در مطالعه‌ای نوین و شگفت‌آور ،محققان سوئدی به این نتیجه رسیدند که سلولهای قلبی میتوانند خود را احیا کنند .پیش از آن فرضیه ای وجود داشت که بدن قادر به بازسازی و احیای اعضای آسیب دیده نیست ولی این اطلاعات توانست فرضیه مذکور را رد کند .
محققان باور دارند که این مطالعات امیدی جدید برای پیشگیری و درمان بیماری‌های قلبی فراهم کرده است .
به عقیده آن‌ها موارد یاد شده از مهم‌ترین مقالات موجود در علوم قلبی عروقی میباشد و باعث می‌شود تا بحث امکان احیای اعضای آسیب دیده توسط بدن برای همیشه حل شود .
سلولهای قلبی بر عکس بیشتر سلولهای موجود در بدن این توانایی را دارند که در اوایل دوره زندگی فرد خود را احیا نمایند .زمانی که یکی از این بخش‌ها آسیب ببینند ،زخمی در قلب بوجود می‌آید و همانند سایر اعضای بدن بافتهای آسیب دیده جایگزین نمیشوند .در طی چندین دهه محققان تصور میکردند که قلب توانایی احیا و بازسازی اعضای خود را ندارد .
این ایده ابتدا در سال 1987 بحث برانگیز شد و پس از آن محققی با نام انورسا در دانشگاه هاروارد به بررسی آن پرداخت .به عقیده وی قلب در طی 80 سال میتواند 4 بار تمام سلولهای خود را جایگزین نماید ولی شواهد پزشکی کمی این موضوع را اثبات میکنند .
به منظور تعیین احیای سلولی در بدن حیوانات ،دانشمندان بدن آن‌ها را در معرض میزان خیلی زیادی از پرتوها قرار دادند و مقدار جایگزینی سلولهای غیر رادیواکتیو با رادیواکتیو را بررسی نمودند .در یکی از این مطالعات در موشها که پالس نام گذاری شده بود ،محققان به این نتیجه رسیدند که سلولهای قلبی موشها در طی یک سال به میزان یک درصد خود را بازسای میکند .این مقدار خیلی کمتر از فرضیه مطرح شده توسط انورسا و خیلی بیشتر از سطح توقع عموم بود .
اگرچه نمیتوان از این ازمایشات برای انسان‌ها استفاده نمود ولی یکی از محققان دریافت که میتوان این آزمایش را با سنجش سطح کربن 14 ایزوتوپ رادیواکتیو موجود در سلولهای قلبی انجام داد .
از آنجایی که کربن 14 با نرخی ثابت از بین می‌رود ،محققان میتوانند سطحی از ایزوتوپ را به منظور درک زمان تعدادی از مواد ارگانیک هزار ساله به کار بدند ولی فساد و نابودی ایزوتوپ خیلی آرام‌تر از آن است که بتوان از آن برای تاریخ گذاری سلولهای زنده استفاده نمود .
در ازمایشات هسته ای روی زمین در دهه 60 ،میزان زیادی از کربن 14 در هوا تزریق شد که در نهایت توسط انواع موجودات در سراسر دنیا جذب شد .زمانی که این تست ها ممنوع شدند ،سطح جوی ایزوتوپ کاهش یافت و این یعنی میزان کربن 14 موجود در یک سلول میتواند نشان دهنده ی زمان تشکیل آن سلول باشد .
بررسی بافت قلبی 50 نفر در طی 4 سال نشان داد که به طور میانگین سلولهای نوین در جوانان به میزان یک درصد و در افراد بالای 75 سال به میزان نیم درصد در سال جایگزین سلولهای قدیمی می‌شوند .
این تبادلات سلولی نشان میدهند که میزان جایگزینی سلولهای حتی در طی سالها بیش از 50 درصد نخواهد بود .بنابراین شما با سلولهای قلبی که از بدو تولد وجود داشته‌اند زندگی کرده و فقط سلولهای نابود شده جایگزین می‌شوند .
ننایج بدست آمده برای انورسا شگفت‌آور بوده و وی به دبنال راهی است تا از این یافته ها در جهت درمان نارسایی قلبی استفاده کند .
محققان امیدوارند تا بتوانند با استفاده از متدهایی تولید سلولهای قلبی را تحریک کنند و از پیوند قلب دوری کرده و به افراد مبتلا به حملات قلبی نیز کمک نمایند .
ممکن است قلب پس از یک سانحه بتواند سلولهای خود را احیا کند ولی امکان مرگ این سلولها نیز وجود دارد و دانشمندان به دنبال راهی برای افزایش بقای این سلولها هستند .
همچنین تفاوت در سطح احیا و بازسازی سلولهای قلبی باعث می‌شود تا تعدادی از افراد به میزان بیشتری در معرض بیماری‌های قلبی قرار گیرند .
هم‌اکنون محققان در خصوص امکان تأثیر سطح پایین احیای سلولهای قلبی بر بیماری‌های قلبی مطالعه میکنند .
