با سلام... بنده ۱۲ سال هست که دیابت دارم و البته تحت کنترل هست و hba1c من زیر ۶ هست و البته مبتلا به هاشیموتو هستم و قرص لووتیروکسین هم مصرف میکنم... طی این چند سال چندین بار افت قندهای شدید داشتم که تا مرز تشنج پیش رفتم ولی در تمام این موارد بعد از خوردن شیرینی جات به وضع عادی برگشتم. از طرفی من به دلیل افسردگی و عدم تمرکز شدید نزدیک به ۷ سال انواع داروهایی ضد افسردگی مصرف کردم که فقط تا حد خیلی کمی موثر بود... مشکل اصلی بنده خواب خیلی زیاد بود که شاید در شبانه روز بیشتر از ۱۵ ساعت میخوابیدم... در نهایت با استفاده از داروهایی مثل ریتالین و مودافینیل خواب و تمرکزم بهتر شد و البته این دو دارو تاثیر خوبی هم روی افسردگی من داشتن که باعث شد از اون انزوای اولیه خارج بشم... الآن حدود ۲ ساله که خر و پف های شدید در خواب دارم و همه اطرافیان این موضوع رو به من میگن و گاها هم در اثر تنگی نفس از خواب میپرم... در طول روز خسته و خواب آلودم و گاهی وقتا احساس سبکی سر دارم...‌قلب و ریه هام بابت تنگی نفس معاینه شدن و فقط پرولاپس میترال بدون نارسایی داشتم. چند وقت پیش دچار گلوکوم هم شدم و فشار چشمم بالا رفت که البته چون در مراحل اولیه متوجه شدم پزشک تمام معاینات لازم رو انجام داد و از لحاظ عصب چشم و پاسخ مردمک به نور و سایر تستها مثل oct و آنژیو گرافی نرمال بود... با تمام این توضیحات میخواستم بدونم آیا افتهای شدید قند خون قبلی میتونه به مغز آسیب رسونده باشه؟ و یا اینکه علت خواب زیاد و افسردگی میتونه ناشی از آپنه باشه؟