میوپاتی یک بیماری عضلانی یا عصبی – عضلانی است که در اثر آن رشته‌های عضلانی به دلایل متعددی به درستی کار نمی‌کنند. در نتیجه، میوپاتی باعث ایجاد ضعف عضلانی در نواحی خاصی از بدن می‌شود که ایستادن، راه رفتن، جویدن و بلعیدن غذا و حرف زدن را برای بیمار با مشکلاتی مواجه می‌سازد. بعضی از بیماری‌های عضلانی هنگامی اتفاق می‌افتد که سیستم ایمنی بدن به ماهیچه‌ها حمله می‌کند و به اشتباه یک التهاب ناخواسته در ماهیچه ایجاد می‌کند که به آن میوپاتی التهابی گفته می‌شود. این التهاب باعث آسیب رسیدن به بافت عضله و بروز ضعف عضلانی می‌شود.

درمان میوپاتی، باید این عارضه به طور صحیح تشخیص داده شود. پزشکان معمولاً بهترین روش‌های درمانی موجود را به بیماران خود توصیه می‌کنند. در اغلب موارد پزشکان برای درمان این بیماری از داروها استفاده می‌کنند. برخی از رایج‌ترین درمان‌های مورد استفاده برای میوپاتی عبارتند از:

کورتیکواستروئیدها

در اغلب موارد اولین درمانی که برای میوپاتی تجویز می‌شود یک داروی کورتیکواستروئید خوراکی از قبیل پردنیزون با دوز بالا می‌باشد. این دارو باعث کاهش التهاب می‌شود. سطح آنزیم‌های عضلانی که در خون وجود دارند معمولاً بعد از گذشت 4 تا 6 هفته از شروع مصرف این دارو به حالت عادی بر می‌گردد. اغلب بیماران بعد از دو تا سه ماه قدرت عضلانی معمول خود را دوباره به دست می‌آورند.

درمان ترکیبی

پزشک شما احتمالاً یک داروی دیگر به نام متوترکسات یا آزاتيوپرين را نیز به برنامه درمانی شما اضافه می‌کند. این دارو به کنترل بهتر بیماری در درازمدت کمک می‌کند و از بروز عوارض جانبی ناشی از مصرف کورتیکواستروئیدها در طولانی مدت جلوگیری می‌نماید. مهم‌ترین عوارض جانبی داروهای کورتیکواستروئید شامل اضافه وزن و تغییر شکل چربی‌های موضعی در بدن، نازک شدن پوست، پوکی استخوان و آب مروارید می‌باشد. حتی ضعف عضلانی هم می‌تواند یکی از عوارض جانبی این داروها باشد. از آنجا که بیمارانی که داروی پردنیزون را مصرف می‌کنند بیشتر در معرض خطر ابتلاء به پوکی استخوان هستند، باید برای جلوگیری از عوارض جانبی این دارو، درمان‌های مناسب را دریافت کنند.

درمان‌های ایمنی

برای بیمارانی که شدت میوپاتی در آن‌ها خیلی زیاد است و یا به درمان‌های معمول جواب نمی‌دهند، گزینه‌های دیگری هم وجود دارد. این گزینه‌ها شامل داروهای ایمونوگلبولین‌های داخل وریدی (IVI) یا داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن می‌باشد. داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی شامل سیکلوسپورین (نئورال، سند ایمون)، تاکرولیموس (پروگراف)، مایکوفنولات موفتیل (سل سپت) و ریتوکسیماپ (ریتوکسان) می‌باشد.

فیزیوتراپی

فیزیوتراپی می‌تواند به بیماران مبتلا به بیماری‌های عضلانی کمک کند که به زندگی عادی و فعال خود بازگردند. فیزیوتراپی و حرکات ورزشی در درمان بیماری‌های عضلانی اهمیت خاصی دارند. بیمارانی که از ضعف شدید عضلات رنج می‌برند و نمی‌توانند به درستی حرکت کنند باید طیفی از حرکات و برنامه‌های ورزشی را انجام دهند. این ورزش‌ها از انقباض مفاصل (بدشکلی مفصل) جلوگیری می‌کند. افرادی که ضعف عضلانی آن‌ها در حد متوسط است، باید یک برنامه ورزشی مناسب را برای تقویت عضلات خود شروع کنند. هدف این برنامه ورزشی آن است که شدت تمرین‌ها به موازات افزایش قدرت عضلانی بیمار، افزایش داده شود. بیمارانی که به ضعف خفیف عضلانی دچار هستند نیز باید سعی کنند فعالیت‌های عادی و روزمره خود را انجام دهند.