اختلال شخصیت ضداجتماعی یک اختلال روحی است که در آن فرد برای مدت طولانی، نوعی الگوی رفتاری اشتباه را پیش می گیرد که طبق این الگو حقوق دیگران را پایمال می کند. این نوع رفتارها اغلب به شکل جرم ظاهر می شوند.
علت بروز اختلال شخصیت ضد اجتماعی
علت بروز اختلال شخصیت ضداجتماعی شناخته شده نیست. تصور می شود عوامل ژنتیکی و محیطی، مانند کودک آزاری، در بروز این بیماری نقش مهمی داشته باشند. افرادی که دارای والدینی با رفتارهای ضد اجتماعی و یا اعتیاد به الکل هستند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به این اختلال شخصیتی می باشند. به علاوه مردان بیشتر از زنان به این اختلال دچار می شوند. این شرایط در بین افرادی که در زندان هستند رایج تر است. افراد مبتلا به این اختلال معمولا حیوانات را آزار می دهند و یا با آتش بازی می کنند.
برخی پزشکان معتقدند که اختلالات روانی (سایکوپتی) نیز مشابه همین بیماری است. برخی دیگر معتقدند که این دو نوع اختلال دارای شباهت هایی هستند، اما اختلال روانی شدیدتر است.
علائم اختلال شخصیت ضد اجتماعی
افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی دارای علائم زیر می باشند:
- شوخی زیاد می کنند
- به خوبی توانایی چاپلوسی و آسیب رساندن به احساسات دیگران را دارند.
- بارها و بارها قانو شکنی می کنند.
- امنیت خود و دیگران را نادیده می گیرند.
- دچار مشکل سوء مصرف مواد هستند.
- اغلب دروغ می گویند، سرغت می کنند و با بقیه جر و بحث های شدید به راه می اندازند.
- هرگز احساس گناه نمی کنند.
- اغلب عصبانی و متکبر هستند.
معاینات و آزمایش ها
اختلال شخصیت ضد اجتماعی براساس یک معالجه و ارزیابی روانی تشخیص داده می شوند. پزشک معالج مدت زمان و شدت علائم فرد را مورد بررسی قرار می دهد. معمولا افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی در دوران کودکی به نوعی دچار مشکلات عاطفی و رفتاری (اختلال سلوک) بوده اند.
درمان اختلال شخصیت ضد اجتماعی
اختلال شخصیت ضد اجتماعی از آن دسته اختلال هایی است که درمان آن بسیار سخت می باشد. افراد مبتلا به این اختلال معمولا به دنبال درمان نیستند. آنها درمان را معمولا زمانی آغاز می کنند که توسط دادگاه در تنگنا قرار بگیرند.
درمان های رفتاری، مانند روش های درمانی که برای رفتار مثبت پاداش در نظر گرفته می شود و رفتار منفی دارای عواقب خواهد بود، در برخی افراد موثر خواهد بود. مشاوره نیز به فرد بیمار کمک می کند.
افراد مبتلا به شخصیت ضد اجتماعی که دچار اختلالات دیگری، مانند اختلالات خلقی یا سوء مصرف مواد هستند، اغلب تمام مشکلات آنها همزمان مورد درمان قرار می گیرد.
علائم این نوع اختلال معمولا در اواخر دوران نوجوانی و اوایل دهه 20 سالگی فرد به اوج رسیده و با رسیدن وی به 40 سالگی به خودی خود و به تدریج برطرف خواهد شد.
این اختلال دارای پیامدهایی نیز می باشد، از جمله زندانی شدن، سوء مصرف مواد، خشونت و خودکشی.
