار شوند، مانند افسردگی، اعتیاد به الکل یا مواد مخدر. به علاوه احتمال بروز نوعی اختلال اضطراب دیگر نیز در این افراد زیاد است، از جمله اختلال هراس، اختلال استرس پس از سانحه، اختلال وسواس و ترس از اجتماع. هر یک از این اختلالات نیز در مقالاتی مجزا مورد بررسی قرار می گیرند.
