بیماری دو قطبی در کودکان و بزرگسالان
اختلال دوقطبی (Bipolar disorder) نوعی اختلال خلقی و یک بیماری روانی است. افراد مبتلا به این بیماری دچار تغییرات شدید خلق می‌شوند. اختلال دو قطبی به صورت معمول در آخر دوره نوجوانی یا اوائل دوره بزرگسالی تظاهر پیدا میکند که فرد مدتی به شدت افسرده و مدتی سرخوش است. در شیدایی خُلق و انرژی بیمار بسیار بالاست. تظاهرهای اصلی مانند نشاط‌زدگی، تحریک‌پذیری، پرکاری و عقاید خودمهم‌انگاری خوش‌بینی افراطی و خوشحالی سرایت کننده تظاهر میکند. با وجود این که کم استراحت می کند، انرژی و فعالیت بسیار زیادی دارد. گاه مسافت های بسیار طولانی را پیاده روی می کند و کارها و ورزش های سنگینی را انجام می دهد بدون این که احساس خستگی کند. گویی فرصت کافی برای انجام کارها و گفتن حرف هایش ندارد. شخص کم خواب میشود، ولخرج و علاقه مند به سفر و مهمانی خواهد شد. بیمار سرخوش زیاد حرف می زند. اما قطب دوم افسردگی است که شامل ناراحتی، اضطراب، از دست دادن انرژی، احساس بی ارزشی و ناامیدی، از دست دادن اعتماد به نفس و اشکال در تمرکز می باشد.
بیماران ممکن است علاقه ای به فعالیت های مورد علاقه خود نشان ندهند.
آنها ممکن است کاهش و یا افزایش وزن داشته باشند، زیاد و یا کم بخوابند و حتی فکر خودکشی به سرشان بزند. این بیماری ژنتیک است و چهل درصد احتمال دارد كودك دچار اين بيماري بشود. فرزندان والدین مبتلا به دوقطبی در مقابل اختلالات خلقی و روحی آسیب‌پذیرتر هستند. هورمون استرس در کودکانی که والدین مبتلا به اختلال دوقطبی دارند در واکنش به عوامل استرس زای زندگی معمولی، خیلی بیشتر از کودکان عادی افزایش پیدا میکند. کودکانی که والدین مبتلا به اختلال دو قطبی دارند چهار برابر بیشتر از سایر همسالان خود در معرض ابتلا به اختلالات خلقی از جمله اختلالات کاستی توجه- بیش فعالی، سلوک و نافرمانی مقابلهای قرار دارند. لذا نیاز به مراقبت، درمان و پیگیری بیشتری دارند.
مجموعه پزشکان سبزو سالم
