پرکاری تیروئید یا تیروئید پرکار اغلب باعث طیف وسیعی از علایم (ازجمله ازدست دادن وزن،اضطراب وضربان سریع قلب) می شود که همگی می توانند با درمان مناسب از بین رفته یا بهبود یابند. گزینه های درمانی موثری برای بهبود علایم تیروئید پرکار وجود دارد.
درمان به سن، شدت بیماری، شرایط جسمانی، نوع پرکاری تیروئید، و ترجیحات فردی بستگی دارد.
گزینه های درمانی احتمالی عبارتند از ید رادیواکتیو، جراحی و مصرف داروهای مختلف.
1) ید رادیواکتیو
مصرف ید رادیواکتیو باعث کشتن سلولهای تیروئید ی است که هورمون تیروئید تولید می کنند. بیش از 60 سال است که از این روش درمانی استفاده میشود.
ید رادیواکتیو خوراکی بوده و توسط غده تیروئید جذب می شود. پس از سه تا شش ماه معمولا باعث کوچک شدن تیروئید و بهبودعلایم می شود.
در اغلب موارد،افراد تحت درمان با ید رادیواکتیو دچار هیپوتیروئیدی دائمی (کم کاری غده تیروئید) می شوند. این افراد نیاز به مصرف داروهای روزانه به جای تیروکسین_هورمون تیروئید_ دارند.
پرکاری تیروئید در برخی افراد تحت درمان باقی می ماند، اما شدت پرکاری تیروئید بسیار کمتر از قبل می شود.
2) جراحی
گاهی اوقات، پزشکان برای درمان پرکاری تیروئید از تیروئیدکتومی_جراحی برای برداشتن تمام یا بخشی ازغده تیروئید_استفاده می کنند.
این روش میتواند به هیپوتیروئیدی دائمی (کم کاری غده تیروئید) منجر شود که نیاز به مصرف داروهای روزانه به جای تیروکسین_هورمون تیروئید_ است.
در موارد نادر این جراحی ممکن است به تارهای صوتی و / یا غدد پاراتیروئید (واقع در نزدیکی غده تیروئید در گردن) آسیب برساند.
درمان دارویی
- داروهای ضد تیروئید: این داروها میتوانند غده تیروئید را از تولید بیش از حد هورمون باز دارند. داروهای ضد تیروئیدعبارتند از تاپازول (متی مازول) وPTU(پروپیلتیوراسیل).درمان با این داروها معمولا یکسال یا بیشتر طول میکشد، اما علایم در 6 تا 12 هفته اول بهبود می یابند. در برخی افراد، مصرف این داروها منجر به درمان دائمی است. هرچند، در دیگر افراد ممکن است پس از پایان درمان یک بازگشت علایم تجربه شود. تاپازول و PTU هر دو می توانند باعث آسیب جدی کبد شوند، اما PTU آسیب رسانتر است. سایرعوارض جانبی جدی این داروها عبارتند از واکنش آلرژیک و افزایش خطر ابتلا به عفونت. هیچکدام از این داروها باعث آسیب دائمی به غده تیروئید نمی شوند.
- مسدود کننده های بتا: این داروها معمولا برای درمان فشار خون بالا و نارسایی قلبی استفاده میشوند. آنها همچنین میتوانند از تپش قلب،لرزش،پرخاشگری،وضربان سریع قلب در افراد مبتلا به پرکاری تیروئید جلوگیری کنند. این داروها عبارتند از: ایندرالیاایندرال- ال ای (پروپرانولول)، تنورمین (آتنولول)، لوپرسور (متوپرولول)، کورگارد (نادولول). عوارض جانبی بتابلاکرها ممکن است سردرد،ناراحتی معده،خستگی،یبوست،اسهال،یا سرگیجه باشد.
درمان بیماری اگزوفتالمی یا افتالموپاتی گریوز
بیماری گریوز شایعترین علت پرکاری تیروئید است.
افراد مبتلا به این بیماری ممکن است دچار اگزوفتالمی یا افتالموپاتی باشند که باعث بیرون زدن چشم از حدقه،تاری دید،وحساسیت به نور شود.
درمانهای موجود برای اگزوفتالمی یا افتالموپاتی گریوز عبارتند از:
- اشک مصنوعی یا پماد: این درمان میتواند خشکی چشم را تسکین دهد.
- کورتیکواستروئیدها: این داروها میتوانند تورم پشت چشم را کاهش داده وعلایم را بهبود ببخشند.
- جراحی رفع فشار مداری: در این روش،استخوان بین کاسه چشم و سینوس برداشته می شود. این جراحی میتواند بینایی را بهبود ببخشد و فضایی برای بازگشت چشم به محل معمولش ایجاد کند.
- جراحی عضلات چشم: فشار بافت زخمی باعث کوچک شدن یک یا چند عضله چشم می شود که دوبینی ایجاد می کند. با این جراحی این دوبینی ایجاد شده درمان می شود.جراح عضله آسیب دیده را از کره چشم می برد و جایی دورتر دوباره قرار می دهد.
- پرتو درمانی: گاهی اوقات برای کاهش تورم،دوبینی، و از دست دادن بینایی استفاده میشود. پرتودرمانی میتواند عوارض جانبی ناخواسته ایی ایجاد کند و ممکن است خطر ابتلا به تومور را افزایش دهد.
.jpg "نقص مادرزادی چیست؟")
