سلام وقتتون بخیر خانمی 28هستم 11ساله ازدواج کردم و حاصل ازدواجم یک پسر 7ساله اوتیسم و یک دختر2میباشد من خانواده پدری پر تنشی داشتم پدرم مریضه اعصابه و مادرم شاغله و مارو بزرگ کرده من فرزند ارشد خانواده هستم 17سالگی به اصرار مادرم مجبور به ازدواج اجباری شدم همسرم 7سال ازم بزرگتره،شغل آزاد داره سرباز فراری هست و وضعیت مالی مناسبی هم نداره کاش فقط اینها بود اخلاق نداره?? زندگی سختی با همسرم دارم نداری، بچه مریض، نداشتن تفاهم با همسر دو ساله به تنهایی با دو فرزندم دنباله کارهای درمان پسرم هستم در این مدت همسرم هیچ‌وقت همراهیم نکرد تمام مسئولیت بچه ها و حتی کارهای بیرون از منزل رو بعهده من گذاشته دو ساله شدیدا خودمو تحت فشار گذاشتم، از هیچ تلاشی برای پسرم فروگذار نکردم با نداری و اخلاق شوهرم سوختم و ساختم شوهرم به پسرم فحش میده کتکش میزنه چون مشکل نداره تو یازده سال زندگی مشترکم یکروز خوش ندیدم نه خوراک دارم نه تفریح و نه پوشاک حال روحی خیلی بدی دارم، زود عصبی میشم، تمرکز ندارم، مدام احساس خستگی میکنم امیدی به زندگی ندارم پر از استرسم??? مجبور شدم پنهانی به پزشک اعصاب و روان مراجعه کنم تشخیص افسردگی و اضطراب گرفتم و روز یک مرتبه قرصهای فلوکستین پروپرانولول و دیازپوکساید مصرف میکنم خیلی احساس تنهایی و درماندگی میکنم هیچکس حمایتم نمیکنه بخاطر بچم با اطرافیانم قطع رابطه کردم هیچکس درکم نمیکنه نمیتونم این زندگی ادامه بدم خسته شدم از زندگی از وقتی چشم بدنیا گذاشتم همش غم و غصه دیدم چکار کنم تو رو خدا راهنمایی ام کنید حالم خیلی بده اجرتان با امام حسین