چگونه می توان آمبولی ریوی را درمان کرد ؟

در درمان این بیماری هدف پیشگیری از بزرگ شدن لخته های خون ایجاد شده و پیشگیری از ایجاد لخته های بیشتر می باشد. درمان فوری برای پیشگیری از پیامدهای احتمالی و جدی و مرگ لازم است. 

دارو درمانی آمبولی ریوی

رقیق کننده های خون (ضدانعقاد کننده ها):

در حالیکه بدن سعی در شکستن لخته های خون دارد، این داروها از بروز لخته های خونی جدید جلوگیری می کنند. هپارین رقیق کننده ای است که اغلب  از طریق رگ یا  زیر پوست تزریق می شود. این دارو خیلی سریع عمل می کند و تا چندین روز، برای اینکه تاثیر داشته باشند، با داروهای خوراکی مانند وارفارین، مصرف می شود. گروه جدیدتری از داروهای ضدانعقاد آزمایش شده و برای درمان ترومبوآمبولی وریدی، از جمله آمبولی ریوی، تایید شده اند. این داروها خوراکی هستند و نیازی به همپوشانی با هپارین وجود ندارد. این داروها نیز سریع عمل می کنند و تعاملات کمتری با داروهای دیگر دارند. همه داروهای رقیق کننده عوارض جانبی دارند که شایع ترین آنها خونریزی می باشد. 

حل کننده های لخته های خونی (ترومبولیتیک ها):

گرچه لخته های خون به خودی خود حل می شود، داروهایی وجود دارد که از طریق سیاهرگ تزریق شده و به سریع حل شدن لخته ها کمک می کنند. از آنجایی که این داروها باعث خونریزی ناگهانی و شدید می شوند، بنابراین معمولا در موقعیت های حاد و برای حفظ زندگی تجویز خواهند شد. 

جراحی و سایر فرایندها

حذف لخته ها: اگر یک لخته بزرگ و تهدید کننده در ریه وجود داشته باشد، پزشک به وسیله یک لوله انعطاف پذیر و باریک (کاتتر) که وارد رگ های خونی می شود، لخته مورد نظر را برمی دارد. 

فیلتر ورید: از کاتتر می توان برای قرار دادن فیلتر در رگ های اصلی بدن ( به نام ورید اجوف تحتانی) استفاده کرد که از پاها به سمت راست قلب کشیده می شود. این فیلتر می تواند از رسیدن لخته ها به ریه جلوگیری کند. این روش معمولا برای افرادی استفاده می شود که نمی توانند از داروهای ضدانعقاد استفاده کنند یا اینکه داروهای ضدانعقاد بر روی آنها تاثیر ندارد. کاتتر با فیلتر معمولا در یک رگ گردن و سپس در ورید اجوف قرار داده می شود. برخی از فیلترها زمانی که مورد استفاده نیستند، برداشته می شوند. 

تشخیص آمبولی ریوی چگونه است ؟ 

تشخیص آمبولی ریوی کار سختی است، به ویژه در افرادی که علت بروز آن بیماری قلبی و ریوی باشد. به این دلیل پزشک مجموعه ای از آزمایش ها را توصیه خواهد کرد تا علت و علائم بیماری کشف شود. به این منظور چند مورد از آزمایش های زیر انجام خواهد شد:

آزمایش های خون 

پزشک برای ماده حل شده دایمر D در خون آزمایش های خون را توصیه می کند. میزان بالای این ماده احتمال بروز لخته خون را افزایش می دهد، گرچه سطح دایمر تحت تاثیر عوامل زیاد دیگری، از جمله جراحی. به علاوه آزمایش خون برای تعیین اینکه آیا این لخته های خون ارثی است، انجام می شود. 

اشعه ایکس از قفسه سینه

این آزمایش غیرتهاجمی تصاویری از قلب و ریه ها نشان می دهد. گرچه تشخیص آمبولی ریوی با اشعه ایکس امکان پذیر نیست و حتی با وجود آمبولی ریوی این تصاویر طبیعی به نظر می رسند، اما به هرحال از این طریق می توان دلایل و بیماری های مشابه را رد کرد. 

سونوگرافی

یک آزمایش غیرتهاجمی سونار که سونوگرافی داپلر نامیده می شود (گاهی اسکن دوبلکس یا سونوگرافی فشرده سازی نامیده می شود)، با استفاده از امواج صوتی با فرکانس بالا، لخته های خون در رگ ران را بررسی می کند. در این آزمایش پزشک از یک دستگاه گرز شکل به نام مبدل برای هدایت امواج صوتی به رگ مورد آزمایش استفاده می کند. سپس این امواج به مبدل بازگشته و به وسیله کامپیوتر به تصویر تبدیل می شوند. نبود رگ های خونی احتمال وجود DVT را نیز کاهش می دهد. اگر عروق بالایی ران شفاف باشند، سونوگرافی داپلر رگ پشت زانو را نیز اسکن کرده و لخته های باقیمانده خون را جستجو می کند. اگر لخته ای مشاهده شود، درمان فورا شروع خواهد شد. 

سی تی اسکن

در سی تی اسکن تصاویر مختلفی به وسیله اشعه ایکس از زوایای مختلف گرفته شده و سپس با یکدیگر ترکیب می شوند تا یک برش مقطعی دو بعدی از ساختار داخلی ارائه دهد. در یک سی تی اسکن مارپیچی (حلزونی)، اسکنر در یک حرکت مارپیچی در اطراف بدن می چرخد تا تصاویر سه بعدی ایجاد کند. این نوع اسکن می تواند اختلالات را در شریان های ریه با دقت بسیار بیشتری بررسی کرده و به علاوه بسیار سریع تر از اسکن معمولی انجام می شود. 

آنژیوگرام ریوی 

این تست یک تصویر واضح از جریان خون در شریان های ریه ارائه می دهد. این روش دقیق ترین راه برای تشخیص آمبولی ریه است، اما به دلیل اینکه به تخصص بالایی نیاز دارد و خطرات بالقوه زیادی در پی دارد، معمولا زمانی انجام می شود که دیگر روش ها موفق نباشند.  در آنژیوگرام ریوی، یک لوله قابل انعطاف (کاتتر) وارد یک رگ بزرگ شده و تا قلب و شریان های ریوی کشیده می شود. سپس یک مایع رنگی خاص به کاتتر تزریق می شود و زمانی که این مایع در رگ ها جریان پیدا می کند، تصویر اشعه ایکس گرفته می شود.
یکی از خطرات این روش تغییر موقتی در ریتم قلب می باشد. به علاوه به خاطر تاثیر مایع رتگی بر روی کلیه، استفاده از آن برای افراد مبتلا به مشکلات کلیوی خطرناک است. 

ام آر آی 

اسکن های MRI از امواج رادیویی و یک میدان مغناطیسی قدرتمند برای تولید تصاویر دقیق از ساختار داخلی استفاده می کند. از آنجایی که MRI گران است، معمولا برای زنان باردار (برای جلوگیری از تابش به جنین) و افرادی که دچار مشکلات کلیوی هستند، توصیه می شود.